Εις το επανιδείν

Μια βιογραφική ιστορία

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αγόρι. Ένα πλάσμα παράξενο, γεμάτο απορίες και αναπάντητα ερωτήματα που -σχεδόν- κανένας δεν έδειχνε να κατανοεί την ανησυχία του. Λάμβανε ως απάντηση ένα κλασικό “ναι, ναι… καταλαβαίνω…” και απογοητευμένος, σιγά σιγά, άρχισε να κρατάει τις σκέψεις του για τον εαυτό του.

Καταλάβαινε οτι παρατηρούσε αυτά που δεν ήταν σημαντικά για τους υπόλοιπους. Ίσως να ήταν κι έτσι, ίσως και όχι… Έκανε μπάνιο στη θάλασσα και χάζευε τη βροχή να πέφτει πίσω από το βουνό στο βάθος του ορίζοντα. Ξενυχτούσε τα βράδια και καθόταν στο μπαλκόνι για να δει το χάραμα και τα όμορφα χρώματα του πρωινού.

“Κρίθηκε” ως ρομαντικός και αυτός ήταν ο βασικότερος λόγος που δεν είχε την ανταπόκριση που ήθελε από τους άλλους. Την ελάχιστη κατανόηση που μπορούσε να λάβει. Δεν το έβαλε κάτω. Κατάλαβε, έστω και δύσκολα, οτι δεν ήταν ίδιος με τους υπόλοιπους. Όπως κατάλαβε οτι κανένας δεν είναι ίδιος με κανένα.

Απλά οι απόψεις του δεν ήταν ουσιαστικές για τη μάζα. Οι ανάγκες του ήταν περισσότερο πνευματικές, οι ανησυχίες του επίκαιρες για τον άνθρωπο αλλά εκτός… εποχής. Αν φυσικά υπάρχει αυτό το πράγμα… Αν, δηλαδή, είναι άτοπο και άκαιρο η αδικία, ο πόλεμος, η υλιστική πραγματικότητα της κοινωνίας, η ανθρώπινη αδιαφορία για τη Γη.

Ώσπου μια μέρα, στην τετάρτη δημοτικού, ένας υπέροχος δάσκαλος και ακόμα καλύτερος άνθρωπος, του είπε τη “μαγική” ατάκα που… ξεκλείδωσε το μυαλό του. “Πιστεύω οτι όταν μεγαλώσεις θα γίνεις συγγραφέας“, ήταν τα σοφά λόγια του κύριου Μάκη. Και από τότε βρήκε διέξοδο στο γράψιμο.

Όχι οτι έγινε κανένας μανιακός που έγραφε σε οτι έβρισκε μπροστά του. Όχι, σε καμία περίπτωση. Απλά λάτρευε οτιδήποτε είχε να κάνει με το γράψιμο και το διάβασμα βιβλίων ιστορίας και μυθολογίας. “Ερωτεύτηκε” την Ιλιάδα και την Οδύσσεια αλλά και τις βιογραφίες των πρωταγωνιστών της επανάστασης του 1821.

Ύστερα έπεσε με τα μούτρα στις εφημερίδες και τα περιοδικά ροκ μουσικής και αθλητικού περιεχομένου. Και όταν μπήκε το διαδίκτυο για τα καλά στη ζωή του, άρχισε να διαβάζει κυριολεκτικά τα πάντα… όλα! “Η γνώση είναι δύναμη“, όπως λένε και το αγόρι κράτησε αυτά τα λόγια σα φυλαχτό. Ένα, ίσως, εγωιστικό φυλακτό, αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι.

Το αγόρι μεγάλωσε και έφυγε στην πρωτεύουσα για να σπουδάσει. Κάπου εκεί σταμάτησε να γράφει γι’ αυτά που είχε στο κεφάλι του και να διαβάζει με τον ίδιο ζήλο. Επικεντρώθηκε στο… επαγγελματικό γράψιμο, αθλητικού περιεχομένου, πάντοτε “ερυθρόλευκης” απόχρωσης.

Τα χρόνια πέρασαν και η οικονομική κρίση διέλυσε τα πάντα στο πέρασμά της. Έτσι το αγόρι επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του για κάτι καινούργιο. Αυτό ήταν να δουλεύει έξι μέρες τη βδομάδα, πρωί – απόγευμα και την Κυριακή να κάθεται. Όπως έκανε ο Θεός των χριστιανών.

Για παρέα του, εκτός από λίγους πολύ καλούς φίλους, είχε και το λάπτοπ που έφερε από την πρωτεύουσα. Χωρίς σύνδεση, όμως, στο διαδίκτυο, το μόνο που μπορούσε να κάνει είναι να παίζει πασιέντζα και ναρκαλιευτή. Μέχρι που τα βαρέθηκε και έτσι, μια μέρα, άνοιξε το “Σημειωματάριο“. Και ξεκίνησε πάλι το γράψιμο…

Έγραφε και ξαναέγραφε οτι είχε μέσα στο κεφάλι του και τελειωμό δεν είχε. Σκέψεις για τον κόσμο, την αρχαιότητα, τα ζώα, τη φύση, τους εξωγήινους, τη δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη, τη θρησκεία, την ιστορία… Η δεξαμενή πληροφοριών ήταν ατελείωτη.

Όμως μια μέρα έγινε το κακό. Κλέφτες μπήκαν στο σπίτι και τα ρήμαξαν όλα. Και μέσα στα “όλα” ήταν και το λάπτοπ. Μέσα σε μια στιγμή, όλες οι συγκεντρωμένες αυτές σκέψεις, όλα όσα είχαν αποτυπωθεί στην οθόνη, έγιναν καπνός.

