Είναι γνωστό τοις πάσι οτι όταν κάνουμε σχέδια ο Θεός γελάει. Έτσι είναι η παροιμία. Και οι παροιμίες πάνω απ’ όλα είναι διδακτικές ειδικά αν έχουμε ανοιχτά τα μυαλά μας.
Ζωντανό παράδειγμα, όχι τίποτα το σοβαρό, η σημερινή(01/02) μου μέρα. Το απόγευμα ετοιμάστηκα για να φύγω από το σπίτι και να έρθω να ανοίξω το μαγαζί. Ο ουρανός ήταν φουλ συννεφιασμένος και από λεπτό σε λεπτό θα ξεκίναγε καταιγίδα. Ωραία μέχρι εδώ; Πάμε παρακάτω…
Με το που κλειδώνω την εξώπορτα με την αλυσίδα, εκείνη τη ριμάδα τη στιγμή θυμήθηκα οτι ξέχασα να πάρω τον λογαριασμό της ΔΕΗ μαζί μου. Χίλιες φορές να μην το θυμόμουν με τίποτα παρά να πάθω αυτό που έπαθα…
Μπαίνω μέσα στο σπίτι και αρχίζω να ψάχνω το λογαριασμό. Θυμάμαι οτι τον έχω αφήσει στο τραπέζι του σαλονιού αλλά δεν τον είδα πουθενά. Πάω στο δωμάτιο αλλά και πάλι τίποτα. Αρχίζουν και με πιάνουν τα διαόλια μου…
Ξαναγυρνάω στο σαλόνι και αρχίζω και πάλι το ψάξιμο. Τελικά, αφού εμπιστεύτηκα το εκπληκτικό ντεντεκτιβίστικο ταπεραμέντο μου(βεβαίως βεβαίως), βρήκα το λογαριασμό στον πάγκο της κουζίνας μέσα σε ένα μεγάλο μπολ-ψωμιέρα.
Κλειδώνω το σπίτι, το ίδιο και την εξώπορτα και ανεβαίνω στο μηχανάκι. Η βροχή μόλις έχει αρχίσει να πέφτει… Λέω από μέσα μου: “Δεν γαμ**ται, θα προλάβω το πολύ νερό“. Σκατά στο στόμα μου!
Με το που απομακρύνομαι λίγα μέτρα από το σπίτι, αρχίζει ένα ντουμάνι μα τι ντουμάνι! Αέρας και βροχή σε έναν… ερωτικό συνδυασμό με στόχο τον μ@λ@κ@ στο μηχανάκι. Και δώστου καταιγίδα από τη μία, δώσε γκάζι από την άλλη μπας και φτάσω “ζωντανός” στο μαγαζί.
Βγαίνω στον Αντωνόπουλο, φτάνω στα γιοφύρια, στρίβω στη Μπολερό και μετά αριστερά στην Κουρκουμέλη. Είμαι ήδη παπί από το νερό αλλά μην έχοντας άλλη επιλογή συνέχισα. Με το που παρκάρω έξω από το μαγαζί -κι αν λέω ψέματα να μη σώσω να γυρίσω σπίτι μου- όλα τελείωσαν…
Ούτε μια σταγόνα, κάποια τελοσπάντων που να μην έχει πέσει πάνω μου. Έχω ήδη αρχίσει τα… ευχολόγια και καθώς μπαίνω στο μαγαζί, μόνο τότε κατάλαβα το χάλι μου το μαύρο.
Το μπουφάν έχει γίνει μούσκεμα, το ίδιο και τα παπούτσια μου ενώ η φόρμα μου δεν βλέπεται. Αρχίζει νέος γύρος… εξάψαλμου μεταξύ εμένα και του ουρανού. Απάντηση δεν πήρα αλλά η αλήθεια είναι οτι κάπως ηρέμησα από τα νεύρα.
Και τώρα που θα γυρίσω σπίτι ελπίζω να μην ξυλιάσω γιατί το μπουφάν είναι πατούρα τόσο από μέσα όσο και από έξω. Και για να προλάβω τους έξυπνους του τύπου: “Γιατί δεν φόρεσες αδιάβροχο ρε στραβάδι;“, η απάντηση είναι οτι δεν χρειάζεται να φορέσω κάτι που είναι για βροχή όταν… δεν βρέχει! Λογικό;
Άλλο ΘΑ βρέξει κι άλλο βρέχει…
Ποιο το δίδαγμα της παραπάνω ιστορίας; Κανένα απολύτως. Μια απλή δικαίωση της γνωστής παροιμίας ήταν και τίποτα παραπάνω…
Μιχάλης Βελτσίστας
*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*
