Ζούμε στον αστερισμό του… ενός! Τι είναι αυτό; Ένας Θεός, ένα νόμισμα, μία πατρίδα, μία γλώσσα… Μπορείτε να προσθέσετε οτι έχετε στο μυαλό σας και ταιριάζει με το παραπάνω σχόλιο. Ελεύθερες είναι οι απόψεις, ο καθείς υπεύθυνος για τη δική του.
Έτσι φτάσαμε στο σημείο να θεοποιούμε απλούς ανθρώπους και να τους κάνουμε κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που είναι. Δηλαδή άτομα σαν εμένα και σένα. Δίνουμε τη δύναμη, την εξουσία, την υπερβολική λάμψη σε αυτούς για τους οποίους ύστερα, φωνάζουμε και διαμαρτυρόμαστε οτι μας παραβιάζουν την ελευθερία και μιζεριάζουν τις ζωές μας.
Ταυτιζόμαστε με εκείνους που… ούτε που μας βλέπουν μπροστά τους, που ζούνε σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο από εμένα και σένα. Έναν κόσμο που το μόνο κοινό που έχουμε είναι η σωματική και πνευματική υγεία. Όχι στον τομέα της περίθαλψης αλλά στο δεδομένο οτι όλοι μας κάποια στιγμή θα πεθάνουμε και θα πάμε στο επόμενο κεφάλαιο.
Λατρεύουμε σαν θεούς ανθρώπους που το μόνο που κάνουν είναι να κλωτσάνε ή να ρίχνουν μια μπάλα και… αυτό είναι όλο. Θα μου πει κάποιος οτι προσφέρουν ψυχαγωγία και θα συμφωνήσω με αυτό. Αλλά αφού είναι έτσι τα πράγματα τότε γιατί δεν γουστάρουμε με την ίδια ένταση τον Σπαθάρη που μεγαλούργησε μέσα από το Θέατρο Σκιών και τον χαρακτήρα του Καραγκιόζη;
Γιατί δεν κάνουμε το ίδιο για τον Βαγγέλη Παπαθανασίου που το όνομά του δοξάστηκε σε όλη τη Γη και λιγότερο στη χώρα του; Γιατί δεν δοξάζουμε έναν ακροβάτη που ανεβαίνει με το ένα χέρι είκοσι σκαλιά ή μία μπαλαρίνα που χορεύει στις μύτες των ποδιών της για δύο και πλέον ώρες σε κάθε παράσταση;
Να το πάμε παρακάτω; Να το πάμε… Γιατί δεν θεοποιούμε τους επιστήμονες και τους γιατρούς που φροντίζουν καθημερινά για την υγεία μας, για τη μακροζωία μας, για το μέλλον μας και των παιδιών μας; Επειδή δεν μας ψυχαγωγούν στην τηλεόραση, στο γήπεδο, στο σινεμά; Πως είναι δυνατόν οι άνθρωποι να γνωρίζουν τον Ρονάλντο και τον Κάρι και να μην ξέρουν αυτόν που βρήκε το φάρμακο για τον covid-19;
Δεν μπορώ να γνωρίζω από πριν αν υπάρχει μία απάντηση που να καλύπτει όλα τα ερωτήματα. Ίσως να είναι κάτι στη γονιδιακή μας ταυτότητα που να μας… σπρώχνει στους “ισχυρούς” ή σε εκείνους που φαίνονται ισχυρότεροι από εμάς. Μπορεί να είναι μια κάποια εσωτερική ανάγκη των ανθρώπων να θέλουν να ταυτίζονται με αυτόν που είναι φανταχτερός, δυνατός, ψηλός, όμορφος…
Τα παλιά χρόνια τα έχει “καταπιεί” το σκοτάδι της σημερινής εποχής. Οι πολλοί σημαντικοί έγιναν ένας. Οι άνθρωποι έκαναν την επιλογή και αυτοί είναι που θα… απολαύσουν τις συνέπειες αυτής…
Μιχάλης Βελτσίστας
*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*
