Το θέμα των ημερών δεν είναι άλλο από τις εκλογές. Ή πιο συγκεκριμένα, η τεράστια απόσταση που χωρίζει τη Νέα Δημοκρατία από τον ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε αυτό είναι που… πουλάει περισσότερο στη μάζα. Το αιώνιο, ελληνικότατο, δίλημμα… Ποιος την έχει μεγαλύτερη;
Δεν ξέρω να σας απαντήσω το παραπάνω, αλλά ξέρω ποιος είναι ο αποδέκτης της… μεγαλύτερης. Αυτός που σκούζει για τέσσερα χρόνια και την ώρα της κάλπης παθαίνει αμνησία. Όχι γιατί ψήφισε αυτό που ψήφισε (στην τελική αυτό είναι δικαίωμα του καθένα από μας) αλλά επειδή το έκανε για ακόμα μία φορά με “ρομποτική” λογική.
Λες και είμαστε προγραμματισμένοι να ψηφίζουμε μόνο εκείνους που έχουν πιθανότητα να βρίσκονται στην εξουσία. Λες και αυτή τη ριμάδα την “εξουσία” την… ασκούμε όλοι μαζί και γευόμαστε παράλληλα τους καρπούς της. Αλλά για μένα προσωπικά και μόνο, δεν είναι αυτό που με απογοητεύει.
Δεν είναι και δα καινούργιο οτι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει πλέον “κλικ” ούτε στους πιο πιστούς του οπαδούς. Όσοι επιμένουν σε αυτό το κόμμα το κάνουν από εγωισμό και επειδή πάντοτε υπερισχύει το παραπάνω που έγραψα. “Να διαλέξω κάποιον που μπορεί να εξουσιάσει“. Εντελώς σαδομαζοχιστική λογική…
Φυσικά αυτό δεν είναι καθόλου ευχάριστο. Όχι επειδή συμπαθώ τον ΣΥΡΙΖΑ, μακριά από μας αυτά. Δεν είναι ευχάριστο το αποτέλεσμα των εκλογών γιατί στην ουσία αποδεικνύει οτι δεν υπάρχει αντιπολίτευση. Και η Νέα Δημοκρατία παίζει μπάλα μόνη της σε ένα παιχνίδι που πρέπει να είναι ομαδικό. Αυτή είναι η δημοκρατία…
Γιατί ποιος είναι αυτός που θα… κρατήσει τα χαλινάρια σε μια ανεξέλεγκτη κυβέρνηση; Χωρίς άξια αντιπολίτευση δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέραν εκείνου που υποδεικνύει ο πρώτος. “My way or the highway” που λένε και οι Limp Bizkit. “Αυτό που λέω ή τον π#%λο“, σε ελεύθερη μετάφραση. Δηλαδή όχι δημοκρατία…
Αυτό είναι γεγονός. Όπως και το οτι τέσσερα εκατομμύρια συμπατριώτες μας αποφάσισαν να μην ψηφίσουν καθόλου. Θα μου πεις “δικαίωμά τους ρε φίλε“. Σωστά! Αλλά το θέμα είναι οτι δεν ζουν μόνοι τους σε κάποια άλλη χώρα. Όλοι στον ίδιο τόπο είμαστε και τα ίδια σκατά τρώμε. Δεν γίνεται η δική σου απόφαση για αδιαφορία να επηρεάζει αρνητικά τη δική μου ζωή. Η ψήφος -τουλάχιστον σε εθνικό επίπεδο- είναι τόσο δικαίωμά μας όσο και υποχρέωση, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Και το αποκορύφωμα της απογοήτευσης έρχεται από την επόμενη γενιά. Μπορεί να ζουν και να βασιλεύουν ακόμα οι κομματικές παρατάξεις στα πανεπιστήμια και οι… νεολαίες του κάθε κόμματος, αλλά υπάρχουν κι άλλοι πολλοί που είναι έξω από αυτά τα ξεφτιλίκια. Και ψήφισαν Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ;
Αυτοί που έκαναν πορείες για τα παιδιά που χάθηκαν στα Τέμπη και σχημάτιζαν στα προαύλια με τις τσάντες τους μηνύματα του τύπου “Μαμά φτάνω“; Αυτοί που κάνουν πορείες για την αποτροπή της ιδιωτικοποίησης των σχολών και των πανεπιστήμιων; Αυτοί που διαμαρτύρονται για τους μισθούς πείνας και οτι άλλο σπουδάζουν και άλλο δουλεύουν στην ζωή τους;
Δεν υπάρχει χάσμα γενεών όταν έρχεται η ώρα της κάλπης. Αντιθέτως η όλη διαδικασία μοιάζει με έναν καθρέφτη που μέσα του κοιτάζουν νέοι, γέροι, γυναίκες, άντρες, ανάπηροι, Ρομά και αυτό που βλέπουν είναι ακριβώς το ίδιο πρόσωπο. Κάποτε είχαμε το ιταλικό “una faccia, una razza“… Τώρα πια έχουμε το εντελώς ελληνικό “Χίλιες ράτσες, μία φάτσα” και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…
Μιχάλης Βελτσίστας
*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*
