Ξέρεις, πολλές φορές δεν θέλεις να πάρεις θέση για κάποιο γεγονός, είτε γιατί φοβάσαι να εκτεθείς στα μάτια των άλλων είτε γιατί δεν γουστάρεις να σκοτίζεσαι γενικότερα. Καλά κάνεις αν αυτό είναι που σε κρατάει στη σφαίρα της λογικής και σε απομακρύνει από εκείνη του παράλογου. Μπορεί στο μυαλό σου η σύγκρουση να έχει μια κάποια πιο αρνητική χροιά αλλά στην πραγματικότητα είναι αυτό που σου χρειάζεται.
Γιατί η απάθεια από εσένα γεννάει την αδιαφορία για εσένα. Αν δεν σε νοιάζει τίποτα από αυτά που γίνονται γύρω σου τότε οτι και να σου συμβεί θα έχει γίνει ΚΑΙ από τη δική σου ανεπάρκεια. Δεν είσαι ανίκανος, αλλά άτολμος. Δεν είσαι… ακόμα ένα γρανάζι του συστήματος, αλλά η ίδια η μηχανή που το κινεί ολάκερο. Δεν είσαι λίγος, αλλά πάρα πολύς.
Η πεποίθηση οτι δεν μπορούμε να κάνουμε απολύτως τίποτα για να καλυτερέψουμε τη ζωή μας είναι η μεγαλύτερη ήττα των ανθρώπων. Απλά έχουμε ως πρότυπο ιδανικής ζωής, όλα όσα έφερε ο δυτικός κόσμος. Αυτοκίνητα, “έξυπνα” σπίτια, γρήγορο και ατέλειωτο φαγητό, πολλά λεφτά, δουλειά γραφείου. Το… american dream στην υπηρεσία όλης της ανθρωπότητας και όποιος δεν μπορεί να ακολουθήσει τότε σέρνεται πίσω από το κάρο με τα πτώματα.
Γιατί και αυτοί που τα έχουν καταφέρει μόνοι τους ή ακόμα και εκείνοι που γεννήθηκαν προνομιούχοι, δεν έχουν εξασφαλίσει καμία θέση σε κανένα -γήινο- παράδεισο. Μία απλή αλλαγή στα γούστα των διαφόρων οικονομικών φόρουμ και όλα γίνονται καπνός. Η καρδάρα αδειάζει από το γάλα, ακόμα κι αν δεν την έχυσες εσύ και απλώνεις τα ακροδάχτυλα να γλύψεις τις τελευταίες σταγόνες. Όσο δροσερές και να είναι δεν παύουν να είναι λίγες…
Και το παραπάνω αφορά κυρίως όσους ζουν σε Ευρώπη, Αυστραλία, Βόρεια Αμερική και μερικές χώρες της Ασίας. Οι υπόλοιποι έχουν τόσα πολλά προβλήματα και προκλήσεις σχετικά με την καθημερινή τους επιβίωση που, πιστέψτε με, δεν έχουν χρόνο για να σκεφτούν και να φιλοσοφήσουν. Πόλεμος, πείνα, άστεγοι, αρρώστιες… Αυτά είναι τα προβλήματα όσων δεν ζουν στο δυτικό κόσμο, έτσι σας τα υπενθυμίζω για να μην κλαίτε άδικα τη μοίρα σας.
Αφού, λοιπόν, σε παγκόσμιο επίπεδο δεν μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά, ας προσπαθήσουμε από τον τόπο μας. Και επιστρέφουμε στις δύο πρώτες παραγράφους του κειμένου, που αναφερθήκαμε στην ατολμία του καθένα μας. Όταν βλέπεις κάτι παράνομο που βλάπτει ολόκληρη την κοινωνία και δεν κάνεις τίποτα για να το αντιμετωπίσεις τότε είσαι χαμένος από χέρι.
Όταν, δε, συμμετέχεις σε αυτό το χάλι τότε δεν έχεις ούτε καν το δικαίωμα να εκφράσεις το παραμικρό παράπονο. Παρκάρεις παράνομα; Σκάσε και απόλαυσε και τους άλλους να το κάνουν. Βλέπεις να κλέβουν το σπίτι του γείτονα και μένεις απαθής; Σκάσε και περίμενε τη δική σου σειρά για… οικιακό ξελάφρωμα. Φωνάζεις και παραπονιέσαι “που είναι η αστυνομία;” αλλά είσαι ο τελευταίος που θα σηκώσει το τηλέφωνο για να την ειδοποιήσει; Σκάσε και μην ακούγεσαι “ντιπ” που λέμε και στο νησί μου.
Δεν έχουμε κουλτούρα. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Αν νομίζετε οτι επειδή κάνουμε παρελάσεις στις εθνικές επετείους και σουβλίζουμε αρνί το Πάσχα ή παίρνουμε σοκολατάκια και λουλούδια του Αγίου Βαλεντίνου, οτι όλα αυτά μαρτυρούν έναν λαό με κουλτούρα, τότε επιτρέψτε μου να διαφωνούμε απόλυτα. Άλλο η συνήθεια, άλλο η ρουτίνα δηλαδή και άλλο η κουλτούρα. Το ένα αποτελεί βιτρίνα ενώ το άλλο είναι ο καθρέφτης της ψυχής μας.
Όποιος έχει την εντύπωση οτι πεντακόσια άτομα γεννήθηκαν για να πεθάνουν στο αμπάρι ενός ψαροκάικου, τότε είναι βαθιά γελασμένος και έχει πρόβλημα με το είδωλό του στον καθρέφτη. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι. Γιατί έχω ακούσει από συγχωριανούς μας ένα κάρο μ@λ@κίες για το ναυάγιο έξω από την Πύλο, εκτός από μία ταπεινή και αληθινή λέξη. “Κρίμα τόσοι άνθρωποι“… Ακόμα κι αν δεν αλλάξει τίποτα απολύτως λέγοντας αυτά τα λόγια, από μόνα τους όμως σου δίνουν την εντύπωση οτι έχει ξεμείνει και κανένας κανονικός άνθρωπος στον τόπο.
Βλέπω γύρω μου ανθρώπους που χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος, χωρίς να έχουν έστω την παραμικρή ιδέα για το θέμα για το οποίο εκφέρουν άποψη, να μιλάνε με στόμφο υπέρ της κυβέρνησης, του ελληνικού λιμενικού, του ιταλικού λιμενικού, της FRONTEX και καθόλου για τους αδικοχαμένους μετανάστες. Λες και έγινε μια κάποια στραβή και πάμε παρακάτω… Τόσες ψυχές χαμένες, ούτε ένα δάκρυ, ούτε “κιχ“, μονάχα debate πάνω από τα πτώματα ενός προδιαγεγραμμένου θανάτου…
Και για ποια κουλτούρα να μιλήσουμε δηλαδή; Αυτή της αποφυγής ανάληψης των ευθυνών που αναλογούν στον καθένα μας; Αυτή που καταδικάζει οτιδήποτε δεν ταιριάζει στον μικρόκοσμο που έχουμε εγκλωβιστεί; Αυτή που θέλει τους μετανάστες να πεθαίνουν και εμείς να ψάχνουμε ποιος φταίει, όχι για να τιμωρηθεί αλλά μη τυχόν και είναι “δικός” μας και ξεφτιλιστούμε λίγο ακόμη;
Ζήτω το american dream!
Μιχάλης Βελτσίστας
*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*
