Ξαπλωμένος στα χορτάρια, κόντρα στον άνεμο για να μην προδώσει τη θέση του εξαιτίας της μυρωδιάς του, ο Λίνκολν πήρε στα χέρια του τη φωτογραφική του μηχανή. Μπροστά του, στα εκατό μέτρα περίπου, μία αντιλόπη προσπαθούσε να γεννήσει.
Το ζώο ήταν όρθιο και έτρωγε χορτάρι ενώ παράλληλα συνέχιζε να πιέζει για να βγάλει το μικρό από την κοιλιά του. Ο λόγος που η αντιλόπη δεν ήταν ξαπλωμένη είχε να κάνει με μερικά τσακάλια που παραμόνευαν λίγα μέτρα δίπλα από το συμπαθέστατο φυτοφάγο.
Τα αρπακτικά περίμεναν να ολοκληρωθεί η γέννα για να αρπάξουν το μικρό. Από ένστικτο και μόνο, η αντιλόπη, μένοντας όρθια προσπαθούσε να τα ξεγελάσει και προσποιούνταν οτι έτρωγε για να μην την καταλάβουν. Ο Λίνκολν είχε ήδη τραβήξει αρκετές φωτογραφίες και ετοιμάστηκε να φύγει.
Ξαφνικά τα τσακάλια άρχισαν να τρέχουν, κάτι που προκάλεσε το ενδιαφέρον του Αμερικάνου φωτογράφου ο οποίος ξάπλωσε και πάλι κάτω. Ζούμαρε με τη φωτογραφική στα χορτάρια που ήταν πίσω από την αντιλόπη, εκεί που ήταν κρυμμένα τα τσακάλια μέχρι να φύγουν.
Αλλά όσο και να προσπαθούσε δεν μπορούσε να διακρίνει τίποτε άλλο εκτός από ψηλά και κιτρινισμένα χόρτα. Ξαφνικά ακούστηκε ένας βρυχηθμός και μια πελώρια λέαινα πήδηξε πάνω στην κακόμοιρη την αντιλόπη. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ο λαιμός του φυτοφάγου βρισκόταν στο στόμα του λιονταριού που την έπνιγε πριν την φάει.
“Άγρια ζωή! Τι να πει κανείς;“, μονολογούσε ο Λίνκολν καθώς έμπαινε στο μικρό του τζιπ. Έβαλε τη φωτογραφική μηχανή στο βαλιτσάκι με την μαλακή επένδυση από μέσα και το έκλεισε απαλά. Πήρε ένα μισοπαγωμένο μπουκάλι νερό από το φορητό του ψυγειάκι και δροσίστηκε ρίχνοντας λίγο στο κεφάλι του πριν πιεί το υπόλοιπο.
Οδήγησε για κανένα δίωρο μέχρι να φτάσει στο μικρό χωριό του Μπουκέ. Εκεί πάρκαρε πίσω από μία καλύβα φτιαγμένη από χώμα και μπαμπού, ξεφόρτωσε τα πράγματα από το αμάξι και μπήκε μέσα. Ταράχτηκε για μια στιγμή γιατί βρήκε ένα φίδι κάτω από το κρεβάτι του αλλά το έδιωξε με μια σκούπα και γρήγορα ηρέμησε.
Τα έντομα και τα φίδια ήταν συχνοί “εισβολείς” στις παράγκες και τις καλύβες που βρίσκονταν στη σαβάνα, μακριά από τις πόλεις και τον ψευτοπολιτισμό. Απλά για έναν Αμερικάνο που έχει μόλις δύο μήνες στην κεντρική Αφρική, δεν είναι και το πιο συνηθισμένο πράγμα.
Έβαλε φωτιά έξω από την καλύβα και έβρασε λίγο νερό. Έφτιαξε ένα ζεστό τσάι και κάθισε σε ένα ξεσκισμένο χαλί έχοντας το λάπτοπ στα πόδια του. Έβγαλε την φωτογραφική από το βαλιτσάκι και πήρε την κάρτα μνήμης.
Την έβαλε σε ένα στικάκι usb και το τοποθέτησε στο λάπτοπ. Μπήκε στο μέιλ του και έστειλε πολλές φωτογραφίες στο περιοδικό στο οποίο εργαζόταν. Άλλες θα έμπαιναν στην ιστοσελίδα του περιοδικού και οι υπόλοιπες θα δημοσιεύονταν με το νέο τεύχος του επόμενου μήνα.
