Είμαι μόνο εγώ που μου φαίνεται περίεργο να υπάρχουν τόσα επιδόματα και “καλάθια”;
Είμαι μόνο εγώ που θεωρώ ότι θα μπορούσε να γίνει κάτι σοβαρό και ολοκληρωμένο, ώστε να μην έχουμε ανάγκη τόσοι πολλοί αυτά τα “βοηθήματα της συμφοράς”;
Είμαι μόνο εγώ που τα θεωρώ όλα αυτά “κοροϊδία”;
Είμαι μόνο εγώ που θεωρώ ότι δεν μπορεί κάποιος να “νιώθει ικανοποιημένος” όταν η πλειοψηφία των πολιτών θεωρεί ότι έχει ανάγκη έστω κι αυτά τα “ψίχουλα”;
Είμαι μόνο εγώ που θεωρώ αυτόν τον τεράστιο αριθμό αιτήσεων ως τη μεγαλύτερη απόδειξη της αποτυχίας;
Είμαι μόνο εγώ που βλέπω αυτά τα γέλια της ικανοποίησης και το ύφος “τα καταφέραμε” σαν τη μεγαλύτερη έλλειψη ενσυναίσθησης προς τον κάθε πολίτη;
Είμαι μόνο εγώ που κουράστηκα να ακούω να με κοροϊδεύουν κατάμουτρα;
Είμαι μόνο εγώ που δεν καταλαβαίνω πώς κάποιος περνάει τα πιο δύσκολα χρόνια του αλλά δε θα κάνει τίποτα για να αλλάξει αυτό;
Ίσως είμαι μόνο εγώ.
“Νιώθω σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα.
Πολλά κεφάλια θα σπάσουν.
Μα κάποια στιγμή, θα σπάσουν και τα σίδερα.”— Νίκος Καζαντζάκης
Βάσω Νικολογιάννη
*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*
