Είναι τόπος συνάντησης για λίγους και καλούς. Σαν εκείνα τα μέρη που έχεις… σταμπάρει με τους κολλητούς σου και πηγαίνετε κάθε χρόνο ένα τριήμερο. Το λαχταράς να το ζήσεις για ακόμα μία φορά και πάντοτε ελπίζεις οτι δεν θα είναι η τελευταία.
Είναι το βήμα που σου επιτρέπει να εκτεθείς στους φίλους, στους συμπολίτες, στους συγγενείς και σε εκείνους που συμφωνούν να διαφωνούν μαζί σου. Βλέπεις τις ιδέες σου να παίρνουν μορφή και από το στόμα να περνάνε στην οθόνη του υπολογιστή σου και από εκεί σε εκατοντάδες άλλες.
Είναι το μέρος που σε βοηθά να μάθεις λίγο καλύτερα τον εαυτό σου, να μετρήσεις το θάρρος σου μέσα από την κατάθεση της γνώμης σου. Παράλληλα γνωρίζεις και άλλους που συμφωνούν με τα επιχειρήματά σου αλλά και εκείνους που πιστεύουν κάτι διαφορετικό.
Είναι η ιδανική μεριά που ξεκουράζεσαι από την καθημερινότητα. Αυτή η μία με δύο ώρες που χρειάζεται για να φτιάξεις το κείμενο, ακούς μόνο τον ήχο του λάπτοπ και του πληκτρολογίου καθώς γράφεις και ξαναγράφεις, σβήνεις και ξανασβήνεις και ξανά από την αρχή.
Είναι σαν ένα σχολείο που συνεχώς μαθαίνεις και κάτι καινούργιο, μόνο αν έχεις ανοιχτό το μυαλό σου. Για παράδειγμα βλέπουμε -ευτυχώς λίγους- συμπολίτες μας, στα σχόλιά τους κάτω από τα κείμενα, να βγάζουν τον χειρότερό τους εαυτό. Όχι όμως για το περιεχόμενο του κειμένου, αλλά από το ποιος είναι ο αρθρογράφος.
Την ίδια στιγμή μάθαμε οτι μπορεί κάποιος από το Αιτωλικό, τη Σταμνά, το Χρυσοβέργι και ούτω καθεξής, να έχει πλήρη ενημέρωση για το τι συμβαίνει στην Ουκρανία. Και αυτό γιατί αυτός ο κάποιος -όποιος και να είναι- συμφωνεί με την εισβολή της Ρωσίας και νομίζει οτι έχει και επιχειρήματα γι’ αυτό.
Όπως και με τις εκλογές του Ιούνη. Υπάρχουν συμπολίτες μας που απορούν πως έφτασε η σημερινή νεολαία να φτιάχνει συμμορίες και να κάνει επιθέσεις και ληστείες. Την ίδια στιγμή που τα στατιστικά για τα κόμματα που μπήκαν στη βουλή, τα οποία σας παρουσιάσαμε για να έχουμε όλοι πιο ολοκληρωμένη άποψη, λένε όλη την αλήθεια.
Είναι το σημείο κλειδί για κάθε “ευαίσθητο” θέμα. Ασχοληθήκαμε με τα κενά του νόμου στο θέμα των βιασμών, με τα λάθη που προηγήθηκαν, που έγιναν και που συνεχίζουν να γίνονται μετά την τραγωδία στα Τέμπη. Μιλήσαμε για τις μειονότητες, για τους πρόσφυγες, για τα προβλήματα που δημιουργούνται από την ανύπαρκτη μεταναστευτική πολιτική της χώρας μας.
Αναφερθήκαμε ξανά και ξανά στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει το Αιτωλικό σχετικά με την ασφάλεια και το μηδαμινό έργο της αστυνομίας και του Δήμου πάνω σε αυτό και τη λύση του. Τα ίδια με το νερό… Τα ίδια με τη λιμνοθάλασσα… Δεν θα σταματήσουμε να το κάνουμε μέχρι να λυθεί, γι’ αυτό να είστε σίγουροι.
Είναι σαν μια επίσκεψη στην αναπαυτική καρέκλα του ψυχολόγου. Μιλήσαμε για τις εμπειρίες μας από διάφορες καταστάσεις, εκφράσαμε τους προβληματισμούς μας για το τώρα και το μετά, φιλοσοφήσαμε χωρίς να βγάλουμε άκρη αλλά τουλάχιστον το τολμήσαμε. Και καταλάβαμε οτι το… φάρμακο σε όλα αυτά είναι να συνεχίσουμε να γράφουμε με το ίδιο πάθος.
Με λίγα λόγια είναι το etoliko.gr και μόλις “έκλεισε” τα τρία του χρόνια! Με πρώτη και καλύτερη τη Βάσω, η οποία αν δεν έβαζε πλάτη δεν υπήρχε περίπτωση να ήμασταν ακόμα στον… αέρα, με τον Σπύρο που κατάφερε και επέστρεψε μετά από μία δύσκολη -χειμερινή- σεζόν, με τον Γιάννη που είναι πάντοτε εκεί όποτε τον χρειαστούμε για την τεχνική υποστήριξη του σάιτ, με τα άλλα παιδιά που μας δίνουν συνεχώς πληροφορίες και θέματα για να γράψουμε.
Για εμένα δεν θα γράψω, δεν είμαι εγώ το θέμα μας.
Όλοι μαζί, εμείς και εσείς, είμαστε το etoliko.gr! Χρόνια μας πολλά λοιπόν, ακόμα πιο δημιουργικά, γεμάτα όνειρα για το μέλλον και λύσεις για το παρόν.
