“Πνι… πνίγομαι!… ΠΝΙΓΟΜΑΙ!!“, φώναξα καθώς πετάχτηκα από τον ύπνο μου για ακόμα μία φορά. Πάλι ο ίδιος εφιάλτης, εκείνος που με ταλαιπωρεί από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Νερό, σκοτάδι, δόντια, αυτές είναι οι εικόνες που θυμάμαι και τίποτα άλλο.
Πήγα μέχρι τον νιπτήρα και έριξα λίγο κρύο νερό στο πρόσωπό μου. Πήρα βαθιά ανάσα για να ηρεμήσω από την ταραχή του εφιάλτη και κοίταξα τον καθρέφτη. Οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια μου μαρτυρούν το πρόβλημα που αντιμετωπίζω με τον ύπνο.
“Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση! Έχω χάσει τον εαυτό μου!“, φώναζα στο τηλέφωνο μιλώντας με τη μάνα μου. Μόνο εκείνη μπορεί να με ηρεμήσει, μου λέει λίγες κουβέντες αλλά τα λόγια της πάντα λειτουργούν σαν βάλσαμο. Στο τέλος μου είπε την ίδια συμβουλή: Πήγαινε στον ψυχολόγο να μιλήσεις και να λυτρωθείς.
Αυτή τη φορά δεν μου φάνηκε κακή ιδέα. Νιώθω τόσο κουρασμένος από την αϋπνία, σέρνομαι στη δουλειά και αποφεύγω τους φίλους μου γιατί δεν αντέχω να βγω βόλτα μαζί τους. Όπου και να βρίσκομαι μόλις η ώρα πάει έντεκα το βράδυ τα μάτια μου αρχίζουν και βαραίνουν.
Έτσι σήκωσα το σταθερό και κάλεσα τον ψυχολόγο που μου πρότεινε η μάνα. Ο κύριος Χ, έτσι θα τον αναφέρω γιατί δεν επιθυμεί τη δημοσίευση των προσωπικών του στοιχείων. Κλείσαμε ραντεβού για το επόμενο πρωί στο γραφείο του. Το βράδυ ήπια δυο υπνωτικά χάπια μήπως και γλιτώσω το μαρτύριο. Μπα…
Ξανά το ίδιο όνειρο, ξανά πετάχτηκα ταραγμένος και πατούρα στον ιδρώτα. Μου πέρασε από το μυαλό, φευγαλέα, να πάρω ένα όπλο και να βάλω ένα τέλος σε όλο αυτό. Να χέσω και τα χάπια και τους γιατρούς… Όμως όχι τώρα, όχι ακόμα… Ας δώσω μια ευκαιρία και στον τρελογιατρό…
Την άλλη μέρα πλύθηκα, ξυρίστηκα και ντύθηκα με τα καλά μου ρούχα. Είχα μια παράξενη ανυπομονησία, ένιωθα σαν να πήγαινα σε ραντεβού με γκόμενα και ήμουν αγχωμένος. Μπήκα στο αυτοκίνητο και μέσα σε μισή ώρα είχα φτάσει έξω από το γραφείο του κυρίου Χ.
Κάθισα απέναντί του, συστηθήκαμε ο ένας στον άλλο και άρχισα να του λέω την ιστορία της ζωής μου. Όχι κάτι το ιδιαίτερο… Φτωχά παιδικά χρόνια, περιπέτειες με ναρκωτικά στην εφηβεία και τώρα πια πίσω από ένα λογιστικό γραφείο. Λίγοι φίλοι, καθόλου γυναίκες και μια μάνα που υπεραγαπώ. Ένας κλασικός σαραντάρης…
“Τώρα ήρθε η ώρα να μου μιλήσεις για το όνειρο που σε ταλαιπωρεί“. Μόλις μου είπε αυτά τα λόγια ο γιατρός με έπιασε ταχυπαλμία και άρχισα να ιδρώνω. Δεν του είπα κάτι όμως και ξάπλωσα στον… ανακριτικό καναπέ του ψυχολόγου. Έκλεισα για μια στιγμή τα μάτια μου, έτσι για να συγκεντρώσω τη σκέψη μου και ύστερα ξεκίνησα.
