Είναι διάφορα τα θέματα που έχω γράψει εδώ στο etoliko.gr, τα οποία αποτελούν μέρος των προσωπικών μου εμπειριών. Κοινώς δεν είναι κάτι που χρειάστηκε να κάνω κάποια έρευνα για να τα γράψω, να πάρω μια συνέντευξη, να κάνω ρεπορτάζ τέλος πάντων. Είναι τα λεγόμενα ως “εμπειρικά θέματα“, δηλαδή δεδομένα που απέκτησες μέσα από τη ζωή σου.
Ένα τέτοιο είναι το σημερινό μας κείμενο. Την Τετάρτη που προηγήθηκε βγήκα θετικός για πρώτη φορά από τότε που εμφανίστηκε ο covid-19 στη ζωή μας. Θα με ονόμαζα ως αργοπορημένο ασθενή, άρρωστο… εκτός εποχής. Με το που βγήκε θετικό το τεστ στο φαρμακείο, πήρα από το μαγαζί μάσκες, ένα σουσαμάκι και ένα πεπονάκι για σούπα, ένα κουτί ντεπόν αναβράζον(το δυνατό, όχι τίποτα μ@λ@κίες) για να βρίσκεται και μία εξάδα νερό.
Σύμφωνα με τις οδηγίες του φαρμακοποιού, έπρεπε να κάτσω στο σπίτι για πέντε μέρες από την επόμενη εκείνης που δηλώθηκε το θετικό αποτέλεσμα. Άρα βγήκα τη Δευτέρα(31/10) από την καραντίνα και επέστρεψα στην υπέροχη κοινωνία μας. Το θέμα μας όμως δεν είναι αυτό, αλλά το διάστημα που -υποχρεωτικά- έμεινα στο σπίτι.
Όσοι με ξέρουν γνωρίζουν οτι είμαι κατά βάση σπιτόγατος. Μεγάλη τηλεόραση και playstation 5, αυτά είναι τα δύο σημαντικότερα πράγματα που αφορούν τον… δικό μου τρόπο ζωής(life style). Επομένως κάποιος που το βλέπει από την έξω πλευρά, θα σκεφτεί οτι “καλά σε πήγε ρε Βελτσίστα“. Δεν έχει άδικο αφού πρώτος εγώ σχεδόν… πανηγύρισα όταν έμαθα οτι είμαι θετικός, ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο. Αραλίκι και λιώσιμο στο play.
Οπότε γύρισα σπίτι την Τετάρτη το πρωί, ενημέρωσα τη γυναίκα μου για να ετοιμαστεί για άτακτη φυγή και τοποθετήθηκα στην καρέκλα μπροστά από την τηλεόραση. Όσο αφορά τα της ασθένειας, λίγα πράγματα. Μπούκωμα και μια ενόχληση στην πλάτη, αυτό που λέμε με πονούσαν τα κόκκαλά μου. Όχι κάτι το ιδιαίτερο αλλά όσο και να πεις ήταν ενοχλητικό.
Και πέρασε η Τετάρτη και ξημέρωσε η Πέμπτη. Το μάτι “γαρίδα” από τις 8 το πρωί και η ενόχληση στην πλάτη ήταν τέτοια που δεν μου επέτρεπε περισσότερη ξάπλα. Κούμπωσα ένα αναβράζον για να μην τη σκέφτομαι και ξεκίνησα τον επόμενο γύρο… παιξίματος. Ήρθε το μεσημέρι και γύρισε ο ήλιος, άνοιξα κι εγώ το σπίτι για να μπει μέσα και να το ζεστάνει, Μόλις έπεσε, έκλεισα τα πάντα και συνέχισα το κάψιμο.
Είμαι ένας άνθρωπος που κοιμάται μετά τις 3 το πρωί κάθε μέρα. Δεν είναι κάτι που συμβαίνει τώρα αλλά τα τελευταία έντεκα χρόνια της ζωής μου, εκτός από το διάστημα που πήγα φαντάρος. Οπότε θα περίμενε κανείς οτι στην προσωπική μου καραντίνα θα με έβρισκε το χάραμα μπροστά από μία οθόνη με ένα μοχλό στο χέρι. Κι όμως… Το πολύ στη μία το ξημέρωμα έκλεινα τα πάντα, έβαζα επανάληψη το αγαπημένο “Σ’ αγαπώ – Μ’ αγαπάς” και κοιμόμουν.
Την Παρασκευή τα ίδια. Κάποια στιγμή πέρασε από το μυαλό η σκέψη οτι έχω ακόμα δυο μέρες καραντίνα. “Πωπωπω, έχω ακόμα δρόμο…” είπα από μέσα μου και συνέχισα το πρόγραμμά μου. Τηλεόραση, playstation, το μεσημέρι άνοιγμα του σπιτιού να μπει ο ήλιος μέσα, το απόγευμα κλειδαμπάρωμα και δώστου παιχνίδι. Λίγο μπούκωμα στη μύτη, ακόμα μικρότερη ενόχληση στην πλάτη.
