Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ γιατί οι προηγούμενες γενιές θεωρούσαν ότι είναι καλύτερο το δημόσιο για τα παιδιά τους; Ο διορισμός;
Γιατί ήθελαν αυτή τη «σιγουριά», αυτή τη σταθερότητα θα μου πείτε. Ναι. Σιγουριά και σταθερότητα.
Κι αυτοί που ήθελαν να κάνουν επιχείρηση τι αναζητούσαν τότε;
Σίγουρα μεγαλύτερο κέρδος, ίσως και την αίσθηση του «αφεντικού του εαυτού τους». Όμως, σίγουρα κάποιοι έχουν αυτό το «μικρόβιο». Το μικρόβιο της επιχειρηματικότητας. Αυτή την ανάγκη να νιώθουν ότι δημιουργούν, ότι κάνουν κάτι που τους γεμίζει, ότι νιώθουν, με αυτό τον τρόπο, ισχυρή την αυτοπεποίθησή τους.
Πόσο εύκολο είναι για κάποιον, όμως, να ξοδέψει πολύτιμο χρόνο και χρήμα και να κάνει το μεγάλο βήμα χωρίς να είναι σίγουρος για το προσδοκώμενο αποτέλεσμα;
Αλήθεια, πόσες επιχειρήσεις υπάρχουν στην περιοχή;
Κι εμείς πώς νιώθουμε γι’ αυτές;
Θεωρούμε, πιστεύετε, σημαντική ή όχι την παρουσία τους;
Δεν θεωρώ ότι είμαι αντικειμενική γιατί μεγάλωσα με τη νοοτροπία «πρέπει να σκέφτομαι σαν επιχειρηματίας, πρέπει να γίνω επιχειρηματίας».
Έζησα από κοντά την περηφάνια και την ασφάλεια για τις περιόδους που όλα πήγαιναν καλά, αλλά και τις δυσκολίες μιας επιχείρησης, την αβεβαιότητα μήπως αλλάξει εντελώς η ζωή μας ξαφνικά και το πώς μπορείς να προγραμματίσεις μακροπρόθεσμα αν δεν ξέρεις ακριβώς τα έσοδά σου…
Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι το επιχειρείν είναι κάτι που θα επέλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη, αλλά αυτό που έχω διαπιστώσει σίγουρα είναι ότι οι επιχειρηματίες δεν έχουν τη στήριξη που χρειάζονται.
Οι επιχειρηματίες ειδικά στην επαρχία παλεύουν μόνοι τους, παλεύουν καθημερινά, χωρίς να ξέρει κανείς ακριβώς την κατάσταση… Στους άλλους όλα ίσως φαίνονται εύκολα “τι ανάγκη έχει αυτός;” Μπλεγμένοι σε γραφειοκρατίες και περιοριδξιυδ, πολλές φορές αναγκάζονται να ζητήσουν τα αυτονόητα με «μέσον» και «βύσμα» από δήμους, εφορίες, τράπεζες, υπουργεία κλπ. Και αν δεν είναι κερδοφόρα επιχείρηση, κανείς δεν τους δίνει σημασία. Λες και η κερδοφόρα επιχείρηση είναι αυτή που έχει κυρίως ανάγκη τη στήριξη…
Κι αν δε θες να «υποχρεωθείς» σε οποιονδήποτε, αναγκάζεσαι να χάνεις πολύτιμο χρόνο για να πάρεις πχ ένα απαραίτητο έγγραφο, αναγκάζεσαι να μην προχωρήσεις σε μια επένδυση γιατί δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις οικονομικά, αναγκάζεσαι να πηγαίνεις στη δουλειά σου περνώντας από εκατομμύρια λακούβες τις οποίες μπαλώνεις μόνος σου και με δικά σου έξοδα τα τελευταία τουλάχιστον δέκα χρόνια. Γιατί κανείς δε δίνει σημασία αν δεν έχει να κερδίσει κάτι… κανείς δε δίνει σημασία μέχρι να έρθει η ώρα να ζητήσει κάτι…
Βάσω Ζ. Νικολογιάννη
*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*
