Τα τηλέφωνα σίγησαν, δεν ακούγεται τίποτα πια… Σαν αστραπή, τόσο ξαφνικά, όλη αυτή η φασαρία όπως εμφανίστηκε, χάθηκε και πάλι. Ούτε βόλτες, ούτε συνοδεία αυλικών και λοιπών ευκαιριακών, ούτε τίποτα…
Αυτά είναι τα… μεθεόρτια των εκλογών. Οι εξαφανισμένοι ήρθαν, είδαν και απήλθαν που λέει και το γνωμικό. Τέσσερα χρόνια χαμένοι στη στρατόσφαιρα του μικρόκοσμού τους. Δυο βδομάδες -το πολύ- τηλέφωνα από γραμματείς και φαρισαίους, βόλτα με τους γυμνοσάλιαγκες στα πέριξ του νομού και από το βράδυ της Κυριακής των εκλογών και μετά… καπνός!
Ρε παιδί μου κάνε το κάτι διαφορετικό, κάνε ένα κόλπο για να μείνεις στη συνείδηση του κόσμου ως ευγενικός τουλάχιστον. Γιατί άλλο ανάξιος και άλλο ευγενικός ανάξιος. Και δε λέω, οι “χαμένοι” της κάλπης ας κάτσουν σπίτια τους, η… συνήθεια που έγινε λατρεία στην τελική. Όμως οι νικητές γιατί χαθήκατε από τον χάρτη;
Βγείτε μωρέ στην κοινωνία και πείτε ένα ευχαριστώ ακόμα κι αν δεν το πιστεύετε. Βάλτε ξανά τους γραμματείς και τους φαρισαίους να αρχίσουν τα ευχαριστήρια τηλέφωνα. Δεν είναι ωραίο μόνο να ζητάς, αλλά είναι υπέροχο να ανταποδίδεις το καλό που σου κάνανε. Είναι και επιστημονικά αποδεδειγμένο οτι το να κάνεις καλό στους άλλους σου δημιουργεί ένα αίσθημα ευφορίας.
Για να σοβαρευτούμε και λίγο, προφανώς και δεν περιμένω να γίνει το παραπάνω. Ήμασταν, είμαστε και θα παραμείνουμε ένα κομμάτι κρέας για όλους αυτούς. Ή τέλος πάντων για την πλειοψηφία που έχει την εξουσία στα χέρια της. Χωρίς εμάς δεν μπορούν να κάνουν απολύτως τίποτα, το αντίστροφο όμως είναι κάτι που δεν το γνωρίζουμε στην πράξη.
Φαίνεται ωραίο στην σκέψη, μοιάζει μάλιστα να είναι μονόδρομος εδώ που έχουμε φτάσει αλλά δεν το ξέρουμε. Και όπως είμαστε φτιαγμένοι από τη φύση μας, δηλαδή οτι δεν γνωρίζουμε το κοιτάζουμε πάντα επιφυλακτικά, σχεδόν διστάζουμε να το μάθουμε. Θέλει τόλμη η ριζοσπαστική αλλαγή, θέλει όλα αυτά που δεν έχουμε.
Το ξέρω οτι αυτά τα λόγια ακούγονται -και μπορεί να είναι- ρομαντικά, εντελώς έξω από το κλίμα της εποχής μας. Αλλά το γεγονός οτι έχουμε φτάσει στο σημείο οτιδήποτε μοιάζει διαφορετικό και μακριά από τον κυνισμό με τον οποίο ζούμε, να το βαφτίζουμε ρομαντικό, τότε αυτό δεν μπορεί παρά να είναι λυπηρό. Λες και έχεις αποδεχτεί την ήττα σε μία μάχη που μοιάζει να είναι ατέλειωτη.
Μιχάλης Βελτσίστας
*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*