Όμως αυτό που έψαχνε ο Λίνκολν ήταν κάτι τόσο εντυπωσιακό ώστε να το βάλει εξώφυλλο στο περιοδικό. Γι’ αυτό κάθε μέρα πλησίαζε όλο και περισσότερο στις άγριες περιοχές που δεν τολμούσαν να πάνε ούτε οι ντόπιοι που γνώριζαν καλά το μέρος.
Περιοχές γεμάτες λιοντάρια, ύαινες και αγριόσκυλα. Μέρη που απαγορευόταν να πάει άνθρωπος γιατί αυτομάτως από κυνηγός γινόταν θήραμα και μάλιστα εύκολο. Ακόμα και τα μεγάλα φυτοφάγα όπως οι ελέφαντες, οι ιπποπόταμοι και οι αφρικανικοί βούβαλοι, ήταν θανάσιμα επικίνδυνα για τον Λίνκολν.
Ο χρόνος όμως τον πίεζε ασφυκτικά. Σε μία εβδομάδα θα έπρεπε να έχει ολοκληρώσει τη δουλειά και να έχει γυρίσει στις ΗΠΑ. Έτσι αποφάσισε το επόμενο πρωί να πάει όσο πιο βαθιά μπορούσε στη σαβάνα. Ήθελε να πετύχει κάποιο κυνήγι, ίσως μια μονομαχία ανάμεσα σε δύο αρσενικά λιοντάρια.
Όμως το βράδυ θα το περνούσε και πάλι με τους προσωρινούς του γείτονες. Μόλις το φεγγάρι ανέβαινε στο ψηλότερο σημείο του ουρανού, άπαντες μαζευόταν γύρω από τη μεγάλη φωτιά και μοιράζονταν φαγητό, χαμόγελα και παράξενες ιστορίες. Σήμερα ήταν σειρά του Λίνκολν να διηγηθεί το σκηνικό με την αντιλόπη, τα τσακάλια και τη λέαινα.
Ένας πιτσιρίκος που άκουσε την ιστορία πλησίασε τον Αμερικάνο και το ρώτησε γεμάτος αθωότητα: “Και το μωρό στην κοιλιά της αντιλόπης;“. Ο Λίνκολν χαμογέλασε και κοίταξε το αγοράκι στα μάτια. “Άγρια ζωή μικρέ μου φίλε! Τι να πει κανείς;” και τον χάιδεψε στοργικά στο κεφάλι.
Όλοι μαζί απόλαυσαν ζεστό γάλα καμήλας και πίτα με λαχανικά. Τραγούδησαν με την ψυχή τους και λίγο πριν το ξημέρωμα γύρισαν στις καλύβες τους και έπεσαν για ύπνο. Όλοι εκτός από τον Λίνκολν ο οποίος έμεινε ξάγρυπνος εξαιτίας ενός κουνουπιού που δεν τον άφησε σε ησυχία.
Την επόμενη μέρα κι ενώ όλοι είχαν πάει από νωρίς στις δουλειές τους, ο Αμερικάνος φωτογράφος προσπαθούσε να συνέλθει από την αϋπνία. Γέμισε τρία παγούρια με νερό κι άλλο ένα με καυτό τσάι, ετοίμασε το σάκο του με τα απαραίτητα και ξεκίνησε ξανά για τη σαβάνα.
Αυτή τη φορά σκόπευε να μπει ακόμα πιο βαθιά στον τόπο των άγριων θηρίων και των γιγαντιαίων φυτοφάγων. Ο Λίνκολν αψηφούσε τον κίνδυνο και το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να τραβήξει την πιο δύσκολη και σπάνια φωτογραφία. Στο κάτω κάτω ο λόγος που έπαιρνε τόσα λεφτά ήταν επειδή ήταν ο καλύτερος στον τομέα του.
Περπάτησε κάμποσα χιλιόμετρα μέχρι να φτάσει στην όχθη του ποταμού Τζαμαρού. Έβγαλε τα κιάλια από τον σάκο και άρχισε να… σαρώνει την περιοχή. Καθώς κοίταζε προς την άλλη πλευρά του ποταμού, εντόπισε ένα μικρό κοπάδι από γκνου έτοιμο να διασχίσει τα βαθιά νερά.
