Συνεχίζουμε με τις προτάσεις για ένα… καλύτερο Αιτωλικό. Μικρά, απλά πράγματα που μπορούν να γίνουν και να βοηθήσουν να αλλάξει η εικόνα του τόπου προς το καλύτερο. Και παράλληλα να βοηθηθούν και άνθρωποι που αντιμετωπίζουν πρόβλημα εργασίας. Όλοι μαζί μπορούμε να αλλάξουμε την κατάσταση για όλους μας. Θέληση να υπάρχει και όρεξη…
Τουλάχιστον για το καλοκαίρι, μία πρόταση είναι να γίνει ένα -τύπου- δημοτικό αναψυκτήριο στην παραλία “Άγαλμα” του Αιτωλικού. Και το ίδιο ακριβώς να συμβεί και για την παραλία της Αστροβίτσας. Για να έχει ο οποιοσδήποτε θέλει να κάνει μπάνιο στο Αιτωλικό, ένα έξτρα κίνητρο να πάει στην παραλία. Να μπορεί να δροσιστεί, να φάει κάτι απλό και να υπάρχουν δύο τουαλέτες και δύο ντουζιέρες.
Και για να μπορούν αυτά να ελεγχθούν και να μην βανδαλίζονται, εδώ μπαίνει και το δεύτερο “καλό” της πρότασης. Όπως ο δήμος παίρνει άτομα για την καθαριότητα και για άλλες δουλειές, έτσι να κάνει και με τα δύο αναψυκτήρια. Να βάλει δύο βάρδιες στο καθένα, ας πούμε εννιά το πρωί με εννιά το βράδυ, δύο εξάωρα. Ο υπεύθυνος του αναψυκτήριου θα είναι παράλληλα υπεύθυνος για την καθαριότητα της παραλίας και για τυχόν απώλειες/καταστροφές/κλοπές που μπορεί να γίνουν στο διάστημα που “λειτουργεί” το αναψυκτήριο.
Μπορεί να λέω και χαζομάρες γιατί δεν γνωρίζω το νόμο και αν απαγορεύει αυτό που γράφω παραπάνω και… υπαγορεύει κάτι διαφορετικό. Μια πρόταση κάνω και μέχρι εκεί. Όποιος ξέρει περισσότερα ας μας βοηθήσει με τις γνώσεις του, είναι καλοδεχούμενος. Αυτό που μπορώ να ξέρω με σιγουριά είναι οτι αν μπορεί να γίνει το παραπάνω, τότε αυτομάτως -τουλάχιστον- τέσσερις συμπολίτες μας θα βρουν μια δουλειά και ένα μεροκάματο, έστω και προσωρινά. Και αυτό από μόνο του είναι μεγάλο πράγμα…
Μια άλλη πρόταση αφορά τον αθλητισμό. Έχουμε αναλύσει, εδώ και πολύ καιρό, τη σημασία του αθλητισμού μαζί με τη υγεία και την παιδεία για την πρόοδο της κοινωνίας. Πρέπει να δώσουμε κίνητρα στη νέα γενιά και στις επόμενες που θα ακολουθήσουν. Κίνητρα να μπορούν να βελτιώσουν τη ζωή τους και να προσπαθήσουν για το καλό των μελλοντικών γενιών. Είναι ένας φαύλος κύκλος. “Το ‘να χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυο το πρόσωπο“, που λέει ο θυμόσοφος λαός.
Καλό το ποδόσφαιρο, καλό και το μπάσκετ, μια ζωή στην πρώτη γραμμή του τόπου. Όμως θέλουμε κι άλλα σπορ. Και κυρίως, θέλουμε, υδάτινο αθλητισμό. Δεν είναι δυνατόν να έχουμε τόσο νερό γύρω μας και να μην υπάρχει ομάδα πόλο ανδρών και γυναικών, ομάδα κολύμβησης, ομάδα ιστιοπλοΐας κ.α. Εδώ πρέπει να μπει μπροστά ο δήμος, δεν υπάρχει άλλη -ρεαλιστική- λύση. Και αρχικά πρέπει να μπουν μπροστά οι δικοί μας κοινοτάρχες και δημοτικοί σύμβουλοι. Να πιέσουν για να λάβουν.
