Δεν κουνιέμαι και ιδρώνω. Είμαι καθιστός σε μια καρέκλα, ο ανεμιστήρας βαράει από πάνω, πιο δίπλα η αεροκουρτίνα κάνει αυτό που είναι να κάνει τελοσπάντων και εγώ ιδρώνω. Ιδρώνω στο κεφάλι, στο κορμί…
Εντάξει, δεν είναι κάτι καινούργιο στη ζωή μου. Από μικρός το είχα αυτό το… χούι, να ιδρώνω δηλαδή χειμώνα – καλοκαίρι. Προφανώς περισσότερο κατά τη θερινή εποχή αλλά η αλήθεια είναι οτι το να μην κάνεις τίποτα απολύτως και να ιδρώνεις, ε, δεν είναι και οτι καλύτερο.
Σκουπίζω με την παλάμη του χεριού το μέτωπό μου για να διώξω λίγο από το σωματικό αυτό υγρό που με βασανίζει. Τα αυτιά μου από πίσω ιδρωμένα, ο αυχένας το ίδιο. Δηλαδή αν γυρίσει -επιτέλους- ο τροχός και έχουμε και λίγη δουλίτσα, τότε τι στο καλό θα γίνει; Θα πάθω αφυδάτωση στο πι και φι;
Μία βδομάδα πριν ίδρωνα επειδή με χτυπούσε ο ήλιος στην ξαπλώστρα… Τώρα συμβαίνει το ίδιο σε μια καρέκλα και χωρίς τη συνδρομή του… Απόλλωνα. Το σκηνικό εντελώς άσχετο το ένα με το άλλο… Τα συναισθήματα επίσης… Η όρεξη όμως παραμένει ίδια.
Βαριόμουν να σηκωθώ να κάνω μια βουτιά στην παραλία, βαριέμαι να κάνω το οτιδήποτε εδώ πέρα. Καλά ως εδώ; Όταν πια ίδρωνα τόσο πολύ, σηκωνόμουν, έκανα ένα, δύο, άντε και τρία βήματα κάθε φορά και έμπαινα στη θάλασσα να πάρω ανάσα. Τώρα όταν φτάνω στο “αμήν” σηκώνομαι, κάνω λίγα βήματα παραπάνω για να πάω μέχρι την τουαλέτα και να ρίξω… χλιαρό νερό στα μούτρα μου από τον νιπτήρα.
Έπινα φρέντο στην παραλία και δεν με ένοιαζε τίποτα περισσότερο από τον αριθμό των παγάκιων που ήταν μέσα στο ποτήρι. Πίσω στην ιδιαίτερη πατρίδα όμως αλλάζει το σκηνικό. Για να αποφύγω να… αποφασίσω για το αν είναι ή δεν είναι καλός ο καφές, βράζω έναν παραδοσιακό ελληνικό και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Κλασική, εγγυημένη επιτυχία.
Γύρω μου άκουγα φωνές, ξένες στην πλειοψηφία τους αλλά και μερικούς Έλληνες οικογενειάρχες. Ούτε μισό παράπονο, ούτε ίχνος γκρίνιας. Εντάξει, δίνω το μπόνους οτι εκεί κάναμε όλοι διακοπές και το κλίμα είναι ούτως ή άλλως ανάλαφρο, αλλά η τόση… κόντρα εικόνα όσο και να πεις είναι λιγάκι “σοκαριστική“.
Εδώ δεν ακούω ούτε μισή φωνή, τουλάχιστον μέχρι να πέσει ο ήλιος και να βγει ο κόσμος έξω. Όμως, δυστυχώς, από τους λίγους με τους οποίους συναναστρέφομαι, για ακόμα μία φορά ακούω τα ίδια πράγματα. Οι Ρομά, η αστυνομία, ο δήμος, τα αδέσποτα… Αυτό είναι το ένα κομμάτι, το λεγόμενο και “ντόπιο“…
Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Συνεχίζω και ακούω άσχημα σχόλια για τους ομοφυλόφιλους… Συνεχίζω και παρατηρώ παράξενα βλέμματα σε κοριτσάκια που φοράνε κοντά σορτς και αμάνικα μπλουζάκια… Αντιλαμβάνομαι οτι αυτοί που με περιτριγυρίζουν είναι στην πλειοψηφία τους προβληματικοί, καταθλιπτικοί άνθρωποι που νομίζουν το αντίθετο.
Άνθρωποι που έχουν αρνητική άποψη σχεδόν για τους πάντες γύρω τους. Που η ζωή τους έχει μπολιαστεί με τόση αρνητική ενέργεια που στο τέλος τη… μοιράζουν απλόχερα και στους υπόλοιπους. Και έτσι όχι μόνο ιδρώνω αλλά μαζεύω και “ξένη” σκοτούρα στο κεφάλι μου… Σαν ένα σφουγγάρι που ο μόνος του ρόλος είναι να σκουπίζει τη βρωμιά και να τη μαζεύει στο “σώμα” του…
Υ. Γ. Προς τους αγαπητούς συμπολίτες μου. Δεν έχω φέισμπουκ και έτσι δεν διαβάζω τα σχόλιά σας στο σόσιαλ μίντια. Είμαι διαθέσιμος κάθε μέρα, εκτός Κυριακής, στο πιο κεντρικό σημείο του νησιού μας, πρωί απόγευμα για τουλάχιστον εννιά ώρες.
Μιχάλης Βελτσίστας
*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*