Αλλά το… νερό είχε μπει πια στο αυλάκι. Το “μικρόβιο” της συγγραφής είχε επιστρέψει για τα καλά. Απλά χρειαζόταν μια νέα σπίθα για να ανάψει, να φουντώσει και πάλι όπως τότε. Και έτσι έγινε μετά από λίγα χρόνια…

Τότε που βρέθηκαν έξι άτομα μαζί, μίλησαν και συμφώνησαν να δημιουργήσουν έναν “τόπο” που θα μπορούν να γράψουν τη γνώμη τους, την κριτική τους και τις ιδέες τους για ένα καλύτερο Αιτωλικό. Για ένα καλύτερο αύριο για όλους μας και κυρίως για τους επόμενους που θα έρθουν.

Μέσα σε αυτόν τον “τόπο“, το αγόρι βρήκε μια γωνία για να… ξετυλίξει το πολύχρωμο κουβάρι του μυαλού του. Και έτσι άρχισε να γράφει ιστορίες για τα… πάντα. Οτι είχε μέσα στο κεφάλι του, όλες αυτές οι εικόνες, οι ήχοι, οι διάλογοι. Η… οθόνη στην υπηρεσία της φαντασίας.

Ιστορίες τρόμου, ανέκδοτα ποιήματα, φιλοσοφικά κείμενα, περιπέτειες, ψυχολογικά θρίλερ, τριλογία… Η μυθοπλασία “γεννήθηκε” ξαφνικά και γέμισε την ψυχή του αγοριού με ελπίδα. Την ελπίδα οτι τελικά αυτό που είχε πει τότε ο κύριος Μάκης ίσως γίνει πραγματικότητα.

Πέρασε ένας χρόνος γεμάτος απίθανες ιστορίες με αίμα, πόνο, τρόμο, τέρατα και θεούς, από τα βάθη των ωκεανών μέχρι τα πέρατα του σκοτεινού σύμπαντος. Το αγόρι πίστευε οτι δεν θα ήταν εύκολο να συνεχίσει. Νόμιζε οτι η φαντασία είχε κάποια όρια.

Λάθος! Αυτός ο κόσμος, ο κόσμος του φανταστικού, δεν έχει τέλος. Είναι ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο το κάθε απίθανο γίνεται πραγματικότητα. Οι δράκοι είναι φίλοι με τους ανθρώπους, τα φίδια μιλάνε, οι γίγαντες διψούν για… μέλι. Έτσι το αγόρι συνέχισε να γράφει με το ίδιο πάθος, που πολλές φορές υπερνικούσε τη βαρεμάρα που… ξετρύπωνε λίγες στιγμές πριν πιάσει το στυλό στο χέρι.

Τότε άρχιζε ο χείμαρρος, ορμητικός στην πλειοψηφία αλλά και πιο “ήρεμος” κάποιες φορές. Και το αγόρι ήταν περήφανο γι’ αυτό που έκανε και του άρεσε πολύ η ανταπόκριση του κόσμου. Όμως τα πάντα καταλήγουν κάπου. Φτάνουν σε ένα σημείο που μόλις το περάσουν, μόνο τότε γίνεται συνειδητό το τέλος.

Έτσι έγινε και έτσι αποφάσισε να κάνει το αγόρι. Γιατί θέλει να δώσει χώρο και χρόνο στη φαντασία του για να κάνει κάτι άλλο. Κάτι που μπορεί να… δικαιώσει τον κύριο Μάκη. Κάτι που μπορεί, έστω και για λίγο, να καταλαγιάσει την ανησυχία της ψυχής του και τις σκέψεις του μυαλού.

Το τέλος δεν είναι φαντασία… Είναι, πια, μια απόλυτη πραγματικότητα…

Εις το επανιδείν

Θέλω να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου, όλους τους αναγνώστες της στήλης “Μυθοπλασία” του etoliko.gr. Δύο χρόνια μου κάνατε παρέα, κάθε Κυριακή, σε κάθε φανταστικό μας ταξίδι. Ελπίζω να περάσατε όμορφα, να γελάσατε, να… τρομάξατε, να ανατριχιάσατε. Να σας γέμισα με συναισθήματα, διαφορετικά στον καθένα, άλλοτε με θετικό και άλλοτε με αρνητικό πρόσημο.

Ιδιαίτερες ευχαριστίες στη γυναίκα μου και τον αδερφό μου, τους πιο φανατικούς αναγνώστες των ιστοριών που έγραψα αυτά τα δύο χρόνια. Με τις ιδέες τους και τις συζητήσεις μας, γεννήθηκαν κάμποσα από τα παραμύθια που διαβάσατε. Όπως, επίσης, θέλω να ευχαριστήσω και τον πολύ καλό φίλο Θέμη που κάθε βδομάδα κουβεντιάζαμε τις κυριακάτικες ιστορίες.

Αφιερώνω τη στήλη “Μυθοπλασία” στον κύριο Μάκη…

Αφιερώνω τις ιστορίες μου σε όλες εκείνες τις ανήσυχες ψυχές που ψάχνουν να βρουν τη θέση τους στον κόσμο. Μη φοβάστε, ακόμα κι αν νιώθετε αταίριαστοι με τους γύρω σας να θυμάστε οτι… αυτοί δεν ταιριάζουν με τον δικό σας κόσμο.

ΖΕΥΣ

*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*