Πόση πρόοδο πιστεύεις ότι έχει κάνει η κοινωνία στον τρόπο που σκέφτεται;

Πόσο δρόμο έχουμε διανύσει; 


Πόσα έχουν κατακτηθεί τις τελευταίες δεκαετίες;


Κι εσύ πού τοποθετείς τον εαυτό σου; Θεωρείς ότι είσαι προοδευτικός; Ότι σκέφτεσαι διαφορετικά από τους γονείς και τους παππούδες σου;


Και μέχρι πού φτάνει η «πρόοδός» σου;


«Είμαι προοδευτικός αρκεί να μην βλέπω μπροστά μου ομοφυλόφιλους;»


Σκέφτεσαι «τι θα πω στα παιδιά μου όταν βλέπουν ομοφυλόφιλους;»

«Δε με νοιάζει τι κάνουν αρκεί να μη γίνεται μπροστά μου;»

«Δε με νοιάζει τι κάνουν αλλά δε συμφωνώ να εκδηλώνουν το πώς νιώθουν, δε συμφωνώ να δουλεύουν μαζί μου ή να διασκεδάζουν δίπλα μου;»


«Δε με νοιάζει τι κάνουν αλλά εννοείται πως ξέρω καλύτερα τι επιτρέπεται και τι δεν επιτρέπεται να κάνουν στη ζωή τους;»


Αυτά σκέφτεσαι;


Μήπως τελικά σε νοιάζει πάρα πολύ; Μήπως ασχολείσαι υπερβολικά με την προσωπική ζωή άλλων ατόμων;


Έχεις σκεφτεί ότι αυτό που εσύ θεωρείς μη φυσιολογικό, είναι κάτι που δεν το επέλεξε κανείς; Από τη στιγμή που συμβαίνει από μόνο του, είναι φυσιολογικό.
Σκέφτηκαν όπως εσύ ακριβώς, αλλά είχαν αισθήματα για το ίδιο φύλο. Νιώθουν όπως εσύ ακριβώς αλλά αυτοί έχουν άτομα σαν εσένα απέναντί τους να τους λένε ανώμαλους και διεστραμμένους.


Κανείς δεν επιλέγει να ζήσει μια ζωή που θα τον χλευάζουν και που θα ντρέπεται να κυκλοφορήσει με τον άνθρωπο που αγαπάει, που πιθανώς να μην τον εκτιμάνε στη δουλειά του εξαιτίας της προσωπικής του ζωής.


Αλλιώς γιατί να το κάνει; Για την αλλαγή; Για την αντίδραση; Γιατί θέλει να διαφέρει;
Κανείς δε θέλει να είναι στο περιθώριο. Κανείς δε θέλει να νιώθει «παράνομος» για κάτι που αισθάνεται, για αισθήματα αγάπης.


Σκέψου λίγο τι βλέπεις κάθε μέρα γύρω σου: γονείς να φωνάζουν και να χτυπάνε τα παιδιά τους, ζευγάρια να μαλώνουν και να μιλάνε άσχημα μεταξύ τους, ίσως ακούς και πιο άσχημες καταστάσεις, βία, ναρκωτικά και δεν αντιδράς. 


Σκέψου και τι επιλέγεις να βλέπεις στην τηλεόραση. Κλοπές, βιασμούς, σκοτωμούς, ζόμπι, φαντάσματα, εξωγήινους, τα πάντα. Όσο πιο βίαιο τόσο πιο «ενδιαφέρον».

Βλέπεις ξεκατινιάσματα και trap και survivor και μπορεί να γελάς.

Και βλέπεις δυο άτομα να φιλιούνται, να δείχνουν την αγάπη τους και αντιδράς επειδή είναι του ίδιου φύλου. 

Προτιμάς να βλέπεις να βρίζουν, να βλέπεις ερωτικές στιγμές, τα παιδιά σου να ακούνε και να βλέπουν κάθε τηλεοπτικό σκουπίδι, αλλά η δυσκολία σου είναι όταν φιλιούνται δυο άντρες ή δυο γυναίκες. 
Ξέρεις γιατί δυσκολεύεσαι να τους εξηγήσεις; Γιατί δε θες να ασχοληθείς. Γιατί αν ήθελες να ασχοληθείς, θα ήξερες ότι υπάρχουν πολύ ωραία πράγματα να πεις για την αγάπη και την ισότητα.    


Είναι πολύ πιο εύκολο να εξηγήσεις την αγάπη παρά το ότι κάποιος θέλει να επιβάλλει με τη βία την εξουσία του στους άλλους.


Κι αν νομίζεις ότι είσαι μορφωμένος επειδή τελείωσες το δημοτικό, το γυμνάσιο, το λύκειο ή και το πανεπιστήμιο, κάπου μπερδεύεσαι.


Μόρφωση και παιδεία δεν πάνε μαζί με αυτά τα μυαλά. Δεν είσαι αγράμματος, αλλά είσαι αμόρφωτος, απαίδευτος.

Η παιδεία διδάσκει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, ότι κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να αγαπήσει όποιον θέλει.


Ισότητα σημαίνει πολλά περισσότερα από την ψήφιση νόμων. 

Ο αγώνας θεωρείται πραγματικά κερδισμένος στις καρδιές και στο μυαλό των κοινοτήτων.

Κι εμείς, δυστυχώς, έχουμε πολύ δρόμο ακόμα.

Βάσω Νικολογιάννη


*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*