Λίγο πριν τελειώσει το οξυγόνο
Ο Βλάντο Τσίριτς, ο Σέρβος αστρομηχανικός και καπετάνιος του σκάφους “Ονειροπόλος“, βρισκόταν εγκλωβισμένος στο αρχηγείο της βάσης της αποικίας των ανθρώπων στον πλανήτη “Νταρκ“. Έπρεπε άμεσα να διαλέξει το επόμενο βήμα του. Το οξυγόνο στη στολή του τελείωνε γρήγορα και έξω από το αρχηγείο τον περίμεναν οι λυσσασμένοι “Νταρκσάιντερς“.
Χρησιμοποίησε το φακό της στολής του για να δει καλύτερα το χώρο. Στα αριστερά του, στο κέντρο του αρχηγείου, ήταν ένα ορθογώνιο τραπέζι με πεταμένα χαρτιά πάνω του. Πίσω από το τραπέζι ήταν ένα παράθυρο το οποίο “έβλεπε” τον προαύλιο χώρο της βάσης μέχρι τη διαλυμένη κεντρική πύλη. Τουλάχιστον όταν λειτουργούν τα φώτα γιατί τώρα το μόνο που υπήρχε ήταν σκοτάδι και τίποτε άλλο.
Δίπλα, όμως, από την πόρτα του αρχηγείου ήταν ένα ψηλό, διπλό ντουλάπι. Είχε κολλημένο πάνω του ένα καρτελάκι στο οποίο ήταν γραμμένες δύο λέξεις: “ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΟΣ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ“. Ο Βλάντο το άνοιξε και έμεινε εντυπωσιασμένος να κοιτάζει ένα παράξενο πιστόλι, ένα ζευγάρι μπότες και κάμποσα μεταλλικά φιαλίδια. Το κάθε ένα αντικείμενο είχε μπροστά του από μία μικρή συσκευή, η οποία πάνω της είχε ένα χαρτί που έγραφε: “ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ“.
Τα όπλα του Βλάντο
Ο Σέρβος αστρομηχανικός πήρε στα χέρια του τη συσκευή που ήταν μπροστά από τις μπότες, την ακούμπησε στο τραπέζι και πάτησε το μικρό κόκκινο κουμπί που είχε στο κέντρο της. Αμέσως εμφανίστηκε το ολόγραμμα της Ντέβορα, της νεκρής, πια, υπεύθυνης της αποικίας του “Νταρκ” και άρχισε να παρουσιάζει το νέο εξοπλισμό.
“Γεια σας! Είμαι η Ντέβορα Στόουνς και θέλω να σας δείξω κάτι εντελώς καινούργιο. Κάτι που μπορεί να δώσει απόλυτη ελευθερία κινήσεων σε όλους όσους κατοικούν στον πλανήτη “Νταρκ”. Οι “μπότες της ευελιξίας” είναι φτιαγμένες από άγνωστα υλικά που βρήκαμε στον σκοτεινό αυτό πλανήτη. Έχουν τη δυνατότητα να συγχρονίζονται με τη βαρύτητα του “Νταρκ” και όποιος τις φοράει μπορεί να περπατήσει, να τρέξει ή ακόμα και να πηδήξει με την ίδια ευκολία σαν να βρίσκεται στη Γη.
Με το νέο μας εξοπλισμό έχουμε τη δυνατότητα να κερδίσουμε χρόνο στην προσπάθειά μας να εξερευνήσουμε το σκοτεινό μας κόσμο. Τώρα χρειαζόμαστε μία ολόκληρη μέρα για να πάμε σε ένα σημείο, να συλλέξουμε στοιχεία και να γυρίσουμε στη βάση. Με τις “μπότες της ευελιξίας” ο χρόνος πέφτει στο μισό και μπορούμε να στείλουμε περισσότερες ομάδες εξερεύνησης μακριά από τη βάση“.
Ο Βλάντο χαμογέλασε και πήρε τις μπότες στα χέρια του για να δει τι νούμερο είναι. “Έξοχα!“, είπε από μέσα του ενθουσιασμένος αφού ο καινούργιος εξοπλισμός ήταν ακριβώς στο μέγεθός του. Ύστερα πάτησε το κόκκινο κουμπί της επόμενης συσκευής και περίμενε…
“Γεια σε όλους! Είμαι η Ντέβορα Στόουνς και έχω κάτι νέο να μοιραστώ μαζί σας. Γνωρίζετε οτι ο πλανήτης “Νταρκ” αποτελείται από πέτρα και σκοτάδι. Γι’ αυτό ψάχνουμε να βρούμε μια λύση με το φως και πως θα μπορέσουμε να το παράγουμε χωρίς να αδειάζουμε τις προμήθειες της βάσης και να χρειαζόμαστε συνεχώς ανεφοδιασμό.
Έτσι μια μέρα η ομάδα εξερεύνησης επέστρεψε στη βάση με μερικές πέτρες στη συλλογή της. Είναι κατάμαυρες αλλά αν τις σπάσεις στη μέση τότε εμφανίζεται ένα πολύ δυνατό, μπλε απόχρωσης, φως. Ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να τις εκμεταλλευτούμε σε μεγάλη κλίμακα αλλά τις τοποθετούμε θρυμματισμένες σε μεταλλικά φιαλίδια και μόλις τα κουνήσεις με δύναμη, τότε βγάζουν τόσο έντονο φως που τις χρησιμοποιούμε σαν φακούς.
