Η χρονιά μπήκε καλά. Έχουμε υγεία, σωματική τουλάχιστον. Αυτό είναι το πιο σημαντικό απ’ όλα. Το ίδιο ισχύει και για τα πιο κοντινά μου πρόσωπα. Μάνα, πατέρας, αδερφός, γυναίκα, ανιψιός, νύφη. Ούτως ή άλλως πρώτα κοιτάμε τον κ#λο μας κι ύστερα τριγύρω.
Οι γιορτές πέρασαν. Οι συγγενείς επέστρεψαν στις βάσεις τους. Και μείναμε ξανά αυτοί που πάντα μένουν πίσω. Όχι επειδή δεν πρόλαβαν ή δεν προλαβαίνουν να φτάσουν τους άλλους που φεύγουν. Όχι, σε καμία περίπτωση. Απλά έτσι τα έφερε η μοίρα, έτσι τα έφερε ο χρόνος.
Και ξεκινούν απ’ την αρχή οι “μαύρες” κουβέντες. “Άδειος ο τόπος“, “τα χριστούγεννα ήταν καλά, τη πρωτοχρονιά όχι και τόσο“, “ο κόσμος δεν βγαίνει στο Αιτωλικό“, “όλοι πάνε Μεσολόγγι, στο γνωστό μαγαζί του λιμανιού” και ένα κάρο τέτοια παραπονιάρικά.
Είναι, ακριβώς όμως, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Σαν να ήταν Πάσχα και εκεί που γράφω “χριστούγεννα” και “πρωτοχρονιά“, βάλε “Μέγα Σάββατο” και “Κυριακή του Πάσχα“. Σαν ήρθε ο δεκαπενταύγουστος και αλλάζουμε τις λέξεις σε “ανήμερα της Παναγίας” και “Αγι’ Αγάθη μου γλυκιά“.
Μοιάζει να παίζεται η ζωή μας σε επανάληψη. Σαν να είμαστε όλοι ηθοποιοί της ίδιας σειράς, να έχει ο καθένας το ρόλο του και απλά κάθε φορά να αφαιρείς μερικούς και να προσθέτεις κάποιους άλλους. Δηλαδή αυτοί που πεθαίνουν και αυτοί που γεννιούνται. Μόνο που υπάρχει ένα πρόβλημα. Η ζωή εξελίσσεται και εσύ ακολουθείς αλλιώς σε αφήνει πίσω της και μένεις να βιώνεις ένα είδος… λούπας!
Μια επαναλαμβανόμενη ενέργεια που όλο συνεχίζει και σε τραβάει μαζί της. Σαν μια μαύρη τρύπα που όσο περισσότερο μεγαλώνει, τόσο περισσότερο καταπίνει οτι βρεθεί στο δρόμο της. Έτσι και η ζωή μας. Δεν μας αρέσει, θέλουμε να την αλλάξουμε, δεν κάνουμε κάτι για να το καταφέρουμε αυτό και μένει να παίζει σε επανάληψη το “επεισόδιο” της προηγούμενης μέρας, με πολύ μικρές διαφορές.
Η γνωστή γενικολογία του “μία απ’ τα ίδια“. Λες αυτό και γλιτώνεις την… ανάκριση. Μιλάς με έναν φίλο σου από άλλη περιοχή, σε ρωτάει τι κάνεις και πως πάνε τα πράγματα. Τι απάντηση θα δώσεις εσύ που ζεις στο Αιτωλικό; “Μία απ’ τα ίδια“, “δεν αλλάζει τίποτα“, “όπως τα ξέρεις“. Ίσα ίσα που νιώθεις οτι έρχεσαι σε δύσκολη θέση οταν δεν έχεις τι στο καλό να πεις σε μία τόσο απλή ερώτηση.
Πραγματικά δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. Από τη μία υπάρχουν τόσα θέματα που χρειάζονται λύση και παράλληλα υπάρχει τόση ανικανότητα, απροθυμία, ανευθυνότητα. Από την άλλη, όμως, δεν βλέπω και κανέναν να προβληματίζεται για την κατάντια του τόπου μας. Και σε αυτό το τελευταίο δεν υπάρχει κανένα… χάσμα γενεών.
Ποστάρισμα ο πιτσιρικάς τη βραδινή του βόλτα, ποστάρισμα και ο μεγάλος το γιορτινό τραπέζι. “Χρόνια πολλά σε όλους, καλή χρονιά“, γράφει ο ένας, το ίδιο ακριβώς κάνει και ο άλλος. Βάζει βίντεο με τον Ρέμο ο μεγάλος, βίντεο με τον ξένο ο μικρός. Και από απόψεις; Καμία προσωπική, όλες αντιγραφή κάποιας άλλης, που έγραψε κάποιος άλλος σε κάποιο άλλο ποστάρισμα. Καμία δημιουργικότητα, καμία φρέσκια ιδέα, καμία γνώμη.
Κοινώς, καμία ελπίδα…
Μιχάλης Βελτσίστας
*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*
