Παλιότερα είχα γράψει ένα άρθρο για τον κόσμο του Αιτωλικού που δεν στηρίζει ιδιαίτερα  παραστάσεις στο θεατράκι.

Οι αντιδράσεις ήταν μεγάλες και γρήγορα κατάλαβα το γιατί: Έγινε το πρώτο σχόλιο στα social media εκλαμβάνοντας το άρθρο σαν «κατηγορώ» για τον πολιτιστικό σύλλογο και το έργο του, που ουδεμία σχέση είχε με τα γραφόμενά μου. Στη συνέχεια, λοιπόν, όλοι, κάτω από το πρώτο αυτό σχόλιο έσπευσαν να υποστηρίξουν τον Πολιτιστικό κατηγορώντας με από ανίδεη και άσχετη με τα πολιτιστικά μέχρι κακεντρεχή που δεν εκτιμάω το έργο χρόνων του συλλόγου. 

Τι καταλάβα; Ότι κανείς δεν είχε διαβάσει το άρθρο μου από τους περισσότερους που σχολίαζαν. Ωστόσο μου έκαναν κανονικά επίθεση, μιλώντας μου άσχημα και υποτιμώντας την προσωπικότητά μου και την ιδιότητα μου να γράφω.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι είναι πολύ εύκολο για τον καθένα μας να σχολιάσει, ειδικά στα social media, χωρίς να ψάξει και χωρίς να ενημερωθεί σφαιρικά για το θέμα στο οποίο τοποθετείται, χωρίς να γνωρίζει τις προθέσεις της κάθε πλευράς.


Κάθε φορά που γράφω ένα άρθρο έχω το «φόβο» για το τι θα ακολουθήσει στα σχόλια…

Και κάθε φορά που γράφω κάτι λίγο «καυστικό» ή κάτι που θα μπορούσε, κατά τη γνώμη μου, να γίνει διαφορετικά ή ακόμα και νοοτροπίες που θεωρώ ότι δεν πάνε τον τόπο μπροστά, τα ίδια, Παντελάκη μου…

Είμαστε και μια σταλιά τόπος. Γνωριζόμαστε μεταξύ μας και ξέρω ότι αν κάποιος μου μιλήσει άσχημα στο Ίντερνετ μετά από λίγο θα τον πετύχω σίγουρα από κοντά. (Και κάποιες φορές ίσως μάλιστα διστάσει να μου σχολιάσει το ίδιο θέμα και να το συζητήσουμε όμορφα, να βγει κάποιο συμπέρασμα. Του αρκεί μόνο η online «κακιούλα»!)

Μάλλον μας αρέσει πάρα πολύ η ίντριγκα… δεν εξηγείται αλλιώς… 

Η κάθε πόλωση που δημιουργείται μας δίνει ζωή! 

Και απ’ό,τι φαίνεται μας αρέσει να χωριζόμαστε σε στρατόπεδα…

Δύο στρατόπεδα για τις θεατρικές ομάδες, παλιότερα, μεταξύ Πολιτιστικού και Ανατολικόν, στρατόπεδα ανάλογα με την καφετέρια που θα στηρίξεις, στρατόπεδα ανάλογα με το γυμναστήριο που πας ή την ομάδα που τρέχεις, στρατόπεδα μεταξύ των καβαλαραίων στο πανηγύρι, στρατόπεδα ανάλογα με το χωριό που μένεις ή ακόμα και με τη γειτονιά σου, στρατόπεδα ανάλογα με το σχολείο που πας (εκεί να δεις μεγαλεία και επίπεδο!). 

Μας αρέσει να χωριζόμαστε.

Μας είναι και πολύ δύσκολο να βάλουμε στην άκρη τον εγωισμό μας και να σκεφτούμε το κοινό καλό. Θίγεται η εξουσία μας και δεν το αντέχουμε!

Δεν είναι τυχαίο που ο κόσμος αποφεύγει να συμμετέχει σε συλλόγους, σε εθελοντικές ομάδες, σε συλλογικές δράσεις. 

Υπάρχουν αυτοί που κάθονται στο θρόνο τους και σχολιάζουν τους πάντες, ασκώντας κριτική με άσχημο τρόπο και υποτιμώντας το συνομιλητή τους. 

Θέλει γερό στομάχι για να εκτεθείς, να λες την άποψή σου ελεύθερα, να μπεις σε όλη αυτή τη διαδικασία… Και το λέω εγώ που στεναχωριέμαι ακόμα όταν μου μιλάνε άσχημα. 

Αξίζει, όμως, τον κόπο γιατί σίγουρα κάτι καλό θα βγει… Αν αγαπάμε πραγματικά τον τόπο μας, μόνο συλλογικά θα τον κάνουμε καλύτερο.


Βάσω Νικολογιάννη

*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*