Το σκεφτόμουν μέρες να γράψω για το θέμα αυτό αν και είναι πολύ δύσκολο…
Προσπαθώ πραγματικά να μην μπαίνω σε όλο αυτό το κλίμα που έχουν δημιουργήσει ΜΜΕ και social media.
Η κατάσταση ήταν παρόμοια ακόμα και πριν την προσαγωγή της μητέρας των τριών κοριτσιών. Τα τηλεοπτικά και online “δικαστήρια” είχαν βγάλει ήδη το πόρισμα και μάλιστα ένιωσαν και δικαιωμένοι μετά την απαγγελία των κατηγοριών στην 33χρονη.
Δικαίωση γιατί;
Πώς μπορείς να μιλάς για δικαίωση όταν έχουν χάσει τη ζωή τους τρία παιδάκια;
Μιλάμε για μια ανείπωτη τραγωδία, πρωτοφανή για τα ελληνικά -και όχι μόνο- χρονικά, και το λιγότερο που θα πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι να νιώσουμε ότι είχαμε δίκιο, να βγούμε και να πούμε “καλά τα έλεγα!”.
Ακόμα περισσότερο να πάρουμε τα παιδιά μας και να πάμε έξω από το σπίτι της κατηγορουμένης και να φωνάζουμε άγρια συνθήματα.
Γιατί να το έχουμε ανάγκη αυτό;
Και γιατί να βάζουμε τα παιδιά μας να υποστούν μια τέτοια αγριότητα από τους γονείς τους;
Για να δείξουμε ότι εμείς είμαστε οι σωστοί γονείς;
Για να δώσουμε στα παιδιά μας κάποιο παράδειγμα;
Και ποιο παράδειγμα είναι αυτό;
Μπορεί να γίνει μια διαδήλωση για την ειρήνη ή οτιδήποτε και να μην το μάθουμε καν, να μην ασχοληθούμε, να βαρεθούμε να πάμε εκεί με τα παιδιά μας.
Αλλά να τα πάρουμε από το χέρι για να μας δουν να ζητάμε κρεμάλες, θανατικές ποινές και βασανιστήρια για έναν άλλο άνθρωπο;
Αυτή είναι η αλαζονεία της αρετής. Μια αρετή αυτοσκοπός, χωρίς αλήθεια, χωρίς ουσία. Μια αρετή που μας δίνει το δικαίωμα να απορρίπτουμε ανθρώπους γύρω μας ως “αμαρτωλούς”, κακούς. Μια αρετή κάλπικη που την αποκτούμε μόνο όταν συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους γύρω μας για να βγαίνουμε πάντα νικητές.
Τα ΜΜΕ έχουν τεράστια ευθύνη για αυτόν τον “ηθικό πανικό” που έχει προκληθεί. Η κοινωνία μας εμφανίζει πιο τιμωρητικό ήθος και από τους τιμωρητικούς θεσμούς.
Επιστρέφουμε στο Μεσαίωνα, ζητάμε “αιμοβόρους” τρόπους θανάτου, επαναφορά της θανατικής ποινής, μιας ποινής που έγιναν αγώνες για να καταργηθεί. Και στο κάτω κάτω δεν υπάρχει μελέτη που να αποδεικνύει ότι οι αυστηρότερες ποινές μειώνουν την εγκληματικότητα και αυτό είναι το βασικό, να μην επαναληφθούν παρόμοια ή άλλα εγκλήματα.
Έχουμε αναλάβει προσωπικά την προστασία της ηθικής και την απονομή της δικαιοσύνης. Ο «ακτιβισμός της αγριότητας», όπως διάβασα κάπου αυτές τις μέρες, σε όλη του την ανατριχιαστική μικροπρέπεια.
Όλες αυτές οι προτάσεις για αυστηροποίηση των ποινών, ειδικά σε τέτοιας “έκτασης δημοσιότητας” εγκλήματα, δεν προσφέρουν τίποτα στο διάλογο για το τι κάνουμε σαν κοινωνία, πώς προστατεύουμε τα θύματα από μελλοντικούς θύτες, πώς χτίζουμε ένα τείχος προστασίας για τα παιδιά.
Πόσοι ενδιαφέρθηκαν όλα αυτά τα χρόνια για αυτά τα παιδιά;
Πόσοι κατάλαβαν ότι “κάτι έτρεχε”;
Πόσοι ασχολήθηκαν να καταλάβουν;
Όλοι “πέφτουμε από τα σύννεφα” και “δεν το περιμέναμε” και μετά ξαφνικά μας πήρε ο πόνος και θέλουμε να εκδικηθούμε για τις ζωές των κοριτσιών.
