Κάτι που μου αρέσει να κάνω μέσα από τα κείμενά μου, εδώ στο etoliko.gr, είναι να γράφω την άποψή μου για διάφορα θέματα. Όταν ένας άνθρωπος δημοσιοποιεί τη γνώμη του, συνήθως, αυτό σημαίνει οτι κρίνει και καταλήγει σε κάποιο συμπέρασμα. Επομένως ασκεί κριτική, θετική ή όχι, για ζητήματα που συμβαίνουν στο άμεσο περιβάλλον του(σπίτι/πόλη) ή σε ένα γενικότερο πλαίσιο(χώρα/ήπειρος/πλανήτης).
Με το χάλι της παγκοσμιοποίησης να έχει επικρατήσει, όλα φαίνονται πιο δύσκολα όσον αφορά την ελεύθερη άποψη των πολιτών και το κατά πόσο αυτή έχει κάποια σημασία. Δηλαδή το πόσο διαφορετικά μπορούν να γίνουν τα πράγματα με τα οποία δεν συμφωνούν οι άνθρωποι, όπως για παράδειγμα ένας πόλεμος. Κανείς δεν τον θέλει εκτός από μία μικρή ομάδα ανθρώπων που κάθονται στα γραφεία τους και χασκογελάνε με τον καημό των υπόλοιπων.
Όμως η ουσία ποια είναι; Είναι οτι τελικά γίνεται ο πόλεμος και όλοι αυτοί που δεν συμφωνούν με αυτόν, παίρνουν τα όπλα και συμμετέχουν σε κάτι που δεν τους αρέσει. Ούτε τη μία, ούτε την άλλη πλευρά… Αυτή είναι η ουσία…
Είναι το “φτηνό” επιχείρημα αρκετών κυβερνήσεων του ονομαζόμενου ως “δυτικού κόσμου“, οι οποίες υπερτονίζουν τη σημασία της ελεύθερης γνώμης των ΜΜΕ και των πολιτών μέσα από τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, Και όντως, βλέπεις πρωτοσέλιδα που κριτικάρουν τις κυβερνήσεις και τους πολιτικούς, την αστυνομία και τους δικαστές, ναι, αυτή είναι η “βιτρίνα“. Το ίδιο και στα σόσιαλ μίντια με ποσταρίσματα και βίντεο που πολλές φορές βρίζουν αισχρά τον πρωθυπουργό, την αντιπολίτευση και πάει λέγοντας…
Και λοιπόν; Αλλάζει τίποτα; Ζητάει κανείς συγνώμη για το οτιδήποτε; Παραιτούνται οι φταίχτες των σκανδάλων που βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας; Δικάστηκε κανένας για τους λάθος χειρισμούς στο πρώτο καλοκαίρι της πανδημίας που τα κρούσματα και ειδικότερα οι θάνατοι των πολιτών έφτασαν στον… Θεό; Η απάντηση σε όλα τα παραπάνω είναι μία: Όχι…
Δεν θέλω να το πλατειάσω το θέμα, δεν έχω και πολλή όρεξη για να πω την αλήθεια. Λίγα λόγια και καλά. Η κριτική είναι κάτι εντελώς φυσικό στον άνθρωπο. Στην πραγματικότητα είναι η έμφυτη ανάγκη μας να ρωτήσουμε “πως, γιατί, που“, να εκφράσουμε έτσι τις ανησυχίες μας για ζητήματα πολύ μεγαλύτερα από εμένα και σένα. Είναι η απάντηση σε όλα τα “πίστευε και μη ερεύνα” της εποχής μας. Όχι μόνο τα θρησκευτικά αλλά και τα πολιτικά, τα περιβαλλοντολογικά, τα κοινωνικά…
Για να κλείσω θέλω απλά να σας παραθέσω την αφορμή γι’ αυτό το κείμενο. Στη συναυλία του Γιάννη Πλούταρχου στο Μεσολόγγι(27/08), μαζεύτηκε πάρα πολύ κόσμος, τουλάχιστον 3.000 άνθρωποι και βάλε. Κάποια στιγμή, δεν ξέρω σε ποιο σημείο της εκδήλωσης, ο ίδιος ο τραγουδιστής ζήτησε από τον κόσμο ένα χειροκρότημα για τον δήμαρχο της Ι.Π. Μεσολογγίου, τον Κώστα Λύρο. Η αντίδραση τόσων ανθρώπων από κάτω ξέρετε ποια ήταν; Κανένα χειροκρότημα και διάσπαρτες αποδοκιμασίες, ήπιου και λιγότερο ήπιου χαρακτήρα.
Είναι αυτή η περίπτωση που μπορεί κανείς να διακρίνει την κρίση του λαού. Ανεπηρέαστη από κανάλια και πολιτικούς, νεολαίες των κομμάτων και τα συναφή. Αγνή, πραγματική κριτική, ο απόηχος της απογοητευτικής πολιτικής που ακολούθησε ο κύριος δήμαρχος…
Μιχάλης Βελτσίστας
*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*