Είδε κάποια κίνηση στη μέση του Τζαμαρού και αμέσως άρπαξε τη φωτογραφική μηχανή. Κοίταξε καλύτερα στο σημείο και μπροστά στα μάτια του εμφανίστηκαν δύο κροκόδειλοι. Τους παρακολούθησε να πλησιάζουν αθόρυβα τα γκνου και ξαφνικά να βυθίζονται στο νερό. Λίγες στιγμές μετά ο Λίνκολν είχε τραβήξει κάμποσες φωτογραφίες που τον έκαναν να χαμογελάει πλατιά.
Όμως δεν ήθελε να χάσει χρόνο μέχρι να τις στείλει στο περιοδικό και έτσι συνέχισε τη διαδρομή του. Προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί όσο καλύτερα μπορούσε το φως του ήλιου. Άλλωστε τη νύχτα δεν έπρεπε να λείπει από την καλύβα του. Ήταν σαν άγραφος νόμος στη σαβάνα: Το βράδυ ανήκει στα άγρια ζώα.
Θύμωσε για μια στιγμή καθώς θυμήθηκε την ατυχία του με το τζιπ. Όταν πήγε να φύγει το πρωί, είδε οτι τα λάστιχα της δεξιάς πλευράς του αυτοκίνητου ήταν τελείως σκασμένα. Έτσι πήρε τη δύσκολη απόφαση να κάνει τη σημερινή διαδρομή με τα πόδια παρά το ρίσκο.
Αυτός άλλωστε ήταν και ο βασικός λόγος που βιαζόταν να βγάλει τη φωτογραφία που έψαχνε. Γιατί χωρίς το τζιπ δεν είχε και πολλές ελπίδες να φτάσει όσο βαθιά θα ήθελε στη σαβάνα. Και μέχρι να ειδοποιήσει στο χωριό για να το φτιάξει ο -κατά συνθήκη- μηχανικός, έπρεπε να περιμένει τουλάχιστον μια εβδομάδα.
Χρόνο που δεν ήθελε να σπαταλήσει ο Λίνκολν. Άλλωστε αυτή την εβδομάδα σκόπευε να επιστρέψει στις ΗΠΑ. Θα έβγαζε την καλύτερη φωτογραφία και θα γυρνούσε πίσω στο σπίτι του. Τώρα έπρεπε να περιμένει λίγο παραπάνω…
Κοίταξε ψηλά στον ουρανό και κάπου στο βάθος του ορίζοντα εντόπισε κάμποσα όρνεα να στριφογυρίζουν πάνω από ένα σημείο. Αυτό σήμαινε οτι εκεί κοντά υπήρχε το πτώμα κάποιου ζώου, άρα μεγάλες πιθανότητες να πετύχει είτε λιοντάρια είτε ύαινες είτε κάποιον άλλο κυνηγό. Περπάτησε με προσοχή μέχρι που έφτασε περίπου εκατό μέτρα μακριά από το κουφάρι του ζώου.
Είδε οτι υπήρχε ένα μεγάλο δέντρο, εύκολο για να το σκαρφαλώσει και με λίγη προσπάθεια ανέβηκε στο ψηλότερο και πιο παχύ κλαδί. Κοίταξε με τα κιάλια και είδε μια αγέλη λιονταριών να απολαμβάνει το νεκρό γκνου. Τα άγρια σαρκοφάγα είχαν χώσει τις μουσούδες τους στο στομάχι του και είχαν μουσκέψει τα μουστάκια τους από το φρέσκο αίμα.
Ο Λίνκολν έβγαλε τη φωτογραφική και ξεκίνησε να απαθανατίζει το… τσιμπούσι της αγέλης. Τράβηξε μακρινές και κοντινές λήψεις ζουμάροντας με τον φακό της φωτογραφικής, τα δύο μεγάλα αρσενικά να τσακώνονται για το ποιος θα φάει περισσότερο και τα μικρά να παίζουν με ένα κομμάτι κρέας. Οι λέαινες περίμεναν υπομονετικά τη σειρά τους για να φάνε, παραμονεύοντας για πιθανούς και ενοχλητικούς επισκέπτες.
