Σύλλογοι γονέων, σύλλογοι πολιτιστικοί, δημοτικά συμβούλια, ομάδες εθελοντών…
Κάθε κοινότητα έχει συλλογικά όργανα για τη διευκόλυνση της διαχείρισης των ζητημάτων της και για την πραγματοποίηση δράσεων.
Γιατί, όμως, αποφεύγουμε να συμμετέχουμε -ενεργά ή όχι;
Γιατί προτιμάμε να κοιτάζουμε απ’έξω και να μην παίρνουμε μέρος οι ίδιοι στη διαδικασία;
Γιατί μας είναι δύσκολο να ασχοληθούμε με θέματα που σίγουρα μας αφορούν;
Η συμμετοχή στα κοινά δεν είναι κάτι που πρέπει να φοβόμαστε – μας δίνει μαθήματα ζωής είτε οι εμπειρίες μας ήταν καλές είτε κακές.
Και ας το παραδεχτούμε: δεν θα παρουσιαστεί ποτέ η τέλεια ευκαιρία να εμπλακούμε και σπάνια θα βρούμε την κατάλληλη ευκαιρία που μας βολεύει, που μας ταιριάζει απόλυτα και που θα είμαστε πιο ελεύθεροι από άποψη χρόνου.
Γιατί, λοιπόν, δεν αναζητούμε ευκαιρίες στις κοινότητές μας και δεν ασχολούμαστε ενεργά;
Τι μας σταματά;
Στο μυαλό μου το έχω σαν τα πρώτα σημάδια μιας καταιγίδας, που μπορεί να είναι αρκετά για να μείνουμε σπίτι, έτσι και ο φόβος παίρνει τη μορφή σκοτεινού σύννεφου και μας κάνει να οπισθοχωρούμε κάθε φορά που σκεφτόμαστε να εμπλακούμε.
Αυτό μπορεί να είναι ο φόβος να έχουμε μια κακή εμπειρία, να κριθούμε ή απλά να μην είμαστε σε θέση να προσαρμοστούμε στο περιβάλλον ή να ολοκληρώσουμε την εργασία που μας ζητείται.
Αυτά είναι κοινά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι, αλλά τι βελτίωση, τι αλλαγή μπορεί να υπάρξει αν δεν υπάρχουν εμπόδια;
Δεν χρειάζεται, καταρχάς, να πέσουμε στα βαθιά από την αρχή.
Μπορούμε να προσπαθήσουμε να προσφερθούμε εθελοντικά και να προσεγγίσουμε την κοινότητα από ένα περιβάλλον που είναι άνετο για εμάς.
Για παράδειγμα, εάν δεν είμαστε ο τύπος του ατόμου που μπορεί να βγει έξω και να βοηθήσει άλλους, μπορούμε να δοκιμάσουμε να κάνουμε κάτι από το σπίτι, όπως να γράφουμε σε ένα blog, μια τοπική σελίδα ή να βοηθήσουμε εθελοντικά στο συντονισμό μιας εκδήλωσης μέσω τηλεφώνου ή μέσω email. Η συμμετοχή στα παρασκήνια είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να δικτυωθούμε με άλλους έμμεσα, ενώ ταυτόχρονα ανταποδίδουμε στην κοινότητά μας.
Μπορούμε, επίσης, να ξεκινήσουμε κάνοντας εθελοντισμό με έναν φίλο, συμμαθητή, συγγενή. Αυτό θα μας δώσει την ευκαιρία να βγούμε έξω και να βρεθούμε κοντά σε γνωστά άτομα.
Δεν πρέπει να αφήσουμε μια κακή εμπειρία να θολώσει την αντίληψή μας σχετικά με τη συμμετοχή μας. Δε χρειάζεται να παίρνουμε τίποτα προσωπικά.
Συχνά οι υπεύθυνοι ομάδων, οι επικεφαλής σε μια κοινότητα, βρίσκονται σε αυστηρή προθεσμία ή και άγχος με αποτέλεσμα ίσως να νιώσουμε κι εμείς πιεσμένοι. Να μην αφήσουμε κάτι τέτοιο να μας επηρεάσει. Δεν πρόκειται για προσωπική επίθεση στις ικανότητές μας, αλλά είναι αποτέλεσμα της κατάστασης.
Είναι, επίσης, πολύ πιθανό -ίσως και αναμενόμενο- να έχουμε μερικές κακές εμπειρίες πριν φτάσουμε στις καλές. Αυτό είναι μέρος του κύκλου για να μάθουμε ποιες ευκαιρίες μας ελκύουν και σε τι είδους περιβάλλοντα μας αρέσει να εργαζόμαστε.
Ακόμα και για όσους δεν έχουν καθόλου χρόνο ή θεωρούν ότι δεν μπορούν να βρουν καθόλου χρόνο, μια τέτοια δραστηριοποίηση θα τους βοηθήσει να ξεφύγουν, να νιώσουν καλύτερα με την προσφορά, να γνωρίσουν νέους ανθρώπους, νέες ιδέες, ακόμα και να δικτυωθούν για τη δουλειά τους.
Ειδικά για τους μαθητές, οι εξωσχολικές δραστηριότητες, η εθελοντική εργασία, βοηθά στο πρόγραμμά τους, στην αυτοπεποίθησή τους, στο να γνωρίσουν κι άλλα άτομα. Είναι ένα «αντίδοτο» στο άγχος πριν επιστρέψουμε σε ό,τι έχουμε να κάνουμε. Ο χρόνος που συνήθως χρησιμοποιούμε για να χρονοτριβούμε -που σίγουρα υπάρχει- μπορεί να αξιοποιηθεί καλύτερα με τη συμμετοχή μας στα κοινά.
Φυσικά, ο φόβος μας, ο δισταγμός μας να αλληλεπιδράσουμε με άλλους δε θα εξαφανιστεί από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά σίγουρα δε θα μειωθεί εάν αποφύγουμε την εργασία, την εμπλοκή, οπότε γιατί να μην βγάλουμε τον εαυτό μας έξω από αυτή τη ζώνη άνεσής μας;
Κάθε φορά που εμπλεκόμαστε και ασκούμε οποιοδήποτε αντίκτυπο στο περιβάλλον μας, θα γίνεται ευκολότερο και πιο εύκολο για εμάς να επαναλάβουμε τη διαδικασία!
Ας προκαλέσουμε τον εαυτό μας να αναλάβει νέες ευθύνες. Τότε συμβαίνει και η προσωπική μας ανάπτυξη- στην πράξη, όχι στα βιβλία.
Το “να βγούμε έξω” και να βοηθήσουμε τους άλλους, αυτό το μαγικό συναίσθημα της ολοκλήρωσης μιας δράσης, μιας εργασίας, θα μας βοηθήσει να αποδεχτούμε το φόβο που πιθανώς νιώθουμε ως μέρος του εγκλιματισμού μας, της προσαρμογής μας σε νέα πράγματα.
Μερικές φορές πρέπει απλώς να κάνουμε το πρώτο βήμα.
Βάσω Νικολογιάννη
*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*
