Δεν ξέρω αν είναι έτσι το έθιμο ή αν πηγάζει από κάπου αλλού η “ανάγκη” μας, όποτε έρχονται γιορτές, να ξεσκιζόμαστε στο φαγητό. Στην κραιπάλη γενικότερα… Για να μην παρεξηγηθώ, είμαι υπέρ αυτού και συμμετέχω με όλα μου τα δόντια και με τη βοήθεια σαγονιών, χεριών και με οτι μπορώ να σπρώξω φαγητό στο στόμα μου!
Και να σου οι σαλάτες, δηλαδή οι… κομπάρσοι του τραπεζιού, έτσι για την αρχή, για το μάτι που λένε. Ύστερα φέρε τις σπανακόπιτες, τυρόπιτες, κοτόπιτες, μακαρονόπιτες και οτι καταλήγει σε -πιτα, -πιτες. Αυτά για να ανοίξει η όρεξη.
Πάρε και φέτα, πάρε και σαγανάκι, πάρε και γραβιέρα για μεζέ, να και οι πατάτες, τηγανητές, ολόχρυσες και τραγανιστές, πάντοτε “σύμμαχοι” στα -δίχως αύριο- ελληνικά, εορταστικά τραπέζια. Για να γλιστρήσουν, όμως, λιγάκι πιο εύκολα, βάζεις από δίπλα κανένα τζατζικάκι, μια τυροκαυτερή, σπιτική, χτυπητή, μαγιονέζα για τους “δεν θέλω να μυρίζω σκόρδο” και μαζί με όλα αυτά οπωσδήποτε ψωμί.
Μερικοί μπορεί να φύγουν… νοκ άουτ από τα ορεκτικά και μόνο από αυτά. Τι να πω, λυπάμαι για εσάς, χάνετε τα καλύτερα! Ένα κόλπο είναι να ρουφήξεις λίγο αναψυκτικό ανάμεσα από τα γεύματα. Ένα ποτηράκι για το απαραίτητο ρέψιμο, την φυσική εξαέρωση του ανθρώπινου σώματος. Όχι τη μοναδική αλλά την πιο “κόσμια” ας μου επιτραπεί να γράψω…
Στο επόμενο στάδιο υπάρχει κρέας. Πολύ κρέας… Θες αρνί; Θες γουρούνι; Θες κότσι; Θες γαλοπούλα; Κοντοσούβλι; Παϊδάκια; Χώρος να υπάρχει στο στομάχι για να γεμίζει με ευκολία. Να υποθέσω, έχεις δει ντοκιμαντέρ με λιοντάρια και ύαινες, δεκάδες, πάνω από κάποιο άτυχο φυτοφάγο ζώο. Ε, κάπως έτσι είναι τα τραπέζια μας αλλά χωρίς τα γρυλίσματα και τις δαγκωνιές ο ένας στον άλλο.
Και εκεί που έχεις τελειώσει με το φαγητό, αν αυτό τελειώνει ποτέ στις γιορτές, πίνεις το τελευταίο ποτήρι αναψυκτικό μπας και μετριάσεις τη δυσφορία που έχει κυριεύσει απ’ άκρη σ’ άκρη το κορμί σου. Κι ενώ έχεις απλωθεί σαν αστερίας στην πολυθρόνα, που και που βογκάς από το πρήξιμο, ακούγεται μια φωνή να ρωτάει: “Γλυκό θα φάει κανείς;“.
Το ξέρεις οτι δεν υπάρχει άλλος χώρος στο στομάχι σου. Το έχεις καταλάβει γιατί δεν μπορείς ούτε να σκύψεις να λύσεις τα κορδόνια από τα παπούτσια σου. Έχεις ιδρώσει από την υπερπροσπάθεια που έκανες νωρίτερα, να καταφέρεις και το τελευταίο κομμάτι Κοντοσούβλι που “γλίτωσε” από τους υπόλοιπους. Όμως έτσι είσαι εσύ… Δεν λες ποτέ όχι…
Και να σου το εκμέκ, το κοκ, η βασιλόπιτα, οι πάστες, το γαλακτομπούρεκο και πόσα ακόμα που ξεχνάω (γιατί δεν είμαι του γλυκού). Τα κοιτάζεις και πιο πολύ ανησυχείς για το αν θα καταφέρεις να δοκιμάσεις λίγο απ’ όλα, παρά για το αν θα επιζήσεις ύστερα ΚΑΙ από αυτή τη διαδικασία τροφικού ξεσκίσματος.
Τελειώνει το τραπέζι, ο κάθε… κατεργάρης πάει στο σπίτι του και μένεις να κοιτάζεις τηλεόραση, αγκαλιά με ένα μπουκάλι σόδα. Αν είσαι τυχερός τότε η πρώτη μέρα του νέου χρόνου θα σε βρει χορτασμένο, χαρούμενο και ξεκούραστο από τον ύπνο. Αν δεν είσαι τότε θα χρειαστείς ένα… κουβά χαμομήλι για να ηρεμήσεις και φυσικά θα κοιμηθείς πρωί πρωί με την αυγή, να καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή που ξεσκίστηκες στο φαγητό το προηγούμενο βράδυ.
Καλή χρονιά σε όλους!! Υγεία και Αγάπη και Ειρήνη!! Να βρείτε αυτό που επιθυμείτε, να το διεκδικήσετε και θα το καταφέρετε!!
Μιχάλης Βελτσίστας
*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*
