Τον περασμένο Ιούλιο, είχα γράψει ένα κείμενο για τα αδέσποτα σκυλάκια στο Αιτωλικό. Τότε, μου είχαν στείλει πολλά άτομα μήνυμα για το πόσο δίκιο έχω και πόσο φοβούνται να κυκλοφορήσουν έξω, ακόμα και πόσο γεμίζει ο τόπος σκουπίδια όταν σκίζουν τις σακκούλες των κάδων. Το ότι υπάρχουν άτομα που αφήνουν τις σακκούλες των απορριμμάτων τους εκτός κάδου, είναι ένα άλλο ζήτημα, στο οποίο δε θα σταθώ τώρα.
Τα μεγάλα παιδιά μας πηγαίνουν στο δημοτικό και είναι σε αυτή την ηλικία που είναι η ώρα να κυκλοφορούν και χωρίς να είναι απαραίτητα κάποιος από εμάς τους γονείς μαζί. Και η αλήθεια είναι ότι μένουμε δυο βήματα από τις δραστηριότητές τους. Δυο βήματα στην κυριολεξία. Έχουμε την τύχη να μη χρειαζόμαστε αυτοκίνητο για αυτές τις μετακινήσεις. Κι όμως, κάθε φορά πρέπει να συνοδεύσουμε τα παιδιά μας, γιατί όλο και κάποιο σκυλί θα πεταχτεί. Έχουν ξεκινήσει τόσες φορές όλο χαρά για αυτά τα πρώτα σημαντικά βήματα “ανεξαρτητοποίησής” τους και κάθε φορά γυρίζουν σπίτι τρομαγμένα από κάποιο σκυλί που τους κυνήγησε, που τους γάβγισε.
Και σε καμία περίπτωση δεν πείραξαν το σκυλάκι.
Τους έχουμε εξηγήσει ότι κάποιες φορές τα σκυλάκια γαβγίζουν για να “φυλάξουν” το σημείο που μένουν, τον άνθρωπο που συνήθως τα ταΐζει, ή για να επικοινωνήσουν με άλλα σκυλάκια της περιοχής. Που δεν τα λες και λίγα. Μπορεί να κάνουμε 300 μέτρα διαδρομής και να συναντήσουμε 6-7 αδέσποτα σκυλάκια.
Δυστυχώς, τα παιδιά δεν μπορούν να διαχειριστούν αυτό το φόβο και να σκεφτούν λογικά “α δε θα με κυνηγήσει, απλώς φυλάει το χώρο του”.
Τώρα θα μου πείτε πάλι, γιατί τα λες αυτά και τι μπορεί να γίνει. Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει.
Όπως έγραψα και στο προηγούμενο άρθρο μου για το θέμα “είναι αθώα πλάσματα, περιπλανώμενα και μελαγχολικά, που δεν ευθύνονται για αυτή την κατάσταση. Ή καλύτερα, είναι τα μόνα που δεν ευθύνονται για αυτή την κατάσταση.”
Γνωρίζω ότι στην Κατοχή υπάρχει καταφύγιο για τα αδέσποτα και διαβάζω ότι είναι μια τεράστια έκταση δεκάδων στρεμμάτων.
Διαβάζω, επίσης, ότι ο Σύλλογος Προστασίας Ζώων Ι.Π. Μεσολογγίου «η Ελπίδα» έχει προσφύγει στη δικαιοσύνη ως προς τη νομιμότητα του χώρου και έχει επισημάνει επανειλημμένα την ελλιπή υποδομή του χώρου, καθώς, όπως αναφέρουν, “δεν τηρούνται οι κανόνες ασφαλείας για την προστασία και την ευζωία των ζώων που φιλοξενούνται εκεί“.
Διαβάζω ότι ο Σύλλογος «η Ελπίδα» είναι “αντίθετος στην περισυλλογή όλων των ζώων καθώς υπάρχουν ήρεμα και πλήρη κοινωνικοποιημένα αδέσποτα“.
Δεν μπορώ, δυστυχώς, να εκφέρω άποψη, αφού δεν έχω επισκεφθεί το χώρο.
Όπως ξαναέγραψα, όμως, “αυτοί που τα αγαπούν, αυτοί που δεν τα θέλουν, αλλά και εκείνοι που είναι αδιάφοροι απέναντι στα αδέσποτα ζώα (ή τα μη δεσποζόμενα κατοικίδια) πιστεύω ότι συμφωνούν τουλάχιστον σε ένα πράγμα: Κανένας δεν τα θέλει στους δρόμους…”
Είναι ώρα —- ή μάλλον η ώρα έχει παρέλθει προ πολλού…
Είναι επιτακτική ανάγκη να ανοίξει μια ουσιαστική συζήτηση με δήμο και φορείς, εθελοντές και φιλόζωους, ώστε να βρεθεί μια λύση μακροπρόθεσμη, μια μόνιμη λύση.
Πρέπει να ακουστούν όλες οι απόψεις, να τεθούν στο τραπέζι οι εφικτές λύσεις, να παρασχεθεί εκπαίδευση και υποστήριξη στην τοπική κοινότητα για την καλή διαβίωση των ζώων, ιδιαίτερα όσον αφορά τα εγκαταλελειμμένα και αδέσποτα ζώα, να παρασχεθεί εκπαίδευση και υποστήριξη για τα οφέλη από την κατοχή ενός κατοικίδιου ζώου και την υιοθεσία ενός εγκαταλελειμμένου ζώου.
Αλλά πρώτα από όλα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι η κατάσταση δεν πάει άλλο και ότι το ζήτημα δε θα λυθεί μόνο του, ούτε κατηγορώντας ο ένας φορέας τον άλλον.
Βάσω Ζ. Νικολογιάννη
*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*
