Σκέφτομαι, πολλές φορές, οτι δεν έχω χρόνο. Ή μάλλον έχω αλλά λίγο… Λίγο για όλα αυτά που θέλω να κάνω και άλλο τόσο για εκείνα που δεν θέλω. Και όχι, δεν με έπιασε καμιά “μαυρίλα” για το χρόνο που έχουμε μέχρι να… χαιρετήσουμε το πλοίο της ζωής. Δεν αναφέρομαι σε αυτό το πράγμα..
Έχω τόσο λίγο χρόνο που μου είναι δύσκολο να τον διαθέτω σε αυτά που δεν θέλω να κάνω. Για παράδειγμα: Δεν μου αρέσει το ποτό. Ε, όσο υπερβολικό και να ακούγεται σε μερικούς, δεν υπάρχει περίπτωση να πάω για ποτό. Δεν πρόκειται να χάσω άλλο χρόνο από τη ζωή μου για ένα πράγμα που δεν με εκφράζει, δεν μου αρέσει…
Το ίδιο και με τον καφέ. Δεν μου αρέσει, δεν με γεμίζει, δεν το κάνω. Κάποτε ναι, τώρα πια όχι. Και επειδή ο χρόνος μου λιγοστεύει καθημερινά λόγω εργασίας, έχω έναν λόγο περισσότερο για να μην κάνω αυτά που δεν μου πάνε.
Και μπορεί το προφίλ που βγάζω προς τα έξω να μην είναι το ιδεατό, να μην είναι αυτό που (ντε και καλά) πρέπει να είναι, αλλά δεν με νοιάζει. Για την ακρίβεια, δεν έχω το χρόνο να με νοιάξει κάτι που δεν έχει σχέση με μένα. Δεν υπάρχει χρόνος για… πασαλείμματα και ψεύτικες βιτρίνες. Ούτε χρόνος, ούτε φυσικά και λόγος…
Προσπαθούμε να τα προλάβουμε όλα ακόμα κι αν αυτό μας εξουθενώνει σωματικά και πνευματικά. Δεν δίνουμε λίγο από τον… λιγοστό μας χρόνο για να κάνουμε κάτι που πραγματικά μας αρέσει. Να κάνουμε μια βόλτα και να χαζεύουμε τον ορίζοντα για να αδειάσουμε το μυαλό μας. Να περπατήσουμε μέσα στον ανοιξιάτικο ήλιο και να νιώσουμε τη ζέστη να ζωντανεύει το κορμί μας.
Να κουβεντιάσουμε με τους ανθρώπους που μας νοιάζει και να τους πούμε τις ανησυχίες μας, τις απορίες που μπορεί να έχουμε για το οτιδήποτε, να κάνουμε έναν διάλογο έξω από τα καθιερωμένα: “πως πήγε η δουλειά σήμερα;“, “πόσο σου ήρθε η ΔΕΗ;” κτλ. Δεν λέω να αδιαφορήσουμε για τις υποχρεώσεις μας, απλά να μην τις βάζουμε πάνω από την ίδια μας τη ζωή.
Ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη τη ρουτίνα που δεν λέει να μας… αφήσει με τίποτα ήσυχους. “Τι θα φάμε το βράδυ;“, “Πότε θα προλάβουμε να μαγειρέψουμε τόσο αργά που σχολάμε από τη δουλειά;“, “Πότε θα κάνω μπάνιο, πότε θα ξεκουραστώ, πότε θα κάνω κάτι και για μένα“, καθημερινά εγκεφαλικά βασανιστήρια που επαναλαμβάνονται με χειρουργική ακρίβεια.
Οπότε πως είναι δυνατόν να κάνεις το οτιδήποτε για σένα αν κάθε μέρα πελαγώνεις μόνος σου από τις δικές σου σκέψεις; Όταν έχεις “προγραμματίσει” τον εαυτό σου να βλέπει μόνο συγκεκριμένες λύσεις σε πολύ συγκεκριμένα προβλήματα. Είναι δυνατόν γιατί γίνεται, αυτή είναι η μία απάντηση.
Όμως υπάρχει και άλλη. Μπορεί και περισσότερες αλλά εμένα αυτή η μία μου ήρθε… Είναι τόσο λίγος ο χρόνος σου που οφείλεις στον εαυτό σου να κάνεις όλα αυτά που σε γεμίζουν. Γιατί με αυτόν τον τρόπο θα είσαι πιο χαμογελαστός, πιο ευχάριστος γι’ αυτούς που σε νοιάζονται και σε αγαπάνε, πιο υγιής στο μυαλό και το σώμα για την ίδια σου τη ζωή.
Πάντως, οτι και να κάνουμε, ο χρόνος παραμένει λίγος…
Μιχάλης Βελτσίστας
*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*
