Η απογραφή του πληθυσμού και των κατοικιών γίνεται κάθε δέκα χρόνια. Πρόκειται για μια στατιστική εργασία, ένα εργαλείο για να συγκεντρωθούν όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικές και αξιόπιστες αναλυτικές πληροφορίες τόσο για το σύνολο της χώρας, όσο και σε τοπικό επίπεδο.
Οι κάτοικοι στη χώρα μας (και) στο ζήτημα της απογραφής έχουν σηκώσει μπαϊράκι. Και το να σηκώνεις “μπαϊράκι” δεν είναι κακό. Ίσα-ίσα οι επαναστάσεις κάνουν τις μεγάλες αλλαγές.
Το ζήτημα είναι το να γνωρίζεις πότε να επαναστατείς. Η επανάσταση για την επανάσταση δεν αλλάζει τα πράγματα. Τα ανακατεύει, τα κάνει “βαριά και δυσκίνητα”. Και πού οδηγεί στο κάτω κάτω αυτή η επανάσταση; Τι στόχο έχει; Τι θέλουμε να κερδίσουμε;
Υπάρχει γύρω μας ένα άγχος, μια αρνητική διάθεση, μια αντίδραση. Ναι, περάσαμε και περνάμε δύσκολες καταστάσεις. Καταστάσεις που δεν τις περιμέναμε ποτέ, που μας έφεραν τα πάνω κάτω.
Αλλά πρέπει να βρούμε τι ζητάμε, τι μας φταίει, τι θέλουμε να αλλάξουμε. Να διαλέξουμε τις μάχες μας.
Ίσως, ζητάμε ένα κόσμο όμορφο και ηθικό, που να μπορούμε να ζήσουμε όλοι μας αξιοπρεπώς. Και δεν τον βρίσκουμε. Αλλά δεν παλεύουμε να τον φτιάξουμε κιόλας.
Δε μας αρέσουν αυτά που βλέπουμε γύρω μας. Όμως, δε μας αρέσει όταν τα κάνουν οι άλλοι, οι τρίτοι. Εμείς ας τα κάνουμε. Για τους άλλους δεν επιτρέπεται και είναι κατακριτέο, αλλά σε εμάς το ίδιο το επιτρέπουμε.
Λέμε θα τα γκρεμίσουμε όλα, αλλά δε σκεφτόμαστε τι θα βάλουμε στη θέση τους. (κάτι παρόμοιο είχε πει νομίζω ο Δημήτρης Χορν σε μια συνέντευξή του παλιότερα).
Λείπει ο στόχος, λείπει η ιδεολογία, λείπει η συλλογικότητα, το “όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε”.
Γίναμε αρνητές του κορωνοϊού, αρνητές του εμβολίου και τώρα αρνητές της απογραφής.
Γιατί; Για τον κορωνοϊό και το εμβόλιο ίσως φοβόμαστε υπερβολικά για την υγεία μας. Για την απογραφή τι φοβόμαστε;
Έχω ακούσει ερωτήσεις σε απογραφείς “Γιατί ρωτάνε για τα παιδιά μου; Θα μου πάρουν τα παιδιά;” Δηλαδή τα στοιχεία που δίνουμε στο μαιευτήριο, το δημοτολόγιο, το ΚΕΠ είναι κι αυτά “ύποπτα”;
Οι θεωρίες συνωμοσίας δίνουν και παίρνουν για άλλη μια φορά. Ένα μείγμα έλλειψης εμπιστοσύνης στο κράτος και στα ΜΜΕ μαζί με μπόλικη δόση υποψίας ότι “μας φακελώνουν”.
Και αγχωνόμαστε ότι συγκεντρώνουν οι άλλοι δεδομένα μας, εμείς που ανεβάζουμε κάθε τρεις και λίγο στα social media μέχρι και τι φαγητό τρώμε, σε ποιο τραπέζι καθόμαστε και τι βλέπουμε στην τηλεόραση.
Είναι πάρα πολύ εύκολο για όλα τα δεινά μας να φταίει ένας τρίτος, μια ανώτερη δύναμη από εμάς!