Μόλις ολοκλήρωσε τις λήψεις ο Αμερικάνος φωτογράφος άρχισε να κατεβαίνει το δέντρο για να συνεχίσει την αναζήτησή του. Όμως λίγο πριν πηδήξει κάτω, ένα γρύλισμα που έμοιαζε με γέλιο τον έκανε να ανατριχιάσει και να γραπωθεί ακόμα πιο γερά από τον κορμό. Ήταν μια ύαινα, μεγάλη και πολύ άγρια, η οποία πήγαινε προς τα λιοντάρια.
Για κακή του τύχη όμως το σαρκοφάγο αρπακτικό τον κατάλαβε και έμεινε κάτω από το δέντρο να τον κοιτάζει. Λίγα λεπτά μετά ο Λίνκολν είδε με απογοήτευση άλλες πέντε ύαινες να τον περιμένουν, πότε γρυλίζοντας και πότε γλύφοντας τις μουσούδες τους.
Έτσι ο Αμερικάνος εγκλωβίστηκε στο δέντρο και οι ώρες πέρασαν και ήρθε η νύχτα. Τα πράγματα πλέον ήταν ξεκάθαρα: Ο φωτογράφος έπρεπε να περάσει το βράδυ πάνω στο δέντρο. Το κινητό του δεν είχε σήμα και η μπαταρία της φωτογραφικής μηχανής ήταν οριακά άδεια.
Ξαφνικά ακούστηκε ένα γρύλισμα, διαφορετικό από εκείνο των λιονταριών. Ο Λίνκολν κοκκάλωσε και έστρεψε το βλέμμα του προς τα πίσω, εκεί που ξεκινούσε το κλαδί πάνω στο οποίο καθόταν. Είδε δυο μάτια να τον κοιτάζουν και να λάμπουν σαν μεγάλες πυγολαμπίδες μέσα στο σκοτάδι.
Ήταν μια λεοπάρδαλη, ο καλύτερος αναρριχητής σε ολόκληρο το βασίλειο των αιλουροειδών και είχε ανέβει στο δέντρο για να γλιτώσει από τις ύαινες. Ακριβώς όπως ο Λίνκολν… Ο Αμερικάνος φωτογράφος έμεινε τελείως ακίνητος. Η καρδιά του χτυπούσε σαν τρελή. Με αργές κινήσεις πήρε τη φωτογραφική του μηχανή στα χέρια του. Είχε επιτέλους αυτό που έψαχνε. Το εντυπωσιακό πρόσωπο μιας λεοπάρδαλης τόσο κοντά, μέσα στη νύχτα, με τα μάτια της να φωσφορίζουν.
Πάτησε το κουμπί και έβγαλε τη φωτογραφία. Το ζώο ούτε που κουνήθηκε, λες και πόζαρε σαν μοντέλο για τον Λίνκολν. Εκείνος κοίταξε τη φωτογραφία και χαμογέλασε πλατιά, σχεδόν συγκινήθηκε,. Μετά από δύο ολόκληρους μήνες στη σαβάνα, επιτέλους τα κατάφερε.
Είδε οτι η μπαταρία της φωτογραφικής έφτανε – δεν έφτανε για να στείλει τη λήψη στο περιοδικό. Προσπάθησε να το κάνει όσο πιο γρήγορα μπορούσε γράφοντας για τίτλο “Τα μάτια της Άγριας Ζωής“. Μόλις πάτησε το κουμπί για την αποστολή όμως έγινε η καταστροφή.
Η φωτογραφική έκλεισε από μπαταρία και την ίδια στιγμή έκανε έναν ήχο που ειδοποιούσε για το κλείσιμο. Αυτός ήταν αρκετός για να τρομάξει η λεοπάρδαλη και να πηδήξει στο δίπλα κλαδί. Όμως η κίνηση του ζώου και η αναταραχή πάνω στο δέντρο, έκανε τον άτυχο άντρα να χάσει την ισορροπία του και να πέσει ακριβώς πάνω στις ύαινες.
Όσο για τη συνέχεια; Άγρια ζωή, τι να πει κανείς…
(Το παραπάνω κείμενο αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Όλα τα ονόματα και οι τοποθεσίες που αναφέρονται σε αυτό είναι τυχαία και δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα)
ΖΕΥΣ
*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*
