Είναι μερικά θέματα που δύσκολα τα πιάνεις στο στόμα σου γιατί είναι πολύ ιδιαίτερα, σχεδόν “απαγορευμένα” να τα συζητήσεις και να πάρεις θέση. Για άλλους λαούς αυτά τα ζητήματα είναι κομμάτι της καθημερινότητας, ίσως και της ίδιας τους της κουλτούρας, ακόμα και της νομοθεσίας. Σε κοινωνίες, όμως, όπως είναι η δική μας, αυτά τα θέματα ανήκουν έξω από τη λογική μας, δεν έχουν σχέση με μας και με το πως αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους στα μέρη μας.
Δεν αναφέρομαι στη νομοθεσία, αν αυτή είναι πλήρης στην αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων και στην εφαρμογή της (ή όχι) από αυτούς που έχουν τα… γένια και τα χτένια. Αυτό είναι κάτι που δεν με αφορά γιατί ακόμα και να μην συμφωνώ δεν μπορεί να γίνει κάτι διαφορετικό. Αν εγώ θεωρώ τους νομοθέτες ανεπαρκείς, αυτό από μόνο του δεν αλλάζει κάτι. Έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα συνεχίσει να είναι…
Το πρόβλημα που έχει “σκάσει” εδώ και καιρό στην κοινωνία μας δεν είναι άλλο από τους βιασμούς ανήλικων, τους ξυλοδαρμούς/βιασμούς/δολοφονίες γυναικών από τους συζύγους τους, τη σεξουαλική παρενόχληση στον καλλιτεχνικό χώρο αλλά και εκείνον του αθλητισμού. Δεν ξέρω πια είναι η άποψή σας αλλά και πάλι δεν είναι αυτό που θέλω από αυτό το κείμενο.
Θα μείνω σε αυτό που εγώ θεωρώ πιο βαρύ από όλα τα εγκλήματα. Και αυτό είναι οτιδήποτε έχει να κάνει με τα παιδιά. Αφορμή για το κείμενο είναι φυσικά η δίκη του προπονητή ιστιοπλοΐας για ασέλγεια και βιασμό κατ’ εξακολούθηση σε μια 12χρονη(τότε) αθλήτριά του. Η απόφαση του δικαστηρίου είναι να τον καταδικάσει για το πρώτο και να τον αθωώσει για το δεύτερο έγκλημά του.
Εδώ παρένθεση: Για τον βιασμό κατ’ εξακολούθηση μειοψήφησαν ο πρόεδρος του δικαστηρίου, ένας σύνεδρος και ένας ένορκος που ψήφισαν υπέρ της ενοχής του προπονητή. Ζήτω η Ελλάς και πάμε παρακάτω…
Δεν έχουμε άποψη για την ενοχή ή όχι του κάθε ένα. Δεν είμαστε εμείς αυτοί που εξετάζουμε τις διάφορες υποθέσεις, ούτε φυσικά αυτοί που παίρνουμε στο τέλος τις αποφάσεις για τις ποινές που θα επιβληθούν. Όμως μερικά πράγματα δεν χρειάζονται ούτε πανεπιστήμιο, ούτε “αγροτικό“, ούτε τίποτα.
Όταν ένας άνθρωπος φτάνει στο σημείο να βιάσει ένα μικρό παιδί, αλήθεια, τι είδους… σωφρονισμός μπορεί να τον επαναφέρει στον ίσιο δρόμο; Όχι αυτόν της νομιμότητας αλλά εκείνον της ανθρωπιάς και της ίδια της λογικής. Αν είναι τρελός τότε τον κλείνεις σε ψυχιατρική κλινική. Αν όμως δεν είναι; Αν όντως αυτό που κάνει είναι ο δικός του τρόπος ζωής, τότε πείτε μου πραγματικά, τι γίνεται;
Καμία φυλακή δεν μπορεί να σε κάνει καλύτερο από αυτό που ήδη είσαι. Πιο ταπεινό μπορεί, λιγότερο άρρωστο όμως όχι. Ο παράλογος άνθρωπος δεν έχει θέση ανάμεσά μας. Ούτε τώρα, ούτε μετά την “τιμωρία” του… Όπως λέει και η γνωστή φράση: “Αν ραγίσει το γυαλί δεν ξανακολλάει“.
Οπότε το ζήτημα είναι τι στο καλό μπορούμε να κάνουμε με όλους αυτούς που αποτελούν κίνδυνο για τα παιδιά μας, για τα παιδιά των παιδιών μας και πάει λέγοντας. Στο δικό μου το μυαλό, όσο και να σιχαίνομαι τη βία και να δηλώνω πασιφιστής, η λύση είναι μία και μοναδική όσο σκληρή κι αν είναι. Θανατική καταδίκη.
Και εδώ θα έρθει κάποιος και θα μου πει: “Μα καλά πως είναι δυνατόν να επιβληθεί μια τόσο απάνθρωπη τιμωρία; Μια ποινή που δόθηκαν “μάχες” για να καταργηθεί“. Συμφωνώ για το δεύτερο σκέλος όμως θέλω να τονίσω κάτι. Μία ποινή θεωρείται απάνθρωπη όταν αφορά ανθρώπους. Όταν όμως αφορά κάποιον που δεν δίνει αξία στην ανθρώπινη υπόσταση, τότε τι άλλο μπορείς να κάνεις;
Άλλωστε, αφού μου αρέσει να κοιτάζω στο παρελθόν, ο ίδιος ο Πλάτωνας στην “Πολιτεία” ανέφερε οτι αυτοί οι οποίοι “εμποδίζουν” την εξέλιξη της ιδανικής κοινωνίας πρέπει να απομακρυνθούν από αυτή. Με ποιόν τρόπο; Αυτό είναι το ζήτημα…
Πριν πέσετε να με… φάτε σκεφτείτε το εξής: Στο σπίτι σήμερα η μάνα έφτιαξε φακές. Από όλη την οικογένεια ένα παιδί δεν θέλει να φάει φακές. Ποιο είναι το σωστό; Να φτιάξει άλλο φαγητό η μάνα για το παιδί ή να φάει τις φακές αλλιώς θα μείνει νηστικό αφού εκ των πραγμάτων δεν υπάρχει άλλο φαΐ στο τραπέζι;
Μέσα από αυτό το απλό παράδειγμα μπορούμε να βγάλουμε πολύ χρήσιμα συμπεράσματα για το πως πρέπει να συμπεριφερόμαστε, ακόμα και σε πράγματα που είναι πολύ πιο σημαντικά -από ένα πιάτο φαγητό- για την αρμονική λειτουργία της κοινωνίας μας.
“Και ποιος είναι εκείνος που θα αποφασίσει να στερήσει τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου;” είναι η -κλασική- ερώτηση που κάνουμε όταν συζητάμε τέτοια θέματα. “Και ποιος είναι εκείνος που θα διαλύσει/τερματίσει τις ζωές τόσων ανθρώπων και απλά θα κάτσει σε ένα δωμάτιο με φαγητό και νερό για το υπόλοιπο της ζωής του;“, είναι η δική μου ερώτηση.
Υ.Γ. Όσοι έχετε άποψη για το θέμα της θανατικής καταδίκης μπορείτε να την γράψετε στα σχόλια κάτω από το κείμενο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Θα ‘χουν μεγάλο ενδιαφέρον οι απαντήσεις σας, είμαι σίγουρος γι’ αυτό…
Μιχάλης Βελτσίστας
*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*
