Δεν υπάρχουν άλλα λόγια για να μιλήσουν για την τραγωδία των Τεμπών. Ούτε άλλες συγγνώμες, αληθινές ή όχι μικρή σημασία έχει, για τους συγγενείς των νεκρών. Το κακό έγινε και πίσω δεν γυρνά…
Η πιο μαύρη σελίδα στην ιστορία της Ελλάδας γράφτηκε στις 28/2/23. Από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα, κατά την προσωπική μου άποψη, δεν υπάρχει τέτοια τραγωδία. Και το μέγεθος αυτής δεν φανερώνεται μόνο από τον αριθμό εκείνων που χάθηκαν. Ακόμα περισσότερο, το μαύρο στον καμβά γεμίζει αδιάκοπα, ο αριθμός εκείνων που δεν θα βρεθούν ποτέ.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος για έναν γονιό από το να χάνει το παιδί του. Μπορεί να μην είμαι τέτοιος, όμως κάποια πράγματα δεν χρειάζεται να τα βιώσεις για να καταλάβεις πόσο ανυπόφορα και αποκαρδιωτικά είναι. Όμως τίποτα δεν συγκρίνεται με τον πόνο του γονιού που έχασε το παιδί του και δεν έχει μείνει τίποτα για να θάψει.
Γιατί τι θα ήμασταν οι άνθρωποι χωρίς τις αναμνήσεις; Χωρίς τα μνήματα και τα μνημεία; Άδεια σώματα χωρίς ψυχή, ένα κέλυφος κενό γεμάτο με αέρα κοπανιστό. Όταν θες να πεις κάτι σε έναν άνθρωπο που έχει πεθάνει, πηγαίνεις μέχρι το νεκροταφείο, κάθεσαι απέναντι από το μνήμα και μιλάς.
Όταν, όμως, δεν υπάρχει τάφος; Τότε που θα πάει η μάνα και ο πατέρας να “δουν” το παιδί τους που χάθηκε για πάντα; Αυτό είναι κάτι που δεν το χωράει ανθρώπινος νους. Να χαιρετήσεις τον γιο ή την κόρη σου για να φύγει να σπουδάσει και να μην τον/την ξαναδείς ποτέ. Ανατριχίλα και μόνο στη σκέψη…
Και τώρα τι; Θα ψάξουμε να δούμε ποιος φταίει; Από που να αρχίσουμε και που να τελειώσουμε; Από εμένα και σένα που δεν μας νοιάζει τίποτα εκτός από το να βγάλουμε ακόμα μία μέρα; Από τα κομματόσκυλα που βολεύονται δεξιά και αριστερά χωρίς να ενδιαφέρονται για τις συνέπειες των πράξεών τους;
Από τον υπάλληλο της εφορίας που δεν μπορεί ούτε να εκτυπώσει ένα κομμάτι χαρτί μέχρι τον ίδιο τον πρωθυπουργό της χώρας. Όλοι τους είναι υπόλογοι στον ελληνικό λαό. Όμως ποτέ δεν έχουν αναλάβει την ευθύνη που τους αναλογεί γιατί κανείς δεν τόλμησε να τους καταλογίσει ποτέ το οτιδήποτε.
Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Κοκκίνισε από το αίμα τόσων νέων ανθρώπων που χάθηκαν άδικα. Η παθογένειες του ελληνικού κράτους κέρδισαν τη μάχη…
Μιχάλης Βελτσίστας
*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*