Όπως επίσης θέλω να κάνω και μία πρόταση για το δασάκι. Παρένθεση εδώ: Όπως πολλοί έχουμε παρατηρήσει, υπάρχει άνθρωπος που παρκάρει το αυτοκίνητό του ΜΕΣΑ στο δασάκι το βράδυ. Και σήμερα το μεσημέρι είδα με τα μάτια μου δύο τύπους να κάθονται στα παγκάκια μέσα στο άλσος και να έχουν παρκαρισμένο το λευκό τους βανάκι ακριβώς… δίπλα τους!! Και επειδή έχει προηγηθεί το κείμενο της Βάσως που μάζευε σκουπίδια για να κάνει ένα πάρτι στο παιδί της και στους φίλους του, θέλω να προτείνω το εξής:
Οι περισσότεροι από μας δεν χρησιμοποιούν το δασάκι ούτε για τη βόλτα τους, ούτε για να κάτσουν στα παγκάκια που είναι μέσα σε αυτό, ούτε για τίποτα. Εκτός του να το βλέπουμε και να το χαιρόμαστε, δεν μας εξυπηρετεί πουθενά αλλού. Και φυσικά δεν το σέβονται οι άνθρωποι όπως του αξίζει.
Προτείνω, λοιπόν, το μισό δασάκι να μείνει όπως είναι και το άλλο μισό να χωριστεί σε δύο δημοτικά γήπεδα. Ένα για μπάσκετ και ένα για ποδόσφαιρο, έστω και μικρών διαστάσεων, τύπου 5 επί 5. Και πριν μου επισημάνετε οτι υπάρχει γήπεδο μπάσκετ πίσω από το γυμνάσιο, να σας υπενθυμίσω οτι κάτω έχει τσιμέντο! Δηλαδή επικίνδυνο για τα γόνατα, τη μέση και ακόμα χειρότερα αν πέσεις. Και να μην σχολιάσω τις θερμοκρασίες του καλοκαιριού στο τσιμέντο.
Και επειδή το κομμάτι του αθλητισμού αφορά πρώτα πρώτα τη νεολαία, αλήθεια πείτε μου, θέλετε τα παιδιά σας να παίζουν στο τσιμέντο μέσα στον ήλιο ή δίπλα από τα δέντρα και κάτω από τον ίσκιο τους; Όσο και να πεις έχει μια κάποια διαφορά. Και επειδή για να φτιάξεις κάτι πρέπει να ξέρεις και τον τρόπο που θα το διατηρήσεις, η λύση είναι μία και γνωστή. Αναψυκτήριο. Δύο βάρδιες, δέκα με δέκα και με αυτόν τον τρόπο θα υπάρχει κάποιος μόνιμα υπεύθυνος για τα σκουπίδια και τις καταστροφές. Κάποιος που θα τα εμποδίσει όταν πάνε να γίνουν, κάποιος τέλος πάντων που θα καλέσει την αστυνομία εκείνη τη στιγμή.
Και παράλληλα δίνεις μεροκάματο σε ακόμα δύο ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Αυτομάτως γεμίζει το δασάκι παιδικές φωνές και χαίρεται η ψυχή σου. Προτιμώ το “δώσε πάσα ρε μ@λ@κ@” από το κάθε “γαβ, γαβ, γαβ” και τις ξερογκαζιές του κάθε ακοινώνητου. Ξαναλέω, δεν γνωρίζω αν μπορούν να υλοποιηθούν τα παραπάνω. Ούτε καν αν είναι νόμιμο να γίνουν. Ξέρω όμως οτι τα χρειαζόμαστε για να πάμε ένα βήμα πιο μπροστά. Να αφήσουμε κάτι πίσω μας για τους επόμενους.
Όχι τα γήπεδα και τα υδάτινα σπορ, ούτε καν τις καθαρές παραλίες. Να αφήσουμε πίσω μας μια νέα νοοτροπία, να αποκτήσει το νησί μας έναν χαρακτήρα, μία ταυτότητα. Να ξεφύγουμε από τους χαρακτηρισμούς “γυφτοχώρι” και “πρεζοχώρι“. Αυτοί είμαστε σήμερα, τώρα που γράφω αυτό το κείμενο. Να γίνουμε το πρότυπο των υπόλοιπων περιοχών του δήμου. Όχι για τίποτε άλλο αλλά για το καλό μας, εμάς και των παιδιών μας…
Μιχάλης Βελτσίστας
*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*