“Είναι κάθε φορά το ίδιο όνειρο. Αυτό το θυμάμαι ξεκάθαρα. Υπάρχει σίγουρα νερό γιατί δεν μπορώ να αναπνεύσω. Υπάρχει σκοτάδι γιατί δεν μπορώ να δω τίποτα που να βρίσκεται πιο μακριά από τα χέρια μου. Υπάρχουν και… δόντια! Και όταν τα βλέπω ξυπνάω ιδρωμένος και με την καρδιά μου να κοντεύει να σπάσει!
Όλη μου η ζωή έχει επηρεαστεί από αυτό το μαρτύριο. Στο σχολείο ήμουν το φρικιό που κοιμόταν στην τάξη. Τα άλλα παιδιά με απέφευγαν γιατί νόμιζαν οτι είμαι βρικόλακας και γι’ αυτό με έπαιρνε ο ύπνος στην τάξη το πρωί. Το ξέρω οτι ακούγεται χαζό αλλά εμένα τότε με είχε διαλύσει.
Αργότερα, στη σχολή οικονομικών επιστημών, τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο δύσκολα. Το να μπορώ να πηγαίνω στο μάθημα κάθε πρωί για μένα ήταν πραγματικός άθλος. Συνέχεια κουρασμένος και ανήμπορος να μείνω ξύπνιος όλες τις ώρες της σχολής. Οι συμφοιτητές μου με κορόιδευαν πρεζόνι και τα κορίτσια με απέφευγαν όπως ο διάολος το λιβάνι.
Έπρεπε να πληρώσω για να πάω με γυναίκα. Μόνο οι πληρωμένες σκρόφες δεν με κοροϊδεύουν, ειδικά αν έχω λεφτά όταν τις επισκέπτομαι. Αυτές και η μάνα μου με ανέχονται, εμένα και τους εφιάλτες μου.
Τώρα εργάζομαι σε ένα γραφείο. Ευτυχώς συνεννοήθηκα με το αφεντικό και δουλεύω το απόγευμα, έτσι είμαι κάπως καλύτερα και μπορώ να αποδώσω. Κουμπώνω και τίποτα δυναμωτικά χάπια και την παλεύω. Άσε που έχω ξεχάσει να πίνω νερό. Όλη μέρα καφέ… Ζεστό, κρύο, φραπέ, φρέντο, εσπρέσο… Όλα αυτά, από δύο φορές, κάθε μέρα“, του απάντησα.
Ο ψυχολόγος σημείωσε κάτι στον φάκελο που κρατούσε στα χέρια του και το διάβασε σκεπτικός. Ύστερα σήκωσε το βλέμμα του και με κοίταξε με τέτοιο τρόπο που ένιωσα οτι με λυπάται και αυτό με στενοχώρησε πολύ. Μου είπε οτι θα με υπνωτίσει και θα με κάνει να δω ξανά τον εφιάλτη μου. Μόνο αν τον αντιμετωπίσω θα μπορέσω να τον ξεπεράσω.
Αγχώθηκα για μια στιγμή αλλά σκέφτηκα οτι ή το λύνω τώρα ή θα πεθάνω από αυτό το πρόβλημα. Έτσι πήρα βαθιές ανάσες και ξάπλωσα όσο πιο αναπαυτικά μπορούσα. Εκείνη τη στιγμή αντιλήφθηκα οτι μου δινόταν η ευκαιρία να καταλάβω και να θυμηθώ όλο τον εφιάλτη και όχι μόνο τις εικόνες που μου έχουν μείνει στο μυαλό.
