Σαν ψυχοθεραπεία μοιάζουν μερικές φορές τα κείμενα εδώ στο etoliko.gr. Τουλάχιστον για μένα… Γράφεις γι’ αυτά που παρατηρείς και που βιώνεις, μοιράζεσαι την αγωνία σου, το θυμό σου, τη χαρά σου ρε αδερφέ, με τον κόσμο που σε τιμάει και διαλέγει να σε διαβάζει. Και γι’ αυτό το τελευταίο σας ευχαριστώ πάρα πολύ!
Λίγο – πολύ έχουμε μιλήσει για τα πάντα, τουλάχιστον σε οτι αφορά τον τόπο μας. Και ειδικότερα με τον covid-19 είδαμε και μάθαμε πράγματα που μας έκαναν ακόμα πιο σοφούς. Όχι μόνο για τον ιό αλλά και για τη συμπεριφορά των συμπολιτών μας, όχι μόνο των “άσημων” όπως είμαστε και μεις, αλλά και για τους τοπικούς άρχοντες, τους παπάδες και τους παρατρεχάμενούς τους,
Οι απόψεις που διαβάζετε είναι προσωπικές, αχρωμάτιστες, άνευ πολιτικών συμφερόντων. Και πιστεύω οτι αυτός ήταν ο βασικότερος λόγος που αγκαλιάζετε τα κείμενά μου. Άλλωστε αυτός είναι και ο σκοπός μου, δηλαδή να μην “αποκλείω” κανέναν άνθρωπο, οτι γνώμη κι αν έχει.
Έχω διαβάσει σχόλια κάτω από κείμενα που ήταν υποτιμητικά ή ειρωνικά. Το χάρηκα γιατί έτσι πάει το πράγμα, άλλος συμφωνεί και άλλος όχι. Τουλάχιστον δεν ήταν υβριστικά. Από την άλλη μεριά με λυπεί όταν οι αναγνώστες μου δεν καταλαβαίνουν τι διαβάζουν και βγάζουν άσχετα συμπεράσματα με το θέμα του κειμένου.
Ίσως να είναι και ζήτημα της οπτικής του καθενός, δηλαδή να διαβάζει μέχρι να βρει μια λέξη, μια πρόταση μωρέ, που να μην του κάθεται καλά στο στομάχι. Στον κόσμο του διαδίκτυου και της… έμμεσης αμεσότητας(ας με συγχωρήσει η ελληνική γλώσσα για μια στιγμή), δεν υπάρχει μέτρο, δεν υπάρχει καμία σειρά. Τα παίρνουμε όλα αμπάριζα και όποιον πάρει ο Χάρος, ακόμα κι αν δεν έχουμε ούτε ίχνος δίκιου.
Όπως, για παράδειγμα, με το κείμενο για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Κι όμως βρέθηκε άνθρωπος που είχε αντίθετη γνώμη από το “ο πόλεμος από μόνος του είναι μία κακή κατάσταση και δεν πρέπει να γίνεται“. Γι’ αυτό γράφω παραπάνω οτι από αυτή εδώ τη γωνιά κάνουμε και ψυχοθεραπεία. Μαθαίνουμε πράγματα για τον τόπο μας και για τις γύρω περιοχές.
Μαθαίνουμε για τους συνανθρώπους μας και πόση… ανθρωπιά έχει μείνει μέσα τους. Μέσα μας. Τι κάνουμε λάθος και έχουμε αποξενωθεί; Τι δεν κάνουμε σωστά και έχουμε πέσει ο ένας πάνω στον άλλο; Είναι θέμα οπτικής, ακόμα και ακραίας και υπερβολικής, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν παύει να είναι η οπτική κάποιου άλλου.
Άλλη περίπτωση είναι, ας πούμε, ο κεντρικός δρόμος και η πεζοδρόμησή του. Μέσα από τη δυσλειτουργία αυτού του “έργου“, μπορούμε να βγάλουμε ουκ ολίγα συμπεράσματα με κοινό παρονομαστή την… ανεπάρκεια. Από τον δήμο που ήταν “δική του” ευθύνη η σωστή υλοποίηση της αλλαγής του δρόμου, από τον εργολάβο που (δεν) έκανε τη δουλειά του, μέχρι εμάς που γκρινιάζουμε με το αποτέλεσμα. Όλοι μας κριθήκαμε ανεπαρκείς…
Το καλό της… δωρεάν ψυχοθεραπείας!
Υ.Γ.1 Το δασάκι δεν είναι χώρος στάθμευσης αυτοκινήτων. Είναι ΔΑΣΑΚΙ…
Υ.Γ.2 Ο χώρος στην άκρη της “Εξέδρας” και πίσω από την καντίνα του Σπύρου δεν είναι τουαλέτες, ούτε χωματερή. Είναι απλά ένας μικρός, παρατημένος χώρος με λίγο πράσινο, ΣΤΗ ΔΥΤΙΚΗ “ΦΑΤΣΑ” ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ.
Υ.Γ.3 Το “ωραίο κτίριο” που είναι το μουσείο της Βάσως Κατράκη δεν είναι απλά ένα κτίριο. Είναι το μοναδικό μουσείο αμιγώς χαρακτικής τέχνης στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
Μιχάλης Βελτσίστας
*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*
