Ένα από τα χαρακτηριστικά μας, εμάς των ανθρώπων που ζούμε στο Αιτωλικό, είναι οτι έχουμε πρόβλημα με τον προσανατολισμό μας. Φυσικά, δεν αναφέρομαι σε θέματα του τύπου “από εδώ είναι η ανατολή και η δύση“, αυτό δεν είναι κάτι που θα με προβλημάτιζε. Στο κάτω κάτω της γραφής, την εποχή που είμαστε άνοιξε το κινητό σου να το δεις και να το μάθεις.

Η γεωγραφία και τα συναφή είναι γνώση που μαθαίνεις, ούτε είναι έμφυτη, ούτε περνάει από γενιά σε γενιά. Δεν είναι κάτι που στο διδάσκει η μάνα και ο πατέρας σου, αλλά μπορείς να πας στο σχολείο και να μορφωθείς. Έχεις επιλογή, δεν είναι μονόδρομος η γνώση.

Όμως δεν ισχύει το ίδιο για την ψυχή. Δεν έχει σχέση με το ήθος, με τον σεβασμό, με την ευθύνη. Αυτά τα μαθαίνεις πρώτα από το σπίτι σου και μετά από το σχολείο. Οι γονείς σου και οι πράξεις τους θα σου δείξουν τον δρόμο να γίνεις καλός ή κακός άνθρωπος, αυτοί είναι τα βασικά σου παραδείγματα που θα μιμηθείς.

Μετά παίρνει σειρά το σχολείο, ο δάσκαλος που θα σε έχει μαθητή για έναν ολόκληρο χρόνο, ο διευθυντής που θα καταφέρει ή όχι τη σωστή λειτουργία του σχολείου του. Όλο αυτό είναι μια αλυσίδα που ξεκινάει από το σπίτι του καθένα από μας, συνεχίζεται στο σχολείο και καταλήγει στην κοινωνία.

Προφανώς και κάτι δεν πάει καλά με την παραπάνω αλυσίδα που αναφέρω. Η απόδειξη είναι αυτό το χάος που επικρατεί εκεί έξω, ο ένας να κερδίσει περισσότερα από τον άλλο, να ζήσει καλύτερα όχι γιατί έχει τέτοια ανάγκη αλλά από καπρίτσιο. Αυτό είναι ο πάτος του βαρελιού, να θες πιο πολλά γιατί… έτσι(!!!) και όχι επειδή τα χρειάζεσαι για να επιβιώσεις ή ακόμα και να ζήσεις με αξιοπρέπεια.

Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα αν σκεφτείς οτι η πλειοψηφία βράζουμε στο ίδιο καζάνι. Επομένως είναι πιο εύκολο να εντοπίσουμε τι είναι αυτό που μας δυσκολεύει τη ζωή και να βρούμε έναν τρόπο για να το αλλάξουμε. Όμως και πάλι χάνουμε το δάσος χωρίς να το καταλαβαίνουμε και αυτό γιατί η πραγματικότητα μερικές φορές είναι πολύ σκληρή…

Πριν φτάσεις να πεις οτι “για όλα φταίει ο Μητσοτάκης και ο Τσίπρας και οι τριακόσιοι στη Βουλή“, άλλος έχει σειρά στον “μαραθώνιο της ευθύνης” στον οποίο γουστάρουμε και τρέχουμε με όλη μας την… παράνοια. Και αυτός ο άλλος, φίλε αναγνώστη, δεν είναι ούτε ο Λύρος, ούτε ο Καραπάνος, ούτε οι προηγούμενοι δήμαρχοι αλλά ούτε και οι επόμενοι.

Γι’ αυτό, πριν σκεφτείς να σηκώσεις το δάχτυλο και να αρχίσεις να μοιράζεις ευθύνες, σήκω από τον καναπέ και τράβα στο μπάνιο του σπιτιού σου. Κλείσε την πόρτα για να απομονωθείς και να μην σου αποσπάσει την προσοχή σου κανένας. Πάρε ένα κομμάτι χαρτί και ένα στυλό ή μολύβι. Κοίταξε καλά τα μούτρα σου στον καθρέφτη. Πάρε βαθιές ανάσες και ρώτησε δυνατά: “Εσύ δεν έχεις καμία ευθύνη;“.

Βάλε το χαρτί πάνω στον καθρέφτη και δίπλα στην αντανάκλαση του προσώπου σου. Ξεκίνα να γράφεις όλα όσα σε ενοχλούν και σε προβληματίζουν για τη ζωή σου, για την κοινωνία, για την οικογένειά σου, για οτιδήποτε. Μόλις τελειώσεις άρχισε να υπογραμμίζεις όλα αυτά για τα οποία πιστεύεις οτι φέρεις ευθύνη που συμβαίνουν. Να δεις που στο τέλος θα τα έχεις υπογραμμίσει σχεδόν όλα!

Ας δούμε ένα παράδειγμα στον τόπο μας. Στο Γυμνάσιο Αιτωλικού ζητήθηκε από τους μαθητές, πιο συγκεκριμένα από τους προέδρους της κάθε τάξης, να πάρουν… παραγγελίες από τους συμμαθητές τους για το φαγοπότι της Τσικνοπέμπτης. Δηλαδή πόσα σουβλάκια θέλει ο καθένας. Και σκέφτομαι εγώ και λέω: Το παιδί που είπε οτι θέλει δύο σουβλάκια, την Τσικνοπέμπτη, αν θελήσει και τρίτο και τέταρτο, θα του πουν “όχι“;

Τι ξεφτίλα είναι αυτή μωρέ; Μόνοι μας δημιουργούμε τις ανισότητες και φτιάχνουμε κομπλεξικούς πολίτες. Πρώτοι και καλύτεροι εμείς και έρχονται και οι επόμενοι. Πολύ θα ήθελα να μάθω και να γίνει γνωστό στην μικρή μας κοινωνία, ποιος είχε αυτήν την τραγική ιδέα, να παραγγείλουν τα παιδιά τι θα φάνε σε μια γιορτή που θα κάνει το σχολείο.

Λες και δεν υπήρχε άλλη λύση. Λες και δεν μπορούσαν να ζητήσουν, για παράδειγμα, ένα συγκεκριμένο αντίτιμο από τους μαθητές ώστε όλοι να έχουν δικαίωμα σε όλα. Και αν κάποιος μαθητής δεν μπορεί να ανταπεξέλθει οικονομικά, ούτε για ένα ευρώ στην τελική, ας το καλύψουν οι καθηγητές, ας το καλύψει το ταμείο του σχολείου, όχι όμως να αποκλείσουμε τα παιδιά από μια γιορτή.

Πάντοτε υπάρχει λύση. Όμως για να φτάσουμε εκεί, πρέπει να υπάρχει και κάποιο πρόβλημα. Πίσω, όμως, από κάθε πρόβλημα είμαστε εμείς που το δημιουργούμε. Κανένας άλλος. Και μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να αναλάβουμε την ευθύνη που μας αναλογεί, τότε θα συνεχίσουμε να παλεύουμε με θεούς και δαίμονες, χάνοντας και πάλι το δάσος πίσω από το δέντρο.

Και η κοινωνία μας θα συνεχίζει να φθίνει και να παρακμάζει. Όλα αυτά από τα καπρίτσια μας και από την ανευθυνότητα που έχουμε μπολιάσει τους εαυτούς μας.

Μιχάλης Βελτσίστας

*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*