Το να ζεις σε μια μικρή πόλη μπορεί να είναι γοητευτικό και ειδυλλιακό, αλλά δυστυχώς, υπάρχουν ορισμένα μειονεκτήματα στο να ζεις σε ένα τόπο του “έλα, μωρέ, δεν πειράζει”.
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε εμείς οι κάτοικοι του “μικρού γαλατικού χωριού” είναι η έλλειψη σεβασμού για τους πεζούς και τα πεζοδρόμια. Ή για να το θέσω πιο σωστά “η παντοδυναμία των οδηγών*”.
Γιατί παντοδυναμία;
Γιατί μπορούν!
Μπορούν να τρέχουν ακόμα και στα πλακόστρωτα ή πάνω στην πλατεία!
Μπορούν να κάνουν προσπεράσεις πάνω στα γεφύρια.
Μπορούν να περνάνε από τα γεφύρια ακόμα κι αν οδηγούν τριαξονικό 40 τόνων.
Μπορούν να οδηγούν στο αντίθετο ρεύμα.
Μπορούν να κάνουν “αγώνες” δίπλα στα σπίτια. Μέρα μεσημέρι. Με ανοιχτά παράθυρα και μουσική στη διαπασόν. (Και όχι, δεν το κάνουν μόνο Ρομά αυτό.)
Και το κυριότερο: μπορούν να παρκάρουν ο-που-δή-πο-τε!!
Δεν υπάρχει πεζοδρόμιο, δεν υπάρχει απαγορευτικό στάθμευσης, δεν υπάρχει ράμπα, δεν υπάρχει διάβαση, δεν υπάρχουν πινακίδες για σχολεία, δεν υπάρχουν χώροι φορτοεκφόρτωσης στα μαγαζιά ή βιτρίνες καταστημάτων.
Δεν υπάρχουν για τους οδηγούς. Δεν τηρούνται δηλαδή. Αλλιώς εκεί είναι όλα. Στη θέση τους.
Όταν, όμως, έχεις μάθει να παρκάρεις ακόμα και ακριβώς έξω από την καφετέρια που θα πιεις καφέ -και που το αυτοκίνητό σου θα είναι μέσα στη μούρη τη δική σου και των υπολοίπων- δεν το σκέφτεσαι καν.
Σε πολλές μικρές πόλεις, δεν είναι ασυνήθιστο να βλέπεις αυτοκίνητα παρκαρισμένα στο πεζοδρόμιο ή στις ράμπες. Ακόμα και σε μεγάλες πόλεις εδώ που τα λέμε.
Αυτό όχι μόνο δυσκολεύει τους ανθρώπους να περπατούν με ασφάλεια, αλλά και τους αναγκάζει να περπατήσουν στο δρόμο, με τα παιδιά τους, ή και τα καρότσια τους. Αυτό είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο και για τα άτομα με αναπηρία, τα οποία μπορεί να έχουν ήδη κινητικά προβλήματα και να χρειάζονται τη χρήση αμαξιδίου ή πατερίτσες.
Είναι σημαντικό για την κοινότητα, οι κάτοικοι των μικρών πόλεων να είναι πιο προσεκτικοί και να σέβονται τους συμπολίτες τους.
Οι οδηγοί πρέπει να καταλάβουν ότι η στάθμευση στα πεζοδρόμια δεν είναι μόνο παράνομη, αλλά και επικίνδυνη. Οι τοπικές αρχές πρέπει οπωσδήποτε να λάβουν περισσότερα μέτρα για την επιβολή των κανονισμών στάθμευσης και να διασφαλίσουν ότι τα κτίρια και οι δημόσιοι χώροι είναι προσβάσιμοι σε όλους.
Οι μικρές πόλεις μπορεί να είναι υπέροχα μέρη για να ζεις, αλλά έχουν και τις προκλήσεις τους. Μόνο σεβόμενοι ο ένας τον άλλον, μπορούμε να δημιουργήσουμε μια κοινότητα με μεγαλύτερη συμπεριληπτικότητα και πρόσβαση για όλους.
(Η φωτογραφία στο άρθρο ανήκει σε αναγνώστη που προσπάθησε να διασχίσει με παιδικό καρότσι την κεντρική πλατεία.)
*Παρακαλώ μη μου αρχίσετε πάλι «Γιατί λες τέτοια για τους οδηγούς;» όπως με το άρθρο «Η υποκρισία του Χριστιανού» γιατί προφανώς και δεν αναφέρομαι σε κάθε οδηγό!
Βάσω Νικολογιάννη
*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*
