Μπορεί να γίνει το Αιτωλικό καλύτερο; Αν αυτή είναι η ερώτηση τότε η απάντηση είναι μία: Ναι, μπορεί να γίνει! Αν όμως η ερώτηση είναι λιγότερο γενικής φύσεως και περισσότερο ειδικής, τότε την απάντηση πρέπει να τη δώσουμε εμείς οι Αιτωλικιώτες, εμείς που κάνουμε αυτόν τον τόπο.
Αλλά για να δώσουμε μια απάντηση με ειλικρίνεια, γιατί μόνο με αυτή θα πάμε μπροστά, πρέπει πρώτα να δούμε τους εαυτούς μας σε έναν καθρέφτη. Να κοιτάξουμε το “εγώ” μας στα μάτια και δούμε τι φταίει. Γιατί δεν είναι δυνατόν να καταρρέουν τα πάντα γύρω μας και εμείς να μην έχουμε καμία ευθύνη.
Άλλο είμαι ανεύθυνος και άλλο δεν ευθύνομαι για κάτι που συμβαίνει. Κι αν το πρώτο είναι υπαρκτό λίγο πολύ σε όλους μας, τουλάχιστον σε οτι έχει να κάνει με τα θέματα της κοινωνίας μας, το δεύτερο όμως είναι μια φθηνή δικαιολογία που λέμε ο ένας στον άλλον για να… νιώσουμε καλύτερα.
Αν έχει κάτι ανάγκη ο τόπος είναι να μην τον ενοχλούμε και να τον αφήσουμε στην ησυχία του. Το Αιτωλικό δεν χρειάζεται κανέναν από μας για να γίνει καλύτερο μέρος. Είναι ένας μικρός παράδεισος, πολύ όμορφος, με ηρεμία, με απαράμιλλη φυσική ομορφιά, σπάνιος στο μάτι και από την άνοιξη κι ύστερα γίνεται πόλος έλξης για ανθρώπους από όλο τον κόσμο.
“Θα βάλουμε φώτα εκεί… Θα φτιάξουμε πεζόδρομο… Θα αλλάξουμε τα γιοφύρια… Θα… Θα…” και η λίστα των παρεμβάσεων δεν συμμαζεύεται. Και όταν αυτές τελικά γίνονται, αντί να βελτιώσουν το -όποιο- πρόβλημα δημιουργούν και ένα καινούργιο. Η απόδειξη είναι η καθημερινότητα όλων μας, εκτός κι αν κάποιος είναι ικανοποιημένος από αυτό που βιώνει, τότε πάω πάσο…
“Δεν μπορούμε να πειράξουμε τα γιοφύρια γιατί προστατεύονται από νόμους“, έχουμε ακούσει από όλους τους δημάρχους. Δηλαδή να υποφέρει ένας ολόκληρος τόπος και παράλληλα να κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές και να μην υπάρχει (και καλά) λύση; Αν μη τι άλλο, πρόκειται για παγκόσμια πρωτοτυπία, πατέντα από τις λίγες…
Τα ίδια με το νερό της βρύσης… Τα ίδια με το νερό της λιμνοθάλασσας… Κοινώς όλα τα ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ προβλήματα του Αιτωλικού, αντί να κάτσουμε κάτω και να τα λύσουμε σε μια στιγμή, διαιωνίζονται και τα βρίσκουν μπροστά τους και οι επόμενες γενιές.
Και δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο από τις παθογένειες σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Δηλαδή αυτό από το οποίο πάσχει σχεδόν ολόκληρη η χώρα μας, αλλά και πιο συγκεκριμένα, αυτό από το οποίο πάσχει το Αιτωλικό μας.
Έχουμε καταντήσει να βλέπουμε τις λύσεις στα προβλήματα ως “ουτοπικές” και αυτοί που φωνάζουν συνέχεια γι’ αυτά, αυτομάτως, χαρακτηρίζονται ως ρομαντικοί και γραφικοί και οτι βλέπουν οφθαλμαπάτες…
Και αυτή είναι η ήττα μας φίλες και φίλοι. Να μας “ενοχλούν” ακόμα και αυτοί που δεν μας κάνουν τίποτα… Μας φτάνει να τρώμε όλοι από το ίδιο χορτάρι, ακόμα κι αν στο τέλος μας… σφάξουν! Η λογική της αγέλης (ή στην περίπτωσή μας του κοπαδιού) αλλά με τα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που θέλουμε…
Μιχάλης Βελτσίστας
*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*
