Το μέλλον του τόπου μας δεν είμαστε εμείς, είναι οι… πράξεις μας. Τα παιδιά μας από τη μία μεριά και όλα όσα (δεν) κάνουμε από την άλλη.
Ας τα πάρουμε όμως ξεχωριστά. Εσύ που διαβάζεις το κείμενο και αντίστοιχα εγώ που το γράφω, εμείς δεν ανήκουμε στην παραπάνω κατηγορία ως οντότητες. Μόνο αυτά που μπορούμε να κάνουμε καθορίζουν το μέλλον μας, οι πράξεις μας είναι εκείνες που έχουν σημασία.
Αφού καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια σε οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας και νομίζουμε οτι δεν μας αφορά άμεσα, τότε καλά κάνουν και αποφασίζουν άλλοι για εμάς. Γιατί αυτό συμβαίνει στην πραγματικότητα.
Ψηφίζονται νόμοι στη βουλή και εμείς τα μαθαίνουμε από σπόντα ή από… χούι. Όποιος θέλει να ασχοληθεί και να διαβάζει τα περιβόητα ΦΕΚ, μόνο και μόνο επειδή ο ίδιος το αποφάσισε, τότε μόνο αυτός θα ενημερωθεί και θα ξέρει τι στο καλό γίνεται.
Και όταν θα ανοίξει το στόμα του να τα μοιραστεί και με τους γύρω του, οι αντιδράσεις που θα συναντήσει θα είναι τέτοιες που θα τον αποθαρρύνουν να το επαναλάβει την επόμενη φορά. Γιατί αλλιώς σε αντιμετωπίζει κάποιος που υποστηρίζει την κυβέρνηση, αλλιώς εκείνος της αντιπολίτευσης, αλλιώς αυτός που η δουλειά του πάει κατά διαόλου και αλλιώς εκείνος που έχει λύσει το πρόβλημα της ζωής του.
Από την άλλη μεριά έχουμε τα παιδιά. Εμείς είμαστε το πρώτο τους παράδειγμα, οι γονείς τους δηλαδή και μετά οι δάσκαλοι στο σχολείο. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε. Γιατί όπως είπε κάποτε ο μοναδικός Λιαντίνης, ο άνθρωπος που πέθανε με τον τρόπο που ο ίδιος επέλεξε ορίζοντας έτσι τη μοίρα του, “Ο δάσκαλος πέθανε. Οι δημοσιογράφοι και η τηλεόραση τον έχουν αντικαταστήσει στη διαμόρφωση του χαρακτήρα της νέας γενιάς“.
Και πόσο δίκιο είχε τελικά; Αν κοιτάξουμε τι συμβαίνει δεξιά και αριστερά μας, τότε δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε με τον Λιαντίνη. Γιατί το παιδί θα πει: “Θέλω να γίνω γιατρός για να έχω καλό μισθό” ή “Θέλω να δουλέψω στο δημόσιο για να έχω σταθερά λεφτά“. Και αυτό πηγάζει μέσα από την εικόνα που βλέπει το παιδί στο σπίτι.
Βλέπει τον πατέρα του και τη μάνα του να ξεσκίζονται στη δουλειά όλη μέρα -αν είναι τυχεροί και έχουν μία- και στο τέλος να “κουμπώνουν” έναν σκασμό χάπια για την πίεση, το στρες, το στομάχι, την καρδιά. Δουλεύουν σαν σκυλιά και δεν τους μένει ούτε ένα ευρώ για τον εαυτό τους, για να πιουν ένα καφέ, για να πάνε μια βόλτα να ξεχαστούν.
Και η συμβουλή από τους γονείς είναι “να σπουδάσεις για να φύγεις από το χωριό, να πας στην πόλη ή το εξωτερικό και βγάλεις πολλά λεφτά“. Κανείς δεν λέει στο παιδί του “γίνε γιατρός για να βοηθήσεις τον κόσμο, γίνε δάσκαλος για να ανοίξεις τα μυαλά των παιδιών, γίνε δικηγόρος για να υπερασπιστείς το δίκαιο“.
Οπότε οι πράξεις μας από μόνες τους “σπρώχνουν” τη νέα γενιά στο… πουθενά. Καμία κουβέντα για ήθος, για αλληλεγγύη, για σεβασμό στο διαφορετικό. Εμείς είμαστε αυτοί που με τις πράξεις μας δείχνουμε το δρόμο στους επόμενους. Και αυτό που τους δείχνουμε είναι να συνεχίσουν το δικό μας καταστροφικό έργο, χωρίς αξία, χωρίς άποψη, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Υ.Γ. ΤΟ ΓΡΑΦΩ ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟ. ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΑΚΙ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΑΡΓΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΕΝΑΣ ΤΥΠΟΣ ΜΕ ΚΟΥΚΟΥΛΑ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΠΛΗΣΙΑΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΕΤΟΙΜΑΖΕ ΤΗ ΒΑΡΚΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΖΗΤΗΣΕ ΝΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΙ ΜΙΑ Π**Α. ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ ΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ, Η ΕΠΟΧΗ ΕΙΝΑΙ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΗ.
Μιχάλης Βελτσίστας
*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*
