Όλοι έχουμε ακούσει για την «Κιβωτό του Κόσμου» και για την απαγόρευση πλέον του π. Αντώνιου και άλλων προσώπων να εισέρχονται στις δομές της Κιβωτού μετά τις καταγγελίες.
Διάβασα χθες μάλιστα ότι άγνωστοι έσβησαν τη μορφή του π. Αντώνιου από τοίχο κτιρίου του Μεσολογγίουαπό τον γκραφιτά Γιώργο Παπαγεωργίου και την ομάδα του.
Ο καλλιτέχνης, λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2020, επέλεξε το πρόσωπο του π. Αντωνίου για να αποτυπώσει την έννοια “Ελπίδα”.
Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, κάποιοι έκαναν παρέμβαση γράφοντας πάνω στο έργο συνθήματα. Ο κ. Παπαγεωργίου αποκατέστησε τη ζημιά, όμως μετά τις πρόσφατες καταγγελίες, άγνωστοι έσβησαν τη μορφή αναγράφοντας και συνθήματα.
Με αφορμή (και) αυτά τα γεγονότα, άρχισε να με προβληματίζει πολύ έντονα η σκέψη «ποιον να εμπιστευθείς», «πώς να αποφασίσεις να στηρίξεις κάποιον, μια δράση, όταν τόσο συχνά πλέον «πέφτεις από τα σύννεφα» για ανθρώπους που θεωρούσες ειλικρινή, που θεωρούσες ίσως και πρότυπα ανιδιοτέλειας, αγάπης, ελπίδας.
Σκέφτομαι ότι πολλές φορές έχω υποστηρίξει ανθρώπους για το έργο τους και μπαίνει σιγά σιγά μέσα μου μια καχυποψία που δεν την θέλω και δεν την αντέχω.
Πριν χρόνια θυμάμαι να λέω «έτσι έπρεπε να είναι οι ιερείς. Να βοηθούν στην πράξη.» Λυπάμαι τόσο που αποδείχτηκα ευκολόπιστη… Ίσως και χαζή;
Δε θέλω, όμως, να χαθεί αυτή η πίστη μου στους ανθρώπους. Δε θέλω να κοιτάω με μισό μάτι όποιον κάνει κάτι καλό, όποιον προσφέρει.
Η πίστη μιλάει τη γλώσσα της καρδιάς. Είναι μια έκφραση ελπίδας που υπερβαίνει το συνειδητό μυαλό.
Όλα όσα θεωρούμε πολύτιμα στηρίζονται στην πίστη μας στους ανθρώπους, τις δυνατότητές τους που ακόμα δεν έχουν εκπληρωθεί.Και μπορεί η ιστορία μας να μας οδηγεί σε μια διαφορετική κατεύθυνση – ο κόσμος είναι γεμάτος ασχήμια, βαρβαρότητα και αδικίες.
Αλλά υπάρχει και τρυφερότητα, καλοσύνη και ενδιαφέρον και αυτό αξίζει να έχει το μεγαλύτερο μέρος της καρδιάς μας.
Χωρίς πίστη στον εαυτό μας, δε θα γινόμασταν ποτέ καλύτεροι. Χωρίς πίστη στους άλλους, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να ζήσουμε ως ελεύθεροι άνθρωποι.
Σχετικά με την πίστη μας στους ανθρώπους, μου αρέσει πολύ αυτή η ιστορία: “Κάποτε ένας ταξιδιώτης συνάντησε μια ηλικιωμένη γυναίκα που ήταν σκυμμένη πάνω σε κάτι που φαινόταν ότι ήταν λεπτά ραβδιά. Ρώτησε τη γυναίκα τι έκανε.
«Φυτεύω πορτοκαλιές», εξήγησε.
Ο ταξιδιώτης σκέφτηκε ότι αυτό ήταν χάσιμο του χρόνου της.
«Γιατί παιδεύεσαι;» ρώτησε. «Είσαι μια ηλικιωμένη γυναίκα. Αυτά τα δενδρύλλια θα χρειαστούν χρόνια μέχρι να γίνουν αρκετά μεγάλα για να καρποφορήσουν. Μέχρι τότε θα έχετε φύγει».
«Αυτό είναι αλήθεια», απάντησε εκείνη. «Αλλά δεν φυτεύω αυτά τα δέντρα για τον εαυτό μου, αλλά για εκείνους που θα έρθουν μετά από εμένα, όπως αυτοί πριν από εμένα φύτεψαν τα δέντρα που δίνουν τον καρπό που τρώω σήμερα».
Βάσω Ζ. Νικολογιάννη
*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*
