Η ζωή είναι πολύτιμη. Είναι μοναδική, είναι ανεπανάληπτη, είναι… για πάντα. Στις δύσκολες στιγμές μαθαίνει κανείς την πραγματική της αξία και επιτέλους βρίσκει την ουσία που είναι “κρυμμένη” στο δάσος που υπάρχει πίσω από το δέντρο της καθημερινότητας.
Πολλές φορές μοιάζει… ακατάληπτη για τους περισσότερους από εμάς. Ψάχνουμε να βρούμε ένα σκοπό ενώ στην πραγματικότητα, αυτός είναι μπροστά στα μάτια μας. Η απόλαυση όλων όσων μας περιτριγυρίζουν, τα χρώματα της φύσης, τα ζώα που μας συντροφεύουν στον πλανήτη μας, η ζεστασιά του ήλιου, οι καλοί άνθρωποι…
Επομένως ο πραγματικός σκοπός δεν (πρέπει να) είναι να ζήσουμε για πάντα αλλά να απολαύσουμε κάθε στιγμή που υπάρχουμε και αναπνέουμε πάνω στη Γη. Και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα, όπως τραγούδησε με μεγάλη επιτυχία ο Σάκης Ρουβάς…
Γιατί για να πετύχεις το παραπάνω θα πρέπει να κάνεις κάτι που μοιάζει ακατόρθωτο. Ίσως και να είναι… Και αυτό είναι να μην συνεχίσεις στο ρυθμό που προχωράει η υπόλοιπη ανθρωπότητα. Αυτός ο ρυθμός είναι τόσο γρήγορος που δεν σου επιτρέπει δευτερόλεπτο για τον εαυτό σου.
Εξηγώ. Δουλεύεις μια δουλειά που δεν σου αρέσει. Άρα δουλεύεις από την ανάγκη να βγάλεις χρήματα για να πάρεις φαγητό και να πληρώσεις όλα τα κέρατα που σου έχουν βάλει να πληρώνεις. Γιατί σου είπαν οτι μόνο έτσι θα πάει μπροστά η κοινωνία. Γιατί αλλιώς θα είσαι “άχρηστος“…
Αλλά το ερώτημα που προκύπτει από το παραπάνω είναι το εξής: Πως στο καλό θα μπορέσει να πάει μπροστά η κοινωνία, όταν αφήνει… πίσω τους ίδιους τους ανθρώπους που την απαρτίζουν;
Η απάντηση -νομίζω- είναι απλή: Η ανθρωπότητα μπορεί να προχωράει στα της ύλης, όμως έχει μείνει στάσιμη στα του πνεύματος. Και έχουμε φτάσει αισίως στην εποχή που οι άνθρωποι κάνουν δύο και τρεις μήνες οικονομία για να αγοράσουν το καινούργιο κινητό που κοστίζει δύο με τρία μηνιάτικα.
Κοινώς οι άνθρωποι προτιμούν να κάνουν το σκατό τους παξιμάδι, όχι για να βελτιώσουν με κάποιον τρόπο τη ζωή τους, αλλά για να έχουν στην κατοχή τους ένα μηχάνημα που τους αποβλακώνει. Ή για να πάρουν τσιγάρα, ένα πράγμα δηλαδή που μειώνει την ποιότητα αλλά και το χρόνο της ζωής μας.
Άρα οι ίδιες οι επιλογές μας δείχνουν το πόσο θολωμένοι και μπουχτισμένοι έχουμε καταντήσει. Πάει καλά η δουλειά, να ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Πάει χάλια, να σου η κατάθλιψη και η στενοχώρια. Η υποβάθμιση του ίδιου του… εαυτού μας γίνεται αποκλειστικά και μόνο από εμάς.
Δεν μπαίνουμε καν στον κόπο να σκεφτούμε πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε την υγειά μας, την ώρα που τόσοι και τόσοι άνθρωποι χάνονται κάθε ώρα και στιγμή. Όχι, αυτή η πληροφορία δεν “χωράει” στον εγωιστικό μας μικρόκοσμο.
Γιατί η αισχρή πραγματικότητα μας λέει κάτι άλλο. Επιθυμούμε περισσότερο το χρήμα και την εφήμερη δόξα, από την ίδια τη ζωή και τις χαρές που μας προσφέρει τόσο μα τόσο απλόχερα.
Μιχάλης Βελτσίστας
*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*
