“Όταν θα νιώσεις όπως ένιωσα εγώ, το πρόβλημά μου όταν γίνει και δικό σου…“, τραγουδάει ο υπέροχος Γιάννης Κότσιρας. Νομίζω οτι αυτά τα λόγια αντικατοπτρίζουν τον εγωισμό που κρύβει ο καθένας μέσα του. Και σε καμία περίπτωση δεν “τα βάζω” με τον εκπληκτικό καλλιτέχνη, έναν άνθρωπο που η φωνή του φτάνει για να σε ταξιδέψει σε άλλους γαλαξίες.
Απλά έτσι πιστεύω οτι συμβαίνει με όλους εμάς. Λέμε οτι νοιαζόμαστε για τα προβλήματα του τόπου μας, ακόμα και για εκείνα του γείτονα αλλά τελικά, ποια είναι η πραγματικότητα; Η πραγματικότητα, λοιπόν, βρίσκεται ολόγυρά μας και τη ζούμε, τη νιώθουμε στο (χοντρο)πετσί μας κάθε ώρα, κάθε στιγμή. Και αυτό που βιώνουμε είναι κάτι που δεν μας αρέσει καθόλου…
Αυτό τουλάχιστον έχω καταλάβει εγώ μέσα από συζητήσεις με ανθρώπους από άλλες γωνιές της Ελλάδας, μέσα από κουβέντες με φίλους και συγγενείς, μέσα από σύντομες στιχομυθίες με περαστικούς και άγνωστους. Όλοι έχουν να πουν από ένα παράπονο, άλλοι… κοτσάρουν ένα “δόξα τω Θεώ” και με αυτόν τον τρόπο βρίσκουν παρηγοριά για τη ζωή που δεν τους αρέσει αλλά πρέπει να τη ζήσουν.
Σε αυτό που συμφωνούμε οι περισσότεροι είναι οτι δεν μας ικανοποιεί αυτό που ζούμε, είτε είναι η δουλειά, είτε τα νοίκια και οι λογαριασμοί του σπιτιού, είτε ο κόσμος με τον οποίο συναναστρεφόμαστε. Ακούμε οτι “έκλεψαν τον τάδε” ή “πήραν τα καπάκια από τα φρεάτια” και στην πραγματικότητα δεν μας καίγεται καρφί!
Αν όμως μείνουν έτσι τα φρεάτια, βάλει έναν αέρα και μπουκώσουν από τα κλαδιά και τα φύλλα και από κάθε σκουπίδι που μπορεί να πέσει μέσα, τότε τι κάνουμε; Όταν το πρόβλημα θα γίνει -ακόμα- μεγαλύτερο για ΌΛΟΥΣ μας και θα αρχίσουμε να φωνάζουμε στον κάθε Λύρο και τον κάθε Μασαούτη, τότε φίλοι μου θα είναι πολύ αργά. Και ο λόγος είναι οτι δεν μας ένοιαξε νωρίτερα γιατί δεν ήταν “δικό μας” πρόβλημα…
Το ίδιο παράδειγμα και για τις κλοπές. Η λογική του “εμένα δεν με έκλεψαν” είναι απαράδεκτη. Γιατί, όπως αποδείχτηκε, ήρθαν λίγο αργότερα και στο δικό σου σπίτι. Και στου δίπλα και του επόμενου και πάει λέγοντας. Η πρόληψη δεν είναι κάτι που αφορά αποκλειστικά και μόνο την υγεία του σώματος. Αφορά και την… υγεία της κοινωνίας με την έγκαιρη αντιμετώπιση του κάθε προβλήματος.
Όταν υπάρχει ένα πρόβλημα που δεν μπορούμε να φτιάξουμε μόνοι μας, τότε ζητάμε βοήθεια από κάποιον άλλο. Και ανάλογα με τη φύση του προβλήματος που μας απασχολεί, απευθυνόμαστε στον κατάλληλο για να το λύσει ή τέλος πάντων, να προσπαθήσει να το λύσει. Αν είναι ιατρικό πας στον γιατρό, αν είναι οικονομικό πας στον λογιστή, αν είναι κοινωνικό πας στο δήμο σου. Αυτή είναι η ιεραρχία ακόμα κι αν πρέπει να τη δούμε μόνο με τη λογική μας.
Όμως, τουλάχιστον στο κομμάτι της κοινωνίας, έχουμε την υποχρέωση πρώτα απ’ όλα στους εαυτούς μας, να κάνουμε οτι είναι δυνατό για να αντιμετωπίσουμε το θέμα. Για παράδειγμα μπήκαν καινούργιες κολώνες μετά τα δυτικά γεφύρια και μέχρι το γήπεδο και το Κέντρο Υγείας. Αυτές που βρίσκονταν(!!!) στο γήπεδο, έμειναν για τις φωτογραφίες του εργολάβου και μετά… ξηλώθηκαν! Που πήγαν κανείς δεν ξέρει…
Αν εγώ πω “αφού μένω μέσα στο Αιτωλικό δεν με επηρεάζει” ή ο άλλος “αφού μένω στον Σταθμό δεν με ενδιαφέρει“, τότε αλήθεια, τι απαιτήσεις μπορούμε να έχουμε από τους δημοτικούς μας εκπρόσωπους; Τα ίδια με το νερό, τα ίδια με τις λακκούβες στο δρόμο, τα ίδια με τα σκυλιά που σκοτώνουν τις πάπιες και τρώνε τα αυγά τους στο λιμανάκι και πάει λέγοντας.
Αν εγώ και εσύ δεν κάνουμε κάτι για να λύσουμε το θέμα, έστω να το συζητήσουμε ρε αδερφέ, πως είναι δυνατόν να περιμένουμε από εκείνους που ΉΔΗ τους θεωρούμε ανεύθυνους και επικίνδυνους, να κάνουν το οτιδήποτε για να διορθώσουν το πρόβλημα; Τροφή για σκέψη…
Μιχάλης Βελτσίστας
*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*