Το Σάββατο όμως ξεκίνησε το… μπούχτισμα. “Πάλι το ίδιο πράγμα“, σκέφτηκα καθώς σηκωνόμουν από το κρεβάτι. Πέρασε η μέρα όπως πέρασε, μόνο που αυτή τη φορά η ψυχολογία μου άρχισε να πέφτει επικίνδυνα. “Τι έπαθε ο κόσμος ρε παιδιά“, είπα καθώς ήρθαν στο μυαλό μου οι προηγούμενες, οι… κανονικές καραντίνες που κράτησαν δύο βδομάδες γεμάτες. “Πως άντεξαν οι άνθρωποι“, ήταν η σκέψη που μου βασάνιζε το μυαλό.
Και ήρθε το αποκορύφωμα. Η τελευταία μέρας της καραντίνας. Αν με βλέπατε εκείνη τη μέρα θα νομίζατε οτι έπαθα το μεγαλύτερο κακό που είχε πάθει άνθρωπος. Μούτρα μέχρι το πάτωμα, η ψυχολογία μου ακόμα πιο κάτω. Κάποιος που με ξέρει θα μπορούσε να υποθέσει οτι στενοχωριέμαι επειδή τελειώνει η καραντίνα και από Δευτέρα πιάνω και πάλι δουλειά. Κι όμως, αυτό το τελευταίο ήταν που μου έδωσε κουράγιο και δεν είμαι καθόλου υπερβολικός.
Ήμουν στα όρια να πάθω κρίση πανικού! Κοίταζα τους τοίχους του σπιτιού μου και ένιωθα να με κλείνουν, να με πνίγουν. Το ξέρω οτι ακούγεται σχεδόν γραφικό αλλά είναι η μόνη αλήθεια. Δεν το έχω ξανανιώσει αυτό το πράγμα, αυτή η αίσθηση απόλυτου εγκλωβισμού σε έναν χώρο που έχω μόνο θετικές αναμνήσεις. Και τότε μου ήρθε στο μυαλό κάτι που δεν μπορούσα να κατανοήσω τα δύο προηγούμενα χρόνια.
Θυμάμαι, όταν είχε “σκάσει” για τα καλά ο covid-19 σε όλον τον πλανήτη, κάποια στιγμή διάβαζα έναν άρθρο για τη Σουηδία και τα μέτρα που είχε πάρει η σκανδιναβική χώρα για την πανδημία. Τότε που ενώ όλη η Ευρώπη είχε κλειστεί στα σπίτια της, οι Σουηδοί συνέχιζαν τη ζωή τους σαν να μην τρέχει τίποτα.
Εννοείται πως είχαν και οι ίδιοι μεγάλα προβλήματα με θανάτους και υπερφόρτωση του συστήματος υγείας. Όμως δεν θα ξεχάσω τη δήλωση ενός Σουηδού βουλευτή, ο οποίος όταν ρωτήθηκε για ποιο λόγο η κυβέρνηση δεν “κλειδώνει” τους πολίτες στα σπίτια τους, είπε με αφοπλιστική ειλικρίνεια οτι “ο λόγος που δεν επιβάλλουμε αυστηρή καραντίνα για όλους είναι γιατί με αυτόν τον τρόπο(δηλαδή με την καραντίνα) είναι πάρα πολύ πιθανό να αυξηθούν τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας“.
Και σκέφτομαι… Αν “παλάβωσα” εγώ που έμεινα μοναχός μου στο σπίτι για πέντε μέρες, τότε τι μπορεί να συμβαίνει για μία οικογένεια που θα μείνει μέσα στο σπίτι για δύο ολόκληρες βδομάδες. Μάνα, πατέρας και παιδιά στον ίδιο χώρο για δεκαπέντε μέρες. Ο καθένας με την παραξενιά του, ο καθένας με τα γούστα του, ο καθένας με τη γκρίνια του. Ούτε που μπορώ να το φανταστώ.
Με λίγα λόγια, αυτό που κατάλαβα για τον covid-19 είναι οτι -πλέον- είναι μια “μοναχική” αρρώστια. Θα νοσήσεις μόνος, θα μείνεις μόνος, θα γιατρευτείς μόνος, θα σκεφτείς μόνος, θα φας μόνος, θα ζήσεις μόνος. Φυσικά και είμαι από τους τυχερούς που δεν έπαθαν απολύτως τίποτα, ούτε μου έμεινε κανένα… κουσούρι. Κρίμα για τον κόσμο που χάθηκε, ακόμα πιο κρίμα γι’ αυτούς που νόσησαν βαριά και τώρα έχουν ένα κάρο αναπνευστικά προβλήματα.
Και για να κλείσω… υπεύθυνα το κείμενο, απλά να αναφέρω οτι ο ΕΟΔΥ δεν με πήρε ποτέ τηλέφωνο…
Μιχάλης Βελτσίστας
*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*
