Είναι νωρίς…
Είναι πολύ νωρίς για σένα…
Είναι πολύ νωρίς γι’ αυτό το κείμενο…
Για κάθε τέτοιο κείμενο…
Είναι πολύ νωρίς για σένα…
Το ξέρω οτι θα το διαβάσεις…
Θέλω να το διαβάσεις…
Αν και δεν γνωρίζω ένα πράγμα…
Άραγε οι νεράιδες ξέρουν τα γράμματα των ανθρώπων;..
Γιατί τέτοια είσαι…
Στη ζωή μου…
Στις ζωές όλων μας…
Η πάντα χαμογελαστή νεράιδα του παραμυθιού…
Γιατί πλάσματα σαν και σένα δεν υπάρχουν σε τούτο τον κόσμο…
Είναι τόσο σπάνια όσο η αγνότητά σου…
Είναι τόσο ιδιαίτερα όσο η ψυχή σου…
Δεν κοπιάρονται αυτά τα δύο…
Είσαι μοναδική…
Όπως όλες οι νεράιδες των παραμυθιών…
Κάθε άνθρωπος που συνάντησες γνώρισε τη μαγεία σου…
Τον πάντοτε καλό σου λόγο…
Το πιο ζεστό σου χαμόγελο…
Τα παιδικά μου χρόνια είναι “μας”…
Παιδικός, νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο…
Σύντομοι ανθρώπινοι σταθμοί στη νεραϊδένια υπόστασή σου…
Μαζί στα αγγλικά…
Μαζί στο φροντιστήριο για τα λατινικά και τα αρχαία…
Σαν να σε ακούω να ξεκαρδίζεσαι με ακόμα μία χαζομάρα μου…
Γελάς και γεμίζει ο τόπος χρώματα…
Σαν αυτά που στολίζουν τα φτερά σου…
Όλες οι νεράιδες έχουν φτερά…
Γιατί κάποτε ο χρόνος τους με τους ανθρώπους τελειώνει…
Ή μάλλον κάποτε ο χρόνος των ανθρώπων με τις νεράιδες τελειώνει…
Και ο κόσμος τους γίνεται μουντός, άσχημος, γκρίζος…
Γιατί δεν υπάρχουν πια τα χρώματα…
Δεν υπάρχει το γέλιο…
Δεν υπάρχει η πάντα χαμογελαστή νεράιδα του παραμυθιού…
Μιχάλης Βελτσίστας
