Εν τέλει η ένεση της ψυχολογίας, για την οποία είχαμε μιλήσει την προηγούμενη εβδομάδα, έγινε. Πάντοτε κατά την προσωπική μου άποψη, ξεχωρίζω τη θέση μου γιατί μιλάω μόνο μέσα από το δικό μου στόμα και βλέπω με τα δικά μου μάτια.

Το νησί μας “βούλιαξε” από κόσμο, οι εκκλησίες ήταν ασφυκτικά γεμάτες ειδικότερα στην κορύφωση της Μεγάλης Εβδομάδας και μετά από καιρό, δεν το λέω για κακό. Η πανδημία είτε το θέλουμε είτε όχι, πέρασε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας της ανθρωπότητας. Μαζί της πέρασαν και οι -όποιες- συστάσεις για προσοχή σε χώρο με πολύ κόσμο και τα συναφή.

Δεν γνωρίζω αν επιστρέφουμε σε μια κάποια κανονικότητα και να σας πω την αλήθεια, ούτε που με νοιάζει. Άλλωστε οτι είναι να γίνει θα γίνει με τον τρόπο που έχει αποφασιστεί από πριν να γίνει. Ούτως ή άλλως είμαστε τόσο χοντρόπετσοι και αναίσθητοι που εύκολα λησμονούμε.

Ήδη ο πόλεμος Ουκρανίας και Ρωσίας, στη συνείδηση της πλειοψηφίας έχει “παλιώσει“. Ίσα ίσα που οι εικόνες καταστροφής που βλέπουμε στο διαδίκτυο και στις ειδήσεις στην τηλεόραση, μας… κούρασαν και μας “υποχρεώνουν” κάθε φορά να αλλάξουμε γρήγορα το κανάλι ή την ιστοσελίδα.

Οι… τυχεροί κάνουν από τώρα τον προγραμματισμό για τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Οι λιγότερο τυχεροί θα περιμένουμε μέχρι τελευταία στιγμή για να δούμε τι στο καλό θα κάνουμε φέτος. Πως θα καταφέρουμε να ισορροπήσουμε ανάμεσα στο κάμα του ήλιου και τη δροσιά της θάλασσας, είτε μέσα από την καθημερινότητα είτε με διακοπές λίγων ημερών.

Εκτός από τους συμπολίτες μας που ήρθαν στο νησί για το Πάσχα, εμφανίστηκαν για ακόμα μία φορά τουρίστες από το εξωτερικό. Τους βλέπεις και τους χαίρεσαι από τη μία, άνθρωποι πάνω από τα εβδομήντα με παρέα ένα σκυλί και να βολτάρουν πάνω κάτω στον κεντρικό δρόμο και την περιμετρική.

Από την άλλη όμως μελαγχολείς. Γιατί όπως είναι αυτή τη στιγμή η κατάσταση στη χώρα μας, μου φαίνεται απίθανο να δω τον αντίστοιχο Έλληνα εβδομηντάρη να κάνει τις βόλτες της ζωής του όταν πια βγει στη σύνταξη. Αντιθέτως αυτό που ξέρω είναι οτι αν δεν είναι κλεισμένος μέσα στο σπίτι του -αν έχει φυσικά αυτή τη δυνατότητα-, θα είναι κλεισμένος σε κάποιο καφενείο μέχρι να περάσει λίγο η ώρα και γυρίσει στο σπίτι.

Οπότε η μόνη λύση είναι να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή που μας δίνεται. Μέρα με τη μέρα η ζωή που λέει και μια ψυχή. Γιατί, όπως λέει και μία άλλη ψυχή, δεν υπάρχουν ευτυχισμένες ζωές αλλά μόνο ευτυχισμένες στιγμές…

Μιχάλης Βελτσίστας

*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*