Όμως το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι η διάρκεια που έχει αυτό το μπλε φως. Οι πρώτες πέτρες που ήρθαν στη βάση, πριν από δύο χρόνια περίπου, ακόμα φωσφορίζουν και δεν έχουν χάσει την παραμικρή ένταση από τη λάμψη τους. Αν και είναι ακόμα πολύ νωρίς, έχω την εντύπωση οτι ανακαλύψαμε μια ατέλειωτη πηγή ενέργειας που μπορεί να λύσει μια και καλή το πρόβλημα του σκότους που επικρατεί στον πλανήτη “Νταρκ”.
Ο Σέρβος αστρομηχανικός πήρε ένα από τα μεταλλικά φιαλίδια, το κούνησε πολύ δυνατά και θαμπώθηκε από το δυνατό φως που έκανε την εμφάνισή του. Αμέσως φωτίστηκε όλο το δωμάτιο και ο Βλάντο έκλεισε το φακό της στολής του για να κερδίσει λίγα λεπτά παραπάνω οξυγόνο. Μετά πήρε στα χέρια του την τελευταία συσκευή, την ακούμπησε στο τραπέζι και πάτησε ξανά το κόκκινο κουμπί. Το ολόγραμμα της Ντέβορα έκανε και πάλι την εμφάνισή του. Μόνο που αυτή τη φορά η έκφραση του προσώπου της μαρτυρούσε οτι κάτι δεν πάει καλά…
“Είμαι η Ντέβορα Στόουνς, επικεφαλής της βάσης της ανθρώπινης αποικίας στον πλανήτη “Νταρκ”. Αυτό το όπλο που κρατάω στα χέρια μου ονομάζεται “πιστόλι βαρύτητας”. Η ανάγκη μας οδήγησε στη δημιουργία του. Ο λόγος είναι οτι εμείς, οι άνθρωποι, δεν είμαστε μόνοι σε αυτόν τον κόσμο.
Προ δύο μηνών στείλαμε μια ομάδα εξερεύνησης στο πιο μακρινό σημείο που έχουμε πάει μέχρι τώρα. Στόχος της αποστολής ήταν να βρούμε μεγάλες ποσότητες ενέργειας, δηλαδή ακόμα περισσότερες πέτρες που παράγουν φως. Όμως τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα περιμέναμε, σε καμία περίπτωση.
Εκεί η ομάδα μας δέχθηκε επίθεση από τους κάτοικους του “Νταρκ”. Είναι κάτι παράξενα πλάσματα που μοιάζουν με γιγάντιες αράχνες και δυστυχώς για μας είναι σαρκοφάγα. Μόνο ένας κατάφερε να επιστρέψει από την αποστολή. Οι άλλοι κατακρεουργήθηκαν από αυτά τα τέρατα. Εμείς τα αποκαλούμε “Νταρκσάιντερς”.
Οπότε φτιάξαμε αυτό το όπλο για να αμυνθούμε. Το “πιστόλι βαρύτητας” έχει τη δυνατότητα να κάνει δύο πράγματα. Ανάλογα με τη ρύθμιση που έχει επιλέξει ο σκοπευτής, όταν πατήσει τη σκανδάλη το όπλο εκτοξεύει μια αόρατη φυσαλίδα βαρύτητας και ο στόχος είτε παγιδεύεται και αιωρείται ψηλά στον -ας πούμε- ουρανό, είτε μένει καρφωμένος στο έδαφος. Το “πιστόλι βαρύτητας” με τη χρήση λέιζερ είναι αυτό που αποφασίζει πότε και αν θα ελευθερωθεί ο στόχος από τη φυσαλίδα“.
Η απόδραση από τη βάση
Ο Βλάντο κοίταξε το μετρητή του οξυγόνου στη στολή του. “Δέκα λεπτά ακόμα“, είπε χαμηλόφωνα και σηκώθηκε όρθιος. Φόρεσε τις “μπότες της ευελιξίας“, τις ενεργοποίησε και αμέσως κατάλαβε τη διαφορά. Κινούνταν στο χώρο σαν να μην υπήρχε πρόβλημα με τη βαρύτητα, λες και βρισκόταν πίσω στη μακρινή Γη.
Αυτό θα του έδινε τη δυνατότητα να τρέξει μέχρι το σκάφος του, να προλάβει να φτάσει πριν του τελειώσει το οξυγόνο. Ύστερα πήρε στα χέρια του μερικά από τα μεταλλικά φιαλίδια με τις φωσφορούχες πέτρες και τα ακούμπησε στο τραπέζι. Τα υπόλοιπα τα έβαλε σε ένα βαλιτσάκι που ήταν παρατημένο στο πάτωμα του αρχηγείου.