Οι χαμένες αυτές ζωές δε χρειάζονται εκδίκηση.
Χρειάζονται πένθος, σεβασμό, μέριμνα, προστασία.
Η πρώην γ.γ. Αντεγκληματικής Πολιτικής, Σοφία Νικολάου αναρωτήθηκε δημόσια: “Άραγε υπάρχει τιμωρία για τέτοιο έγκλημα;”. Ίσως το πιο επικίνδυνο ερώτημα από όσα κυκλοφόρησαν αυτήν την περίοδο και μάλιστα από τη συγκεκριμένη θέση.
Δε γίνεται η πολιτεία να ψηφίζει νόμους, να αλλάζει νόμους, να παραβλέπει νόμους συγκυριακά, σαν “απάντηση” και “δικαίωση” στο κλίμα που δημιουργείται μετά την τέλεση κάποιου εγκλήματος.
Δε γίνεται η σοβαρότητα του εγκλήματος και η κοινωνική κατακραυγή να νομιμοποιούν “μπαλώματα” στην ισχύουσα νομοθεσία, ακόμα και το τόσο αποτρόπαιο.
Δε γίνεται να επιτρέπουμε οι τοξικές πολιτικές να μολύνουν τον κοινωνικό ιστό ή ό,τι, τελοσπάντων, έχει απομείνει από αυτόν.
Δε γίνεται να μας συσπειρώνει μόνο το έγκλημα, μόνο οι ανθρωποφαγίες.
«Στα ελληνικά -και όχι μόνο- σπίτια παίζει αδιάκοπα η είδηση που σκορπάει φρίκη στους μεγάλους, πόνο και τρόμο στα παιδιά. Ο φόνος -οι φόνοι-; παιδιού από τα χέρια της μητέρας φεύγει πέρα από τα όρια και της πιο νοσηρής φαντασίας και δεν είμαστε στο αρχαίο θέατρο να περιμένουμε την αυλαία της κάθαρσης» σημειώνει η Πρωτοβουλία κατά των Γυναικοκτονιών, στην οποία μετέχουν 22 οργανώσεις, ζητώντας παρέμβαση του ΕΣΡ.
«Ας μην κάνουμε τα πράγματα χειρότερα, ας προφυλάξουμε την κοινωνία από την ακρότητα με την εμπορευματοποίηση του δράματος. Η σκύλευση πάνω στο νεκρό παιδικό σωματάκι για λόγους ακροαματικότητας και μόνο τείνει να αφαιρεί κάθε ίχνος σεβασμού και ανθρωπιάς.
Κάθε γυναίκα, κάθε άντρας ας μείνουμε με τη σιωπή και ίσως ένα καυτό δάκρυ, συμμέτοχες/οι στο καθολικό πένθος. Αργότερα θα έρθει η ώρα των υπεύθυνων αναλύσεων».
“Μια φριχτή ιστορία έχει αφεθεί να τραμπαλίζεται μεταξύ της τερατοποίησης και του reality. Κι αυτός είναι ένας βέβαιος τρόπος να αποκόψεις ένα έγκλημα από τις κοινωνικές του ορίζουσες που αφορούν στη λειτουργία των υπηρεσιών, στην πρόνοια, στην κοινότητα, στο ρόλο της οικογένειας.
Τίποτα μα τίποτα απ’ όλα αυτά δεν υπερασπίζεται τη μνήμη των τριών παιδιών κι ούτε φέρει την έγνοια για την προστασία άλλων παιδιών. Ούτε θανατικές καταδίκες, ούτε κρεμάλες, ούτε βασανιστήρια, ούτε συγκεντρώσεις έξω από τα σπίτια των αυτουργών, ούτε άλλη τυμβωρυχία. Να αποδοθεί η ευθύνη, όπως θεσμικά προβλέπεται, σε όλους όσοι συνέπραξαν, γνώριζαν ή ανέχτηκαν το έγκλημα.
Και να πάει η συζήτηση λίγο παραπέρα, στο πως μια κοινωνία θα σταματήσει να παράγει θύτες, για να σταματήσει να παράγει και θύματα. Αρμόζει πολύ περισσότερο στη μνήμη αυτών των παιδιών.” (via Maria Louka)
Απέναντι στη βία, να οπλιστούμε με αγάπη και με ανθρωπιά.
“Και να μην ξεχνάμε να θεωρούμε παιδιά μας τα παιδιά όλου του κόσμου”.
Βάσω Νικολογιάννη
*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*