Αλλά ακόμα κι αν τα πιστεύουμε όλα αυτά, και είναι πάρα πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο να μας αλλάξει κάποιος την άποψη, γιατί να είμαστε επιθετικοί, ειδικά σε ανθρώπους που απλά δουλεύουν και μάλιστα όχι για χρήματα που αξίζουν όλη αυτή τη διαδικασία;
Στην προηγούμενη απογραφή, ήμουν κι εγώ απογραφέας και υπήρχαν άτομα που μας επιτίθονταν επειδή ρωτούσαμε αριθμό τετραγωνικών και “με ποιο δικαίωμα με ρωτάτε κάτι τέτοιο”, “να φύγετε, να πάτε αλλού”.
Καταλαβαίνω ότι η διενέργεια, αυτή τη φορά, της απογραφής με τους κωδικούς taxis, μας κάνει να διστάζουμε να δηλώσουμε πληροφορίες που “έχουμε αποκρύψει” από την εφορία, πχ τον αριθμό των τετραγωνικών της οικίας μας ή γενικά τα στοιχεία της οικίας μας σε περίπτωση που είναι αυθαίρετη κατασκευή.
Αυτό, όμως, σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζεται με το “φακέλωμα των ανεμβολίαστων” (γιατί το άκουσα κι αυτό), ούτε μας δίνει το δικαίωμα -κυρίως αυτό- να γινόμαστε αγενείς -πόσο μάλλον επιθετικοί- σε αθώους συμπολίτες μας.
Το να μην έχουμε επαρκή ενημέρωση και να έχουμε δυσπιστία για οποιοδήποτε λόγο είναι διαφορετικό από το να μην έχουμε στοιχειώδη παιδεία, ατομική αλλά και κοινωνική.
Η απογραφή έχει στόχο να καταγράψει πώς έχει αλλάξει δημογραφικά και ποιοτικά ο γενικός πληθυσμός της χώρας τα τελευταία δέκα χρόνια.
Με την απογραφή συλλέγονται τα πιο πρόσφατα στοιχεία που αφορούν δημογραφικά, οικονομικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά του πληθυσμού, αλλά και στοιχεία για τις συνθήκες στέγασής του. Αυτά τα στοιχεία είναι απαραίτητα για στατιστικούς λόγους, σε εθνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, για μια συνολική εικόνα της χώρας και του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων της.
“Τα στοιχεία αυτά είναι απαραίτητα για τη δρομολόγηση μιας οικονομικής, κοινωνικής και περιβαλλοντικής πολιτικής του κράτους και την εκπλήρωση των υποχρεώσεων της χώρας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους Διεθνείς Οργανισμούς.
Στο κομμάτι της ασφάλειας, είναι δεδομένο και οι αρμόδιοι φροντίζουν να διασφαλίζεται στον καθένα, πως τα στοιχεία που προκύπτουν από την Απογραφή καταχωρίζονται σε ειδική ασφαλή βάση δεδομένων, η οποία περιλαμβάνει όλες τις συλλεγόμενες μεταβλητές.
Για την πρόσβαση στις πληροφορίες της βάσης λαμβάνονται όλα τα προβλεπόμενα από την εθνική και Ενωσιακή νομοθεσία απαραίτητα και αναγκαία, τεχνικά και οργανωτικά μέτρα προστασίας, προκειμένου να τηρείται το απόρρητο των αρχείων, σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν.3832/2010, και τα αρχεία της βάσης να είναι απροσπέλαστα από οποιαδήποτε άλλη βάση δεδομένων ώστε τα παρασχεθέντα δεδομένα να προστατεύονται από κάθε ανεξουσιοδότητη ή μη νόμιμη επεξεργασία.” (ΠΗΓΗ: ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ)
Η απογραφή δεν είναι “εφεύρεση” της Ελλάδας. Διενεργείται σε όλα τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και σε όλα γίνεται με τις ίδιες μεθόδους.
Σκοπός μου με αυτό το άρθρο δεν είναι να κάνω διαφήμιση στην απογραφή και, φυσικά, δεν είναι, σε καμία περίπτωση να στηρίξω το έργο της συγκεκριμένης κυβέρνησης για την οποία έχω και συγκεκριμένη άποψη.
Σκοπός μου είναι να καταλάβω για ποιο λόγο γινόμαστε αρνητές, για ποιο λόγο δε βρίσκουμε το στόχο μας.
Να καταλάβω αν μπορούμε να κάνουμε κάτι να διώξουμε το φόβο και τη δυσπιστία και να βρούμε τη χαμένη μας συλλογικότητα.
Βάσω Ζ. Νικολογιάννη
