Όσο σκεφτόμουν τι θα μπορούσα να γράψω σήμερα, σκέφτηκα κάτι να γράψω για τα παιδιά μας.
Διαβάζουμε συνέχεια για ανατροφή των παιδιών, για σωστή διαπαιδαγώγηση, για το μέλλον της πατρίδας, για το πώς αυτά τα παιδιά θα διαμορφώσουν ένα καλύτερο, πιο λαμπρό μέλλον, θα βελτιώσουν την ποιότητα ζωής των ίδιων και των γύρω τους.
Πώς αυτά τα παιδιά θα έχουν ενσυναίσθηση, θα στηρίζουν το συνάνθρωπο, την κοινότητα, πώς θα είναι ανεξάρτητα και συνειδητοποιημένα.
Όμως αυτό δε γίνεται με μαγικό ραβδάκι.
Τι κάνουμε τελικά για να το πετύχουμε αυτό;
Τα παιδιά διαμορφώνονται σίγουρα από την οικογένεια, το σπίτι τους, το περιβάλλον τους και φυσικά από το σχολείο τους.
Η οικογένεια είναι αυτή που βάζει το δικό της λιθαράκι, το θεμέλιο λιθαράκι, κυρίαρχο για τον τρόπο σκέψης που θα διαμορφώσει το παιδί και δίνει τις βασικές αρχές για την νοοτροπία που θα έχει το παιδί στη ζωή του γενικότερα.
Από την άλλη το σχολείο και το σχολικό περιβάλλον του παιδιού οφείλει να δώσει στο παιδί όλα τα απαραίτητα εφόδια που θα ανοίξουν το μυαλό του, που θα το κάνουν να σκεφτεί το κάτι παραπάνω, που θα του δώσουν φτερά να πάει ψηλά.
Όμως οι ίδιοι οι δάσκαλοι που έχουν αναλάβει αυτό το ρόλο βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε ένα ρόλο διεκπεραιωτικό: πρέπει να βγάλουν την ύλη, το μάθημα συνήθως είναι στημένο με ένα ορισμένο τρόπο και οτιδήποτε πέρα του μαθήματος αναγκαστικά γίνεται στα πεταχτά.
Υπάρχουν δάσκαλοι «φωτισμένοι» που θα υπερβούν τα εσκαμμένα και θα «αγνοήσουν» τα στεγανά, ή ό,τι έχουν μάθει από τους συναδέλφους τους.
Υπάρχουν δάσκαλοι που ενδιαφέρονται να μάθουν στα παιδιά αξίες που θα τους συντροφεύουν μια ζωή. Δάσκαλοι που θα ασχοληθούν με το παιδάκι που δεν έχει παρέες, με το παιδάκι που «κάτι το απασχολεί», με το παιδάκι που δυσκολεύεται.
Όμως, πώς να λάμψουν αυτά τα «αστέρια» σε ένα γκρίζο ουρανό;
Πώς να διδαχτούν τα παιδιά την αξία, την ουσία της μάθησης, όταν μόνο οι βαθμοί και το «πόσο έγραψαν οι άλλοι» φαίνεται να έχει σημασία;
Γιατί να μας ενδιαφέρει τόσο πολύ;
Έχουμε σκεφτεί αυτά τα παιδιά τι τραβάνε για να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους;
Πόσες ώρες χάνουν από το ελεύθερο παιχνίδι τους για να λύνουν πολυάριθμες φωτοτυπίες,να πηγαίνουν από δραστηριότητα σε δραστηριότητα;
Πόσες χαμένες ώρες να μαθαίνουν “παπαγαλία” άχρωμες σελίδες μιας ιστορίας που δεν τους προκαλεί κανένα ενδιαφέρον και που δε θα θυμούνται τίποτα σε λίγες μέρες;
Πόσες ώρες να μαθαίνουν φυσική χωρίς στην ουσία να γνωρίζουν πώς αυτοί οι νόμοι εφαρμόζονται στην καθημερινότητά τους;
Χάνουμε την ουσία, το ξαναγράφω. Και τα παιδιά χάνουν την παιδική τους ηλικία, χωρίς να μορφώνονται ουσιαστικά, χωρίς ουσιαστική παιδεία, χωρίς αγάπη για τη μάθηση.
Βάσω Νικολογιάννη
*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*
