Είναι πολλές οι φορές που έχω σκεφτεί: “Γιατί ο τάδε δεν λέει την αλήθεια; Και τίμιο είναι και καλύτερα θα είναι για εκείνον“. Συνήθως αυτή η σκέψη έρχεται όταν ακούω κάποιον πολιτικό να μιλάει, είτε αναφερόμαστε στον πρωθυπουργό είτε σε κάποιον τοπικό δημοτικό σύμβουλο.
Αφού στην ουσία δεν κερδίζουν τίποτε περισσότερο από τη χλεύη όλων αυτών που θα μάθουν την αλήθεια. Γιατί τίποτα δεν μένει κρυφό ειδικότερα στον σημερινό κόσμο, τον κόσμο του ίντερνετ. Είτε σε μία μέρα είτε σε δέκα χρόνια, η αλήθεια θα αναδυθεί ακόμα κι αν έχει παραγραφεί το… έγκλημα.
Γενικότερα υπάρχει θέμα ειλικρίνειας. Όχι μόνο από τους πολιτικούς αλλά και από μας τους ίδιους. Προτιμούμε μια δικαιολογία, όσο φτηνή ή καλή μπορεί να είναι, από την αλήθεια. Είναι αυτό που μου αρέσει να λέω πολλές φορές: “Καλύτερα μια στιγμή αμηχανίας παρά το οτιδήποτε άλλο“.
Και εξηγώ αυτό το παραπάνω: Η αλήθεια είναι δύσκολη, σκληρή, πολλές φορές μοιάζει αβάσταχτη. Δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να πεις στον άλλο αυτό που πραγματικά είναι. Για παράδειγμα έχεις έναν φίλο που έχει ένα κάποιο ελάττωμα στη συμπεριφορά του. Τις περισσότερες φορές δεν υπάρχει περίπτωση να του πεις το οτιδήποτε.
Όχι επειδή φοβάσαι αλλά επειδή δεν θέλεις να χαλάσεις τη… ζαχαρένια σου. Δεν θέλεις να νιώσεις άσχημα, δεν θέλεις να έρθεις σε δύσκολη θέση. Και στο τέλος καταλήγεις να κάνεις παρέα τόσο με τον φίλο σου όσο και με το ελάττωμά του που σου τη δίνει στα νεύρα.
Ενώ αν αποφάσιζες να του πεις την αλήθεια, αν δηλαδή επέλεγες την ειλικρίνεια από τη… βολή σου, τότε και εσύ και ο φίλος σου θα νιώθατε απείρως καλύτερα. Κι αν είναι άνθρωπος που αξίζει για σένα τότε θα σε καταλάβει και θα σε εκτιμήσει ακόμα περισσότερο. Αν όχι τότε στο καλό και να μας γράφει…
Σε μια παρόμοια κλίμακα και η πολιτική. Αν ήξερες το 2010 οτι για τα επόμενα δέκα χρόνια θα ζούμε σε καθεστώς οικονομικής ύφεσης, οι μισθοί θα μειωθούν και γενικότερα όλα θα δυσκολέψουν, αν όντως στο είχαν πει από τότε, όσο και να σε πείραζε και να σε ενοχλούσε στο τέλος θα έλεγες “πάμε όλοι μαζί και όπου βγει“…
Είναι το μόνιμο παράπονο που έχω από τους πολιτικούς από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Όπως το ίδιο συμβαίνει με την αστυνομία. Θα μιλήσω από προσωπική εμπειρία. Πριν από δυόμιση χρόνια περίπου είχα κάνει μήνυση για ένα περιστατικό που είχε γίνει στο μαγαζί μου.
Η μήνυση έγινε το πολύ μισή ώρα μετά το περιστατικό. Η μήνυση έγινε με ονοματεπώνυμο και δεν αφορούσε άγνωστους αλλά συγκεκριμένο τύπο. Ούτε ένας άνθρωπος από την αστυνομία δεν μου είπε “Ξέρεις τους Ρομά δεν τους πειράζουμε” ή “ξέρεις τους Ρομά δεν μας αφήνουν να τους πειράξουμε“.
Προτίμησαν να κάνουν (γελάμε τώρα) τη δουλειά τους, να με βάλουν να πληρώσω το παράβολο για τη μήνυση που δεν είχε κανένα νόημα και… αυτό ήταν όλο. Σε ακόμα χειρότερη περίπτωση, στη Σουηδία, άγνωστοι με κουκούλες εισέβαλαν σε σπίτι μέσα στο οποίο ήταν ένα κοριτσάκι. Ευτυχώς δεν πήραν μυρωδιά το παιδί και δεν το πείραξαν.
Όταν οι γονείς της μικρής πήγαν στις αρχές για να καταγγείλουν το περιστατικό, εκείνοι τους είπαν οτι σε πολλές περιπτώσεις που οι παραβάτες φορούν μάσκα και γάντια και γενικότερα δεν υπάρχει ούτε ένα στοιχείο, τότε δυστυχώς δεν μπορούν να κάνουν απολύτως τίποτα. Οπότε τους ΣΥΜΒΟΥΛΕΨΑΝ να μην μπουν καν στον κόπο να κάνουν μήνυση κατά αγνώστων. Είπατε κάτι;
Ειλικρίνεια…
Μιχάλης Βελτσίστας
*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*