Πήρε μία από τις καρέκλες του τραπεζιού και άρχισε να χτυπάει το παράθυρο. Έβαλε όλη του τη δύναμη και σε κάθε του χτύπημα οι ρωγμές στο τζάμι γινόντουσαν όλο και περισσότερες. Δύο λεπτά αργότερα και ο δρόμος της διαφυγής του Βλάντο Τσίριτς από το αρχηγείο της βάσης ήταν πια ελεύθερος.
Ασφάλισε το “πιστόλι βαρύτητας” στη ζώνη του και πήρε στα χέρια του ένα από τα φιαλίδια. Το κούνησε πολύ καλά και μόλις το φως έκανε την εμφάνισή του, το άφησε να πέσει έξω από το παράθυρο. Με αυτόν τον τρόπο ο Σέρβος αστρομηχανικός ήθελε να υπολογίσει το ύψος που τον χώριζε από το έδαφος.
“Άρα πρέπει να βρω άλλο τρόπο για να κατέβω“, σκέφτηκε απογοητευμένος αφού το να πηδήξει από το παράθυρο αποτελούσε σκέτη αυτοκτονία. Αυτό που του έκανε εντύπωση ήταν η αντίδραση των “Νταρκσάιντερς” στο φως. Τα τρομακτικά πλάσματα έτρεξαν κατευθείαν στο σημείο που έπεσε το φιαλίδιο, έμειναν για λίγη ώρα εκεί κι ύστερα εξαφανίστηκαν.
Ο Βλάντο δεν το πολυσκέφτηκε και άρχισε να ενεργοποιεί το φως σε όλα τα μεταλλικά φιαλίδια που ήταν απλωμένα στο τραπέζι του αρχηγείου. Τα πέταξε ένα προς ένα μέχρι την κεντρική πύλη της βάσης, δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο μια φωτεινή διαδρομή την οποία θα ακολουθούσε.
Το μόνο που είχε απομείνει ήταν να κατέβει από εκεί πάνω. Έτσι στράφηκε στη μοναδική λύση που υπήρχε. Πήρε το “πιστόλι βαρύτητας” και το έστρεψε πάνω του. Είπε από μέσα του μια προσευχή και πάτησε τη σκανδάλη…
Μέσα σε μια στιγμή ο Βλάντο Τσίριτς βρέθηκε παγιδευμένος σε μια αόρατη φυσαλίδα και άρχισε να αιωρείται μέχρι που σταμάτησε στο ταβάνι του αρχηγείου. Πάτησε το κουμπί για το λέιζερ και αμέσως έπεσε στο πάτωμα. Κοίταξε το μετρητή του οξυγόνου και συνειδητοποίησε οτι του είχαν απομείνει έξι λεπτά. “Μείον δύο επειδή θα τρέξω και θα καταναλώσω περισσότερο οξυγόνο“, είπε από μέσα του και έτρεξε προς το παράθυρο.
Πήδηξε στο κενό και ένα μέτρο πριν πέσει στο έδαφος έστρεψε το “πιστόλι βαρύτητας” πάνω του και πυροβόλησε. Η αόρατη φυσαλίδα τον… κατάπιε και τον έσωσε από βέβαιο θάνατο αλλά ο Σέρβος αστρομηχανικός αμέσως την εξαφάνισε με το λέιζερ και έπεσε στο έδαφος. Χωρίς να κοιτάξει πίσω άρχισε να τρέχει προς το σκάφος του…
Μόλις πέρασε από την κεντρική πύλη της βάσης, μόνο τότε γύρισε και κοίταξε πίσω. Πάγωσε!! Εκατοντάδες “Νταρκσάιντερς” έτρεχαν αλαφιασμένοι κατά πάνω του. Ούρλιαξε τρομαγμένος και άρχισε να τρέχει τόσο γρήγορα όσο δεν είχε τρέξει ποτέ πριν στη ζωή του.
Έβγαλε ένα από τα μεταλλικά φιαλίδια και το ενεργοποίησε για να βλέπει προς τα που να πάει. Και να, στο βάθος του δρόμου, φάνηκε ο αγαπημένος του “Ονειροπόλος“. Έφτασε στην πόρτα του σκάφους και πάτησε το κουμπί για να την ανοίξει. Γύρισε για να δει τα τέρατα και ένα από αυτά θα τον προλάβαινε στα σίγουρα πριν καταφέρει να μπει στο σκάφος.
Σημάδεψε με το “πιστόλι βαρύτητας” και πάτησε τη σκανδάλη στέλνοντας το τρομακτικό πλάσμα στο πουθενά του σκοτεινού διαστήματος. Μπήκε στο σκάφος και κλείδωσε την πόρτα. Έβγαλε το κράνος από τη στολή του και πήρε μια βαθιά ανάσα. Τώρα πια ήταν ασφαλής αλλά πολύ μόνος, σε έναν ξένο κόσμο που οι κάτοικοί του τρώνε ανθρώπινη σάρκα.
ΤΕΛΟΣ Β’ ΜΕΡΟΥΣ
(Το παραπάνω κείμενο αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Όλα τα ονόματα και οι τοποθεσίες που αναφέρονται σε αυτό είναι τυχαία και δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα)
ΖΕΥΣ
*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*
