Χθες παρακολουθήσαμε τη θεατρική παράσταση των παιδιών του δημοτικού από το θεατρικό εργαστήρι της Μαριάννας Νικολογιάννη. Απολαύσαμε “Μία πόλη με τα μάτια των παιδιών”.
“Πώς βλέπει ένα παιδί τους άλλους; Τι του αρέσει και τι δεν του αρέσει στην πόλη που ζει; Τι σκέφτεται όταν του εξηγείς κάτι; πώς νιώθει όταν το μαλώνεις; Πώς επιλέγει τους φίλους του; Τι δάσκαλο χρειάζεται δίπλα του;” (Απόσπασμα από το πρόγραμμα της παράστασης).
Αυτή η παιδική παράσταση ήταν ένας μαγικός συνδυασμός. “Σαν να αγκάλιασε ο αυτοσχεδιασμός των παιδιών και η παιδική φαντασία την καθημερινότητα των παιδιών.“
Μεγάλα λόγια που (έχουμε μάθει να) τα λέμε, αλλά δεν τα εννοούμε πάντα.
Αυτό μας λείπει σαν κοινωνία.
Να δούμε τον κόσμο διαφορετικά.
Ο κόσμος θα ήταν πιο εύκολος, αν σκεφτόμασταν πώς νιώθει ο άλλος.
Θα ήταν λιγότερο περίπλοκος, αν λέγαμε την αλήθεια μας χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς “κρυφές ατζέντες” και “επικοινωνιακά τρικ”.
Αν μιλούσαμε σαν τα παιδιά, δε θα μέναμε στην επιφάνεια, αλλά στην ουσία. Δε θα μας ένοιαζε τόσο “τι θα πει ο κόσμος”.
Κάνε ένα τεστ: κάθε φορά που κάνεις παρατήρηση στο παιδί σου ή όταν νιώθεις ότι κάτι δε σου αρέσει ή ότι σε αγχώνει, σκέψου. Είναι όντως κάτι που νιώθεις εσύ ή είναι κάτι που πιστεύεις ότι θα σχολιαστεί από τους άλλους;
Σκέψου το καλά.
Αν σταματήσουμε να εστιάζουμε στη γνώμη των άλλων, ίσως καταφέρουμε να εστιάσουμε στη δική μας γνώμη, στο τι θέλουμε εμείς πραγματικά, όπως ευχήθηκε και η Μαριάννα στο τέλος της παράστασης.
Βάσω Νικολογιάννη
*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*
