Όχι ακόμα ένα κείμενο της Τετάρτης
Και τώρα τι μέρα ξημέρωσε καρδιά μου;
Είναι εκείνη η όμορφη, με τον ζεστό τον ήλιο και τον καταγάλανο ουρανό;
Μήπως είναι αυτή η γκρίζα, με τα πολλά τα σύννεφα και τη δροσερή βροχή;
Η μία σε κάνει να νιώθεις οτι φορτίζουν οι νοητές μπαταρίες του κορμιού σου μόνο και μόνο από την επαφή με τις ακτίνες του “Κόκκινου Γίγαντα“.
Η άλλη σε μελαγχολεί, σε παρασέρνει στη μαυρίλα της και βρίσκει έναν ακόμα υποστηρικτή της μουνταμάρας της μέσα στο μυαλό σου.
Όμως όποια μέρα κι αν ξημερώσει δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία μικρή, προσωπική νίκη του καθένα μας απέναντι στον χρόνο.
Άνοιξα τα μάτια μου και βλέπω τα χρώματα, αισθάνομαι την υγρασία, μυρίζω τα αρώματα, ακούω τις φωνές, γεύομαι τις γεύσεις.
Είναι όντως ακόμα μία νίκη…
Όμως δεν είναι έτσι όλα τα πρωινά καρδιά μου…
Μερικά είναι τόσο μαύρα, σαν το σκοτάδι στον πάτο των ωκεανών και το απέραντο του σύμπαντος.
Όπως αυτό που ξημέρωσε το περασμένο Σάββατο.
Η φρίκη για ένα παιδί, για μία ολόκληρη οικογένεια, για μία κοινωνία, για μία γειτονιά.
Τότε που όλοι μάθαμε για τον παιδόφιλο από τον Κολωνό και τον φίλο του και τις εμετικές τους πράξεις.
Και όσο ξετυλίγεται το κουβάρι της ιστορίας, τόσο πιο μαύρο γίνεται το κάθε πρωινό.
Γιατί αυτή εδώ η φρίκη δεν αφορά ούτε έναν, ούτε δύο, ούτε τρεις άρρωστους ανθρώπους.
Δυστυχώς αφορά περισσότερα από διακόσια άτομα, πατεράδες, παππούδες, αδερφούς, θείους, νονούς…
Όλοι τους έχοντας το ίδιο πράγμα στο μυαλό τους. Όλοι τους “κρυμμένοι” πίσω από τη βιτρίνα της ρουτίνας τους και την οθόνη του κινητού τους.
Όλοι τους με το ίδιο πάθος για αθώα σάρκα. Ναι, αυτά είναι τα λόγια που μπορούν να περιγράψουν αυτό που συμβαίνει.
Σοκάρομαι και μόνο που τα γράφω και τα διαβάζω ξανά και ξανά. Σιχαίνομαι τον εαυτό μου που το έγραψα, αναγουλιάζω.
Σιχαίνομαι το ίδιο μου το πετσί, τα χέρια μου, τα κεφάλι μου, τα μάτια μου. Σιχαίνομαι την καρδιά μου που ακόμα μπορεί και αισθάνεται.
Ντρέπομαι που είμαι άνθρωπος. Ντρέπομαι που δηλώνω γεωγραφικά και μόνο “πολιτισμένος” άνθρωπος.
Ντρέπομαι που αναπνέω τον ίδιο αέρα με αυτούς. Που τρώμε τα ίδια πιτόγυρα, που βλέπουμε την ίδια μπάλα, που θέλουμε τις ίδιες διακοπές.
Ποια ποινή είναι ικανή να γιατρέψει εκείνη την 12χρονη ψυχή; Την οικογένειά της; Το ίδιο το παιδί του βιαστή; Καμία.
Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω και οι πληγές της ψυχής είναι πολύ δύσκολο να επουλωθούν. Να καμουφλαριστούν, μπορεί, όχι όμως να “κλείσουν“.
Και πως να ξημερώσει πάλι καρδιά μου;
Μιχάλης Βελτσίστας
*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*