Ο κύριος Χ πήρε ένα σκαμπό και κάθισε απέναντί μου. Κρατούσε στα χέρια του το ντοσιέ για να σημειώνει αυτά που θέλει και ακούμπησε ένα μαγνητόφωνο στο τραπεζάκι στα δεξιά μου. Πάτησε το κουμπί της εγγραφής και έβγαλε από την τσέπη του ένα κόσμημα σαν ρολόι τσέπης.
Το έφερε κοντά στο πρόσωπό μου και άρχισε να το κουνάει απαλά. Παράλληλα μου μιλούσε με μια ήρεμη, σχεδόν χαλαρωτική φωνή. Τα μάτια μου ακολουθούσαν την κίνηση του μικρού κοσμήματος μέχρι που έκλεισαν τελείως. Μόλις τα άνοιξα πάλι είχα φύγει από το γραφείο του ψυχολόγου και βρισκόμουν στην ντουζιέρα του σπιτιού μου.
Έριχνα πάνω μου καυτό νερό, όλο το μπάνιο είχε γίνει σαν πεδίο μάχης. Παντού υδρατμοί σε σημείο να μην βλέπω ούτε τη λεκάνη αλλά ούτε και τον νιπτήρα. Είχα τα μάτια μου κλειστά γιατί ξέπλενα το κεφάλι μου.
Ξαφνικά ένιωσα τη γη κάτω από τα πόδια μου να ανοίγει. Στη θέση της ντουζιέρας υπήρχε πια μια καταπακτή ορθάνοιχτη και γω έπεσα μέσα. Καθώς έπεφτα παρατήρησα οτι από κάτω μου υπάρχει μόνο μια απέραντη και σκοτεινή θάλασσα. Ένα θέαμα που από μόνο του είναι αρκετά τρομακτικό.
Έπεσα στο παγωμένο νερό και αμέσως άρχισα να βουλιάζω σαν να είμαι φτιαγμένος από ατσάλι. Ένιωθα οτι πνίγομαι, ήθελα να ανοίξω το στόμα μου και να ουρλιάξω περισσότερο ακόμα και από το να πάρω ανάσα. Και τότε οι φυσαλίδες άρχισαν να έρχονται από κάτω μου.
Κοίταξα προς τον βυθό αλλά δεν μπορούσα να διακρίνω τίποτα. Μόνο τις φυσαλίδες που έμπαιναν στα μάτια μου έβλεπα και καταλάβαινα οτι γίνονται ολοένα και περισσότερες. Ένιωθα τόσο μικρός σε εκείνον τον ατέλειωτο ωκεανό σκοτεινών σκέψεων και ασφυξίας.
Κατάλαβα οτι κάτι μεγάλο πλησιάζει γιατί τώρα πια οι φυσαλίδες είχαν γίνει τόσες πολλές όπως ακριβώς συμβαίνει με το νερό όταν βράζει. Κοίταξα από κάτω μου και είδα μια τεράστια σκιά να με πλησιάζει. Ήταν πιο σκοτεινή από το νερό γύρω μου και έτσι, δυστυχώς, μπορούσα να τη δω.
Κι όλο πλησιάζει και πλησιάζει και τώρα μπορώ να διακρίνω δυο σειρές από μεγάλα και σουβλερά δόντια. Φοβάμαι τόσο, θέλω να ανοίξω το στόμα μου και να αφήσω το νερό να με λυτρώσει. Δεν προλαβαίνω… Το θηρίο έφτασε…
Την ίδια στιγμή στο γραφείο του ψυχολόγου
Ο κύριος Χ προσπαθεί μάταια να συνεφέρει τον ασθενή του. Ο ταλαιπωρημένος άντρας τρόμαξε τόσο πολύ που έπαθε ανακοπή και πέθανε στο γραφείο του γιατρού. Η λύτρωση από τον εφιάλτη που τον στοίχειωνε ήρθε μονάχα τώρα που μπορεί να κοιμηθεί χωρίς να ονειρευτεί.
(Το παραπάνω κείμενο αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Όλα τα ονόματα και οι τοποθεσίες που αναφέρονται σε αυτό είναι τυχαία και δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα)
ΖΕΥΣ
*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*
