Στα παλιά τα χρόνια οι άνθρωποι πίστευαν σε πολλούς θεούς και συνήθως ερμήνευαν τα φυσικά φαινόμενα σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους και όχι με την επιστήμη. Όταν, για παράδειγμα, έβλεπαν τη θάλασσα φουρτουνιασμένη και τους κεραυνούς να σκίζουν στα δυο τον ουρανό, έλεγαν οτι κάποιος θεός είναι θυμωμένος μαζί τους ή και το αντίθετο, ανάλογα πάντοτε με τις θεότητες που πίστευαν.
Πολλοί λαοί, λοιπόν, όταν έβλεπαν τον ήλιο να είναι κατακόκκινος, όπως τον είδαμε εμείς σήμερα το πρωί, πίστευαν οτι έχει πάρει αυτό το χρώμα επειδή την ίδια στιγμή, κάπου στον κόσμο γινόταν πόλεμος και χυνόταν αίμα. Γενικότερα όταν έβλεπαν τόσο πορφυρό τον ήλιο πίστευαν οτι κάτι κακό θα συμβεί ή οτι κάτι άσχημο έχει ήδη γίνει.
Έτσι και εμείς σήμερα(22/08) το πρωί, μόλις σηκωθήκαμε από τα κρεβάτια μας και αντικρύσαμε για πρώτη φορά τον ήλιο, είδαμε να είναι κρυμμένος πίσω από πολλή σκόνη/κάπνα και να έχει πάρει ένα πάρα πολύ έντονο κόκκινο χρώμα. Και μπορεί όντως να μπορούμε να το εξηγήσουμε και να αποδείξουμε στα χαρτιά για ποιο λόγο υπάρχει αυτό το φαινόμενο, όμως αυτό δεν σημαίνει οτι σήμερα δεν χύθηκε αίμα.
Όχι επειδή γίνεται πόλεμος κάπου στη Γη, αυτό άλλωστε δεν είναι κάτι που δεν έχει ξαναγίνει, ίσα ίσα που συμβαίνει από τότε που οι άνθρωποι οργανώθηκαν και έφτιαξαν κοινωνίες. Αλλά επειδή σήμερα βρέθηκαν δεκαοχτώ μετανάστες απανθρακωμένοι στο δάσος της Δαδιάς.
Γιατί, δεν ξέρω αν το έχετε πάρει χαμπάρι, η Ελλάδα συνεχίζει να καίγεται όλο το καλοκαίρι και σταματημό δεν έχει…
Το ξέρω οτι θα ήταν πιο ευχάριστο να γράψω κάτι για το πανηγύρι μας που βρίσκεται σε εξέλιξη. Είναι αλήθεια οτι το έχουμε ανάγκη και οτι για ακόμα μία φορά ήρθαν πολλοί άνθρωποι στο Αιτωλικό για να το απολαύσουν. Άλλοι επειδή έχουν συγγενείς και σπίτια στο νησί και άλλοι γιατί απλά τους αρέσει και συμμετέχουν με τον τρόπο τους.
Όμως όχι σήμερα. Δεν έχει κανένα νόημα να κοροϊδεύω τον εαυτό μου και κατ’ επέκταση εσάς. Η χώρα μου είναι σμπαράλια. Όσο καλά και να πάει ο τουρισμός, όσο ιστορική και επιβλητική είναι η Ακρόπολη και ο Παρθενώνας, όσο και να λάμπει ο ήλιος και να μας δροσίζει η θάλασσα. Όλα αυτά είναι υπέροχα αλλά αυτή τη στιγμή είναι η… βιτρίνα.
Πίσω από τα παραπάνω υπάρχουν συντρίμμια. Μια κοινωνία “χαλασμένη“, πολιτικοί που δεν ξέρουν τι να κάνουν για να βοηθήσουν τη χώρα τους, χώρια εκείνοι που δεν θέλουν να το κάνουν. Ξύλο, μαχαιριές, ναρκωτικά, ρατσισμός, ανασφάλεια… Λίγα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν τη ζοφερή πραγματικότητα.
Φτιάξαμε φράχτες στα σύνορα μέχρι τον… Θεό για να τα θωρακίσουμε και την ίδια στιγμή είναι πιο ανοιχτά και από τα διάσημα σπιτάκια με το κόκκινο φως απ’ έξω! Η ελληνική αστυνομία έχει καταφέρει την παγκόσμια πρωτοτυπία να μπορεί να “διαλύσει” ένα πλήθος χιλιάδων ανθρώπων που διαδηλώνουν στο κέντρο της χώρας και την ίδια στιγμή να μην μπορεί να ελέγξει διακόσια μ@λ@κιστήρια που ταξίδεψαν από την Κροατία μέχρι την Αθήνα για να σκοτώσουν!
Γίναμε ένας ατέλειωτος τάφος. Ένας τάφος που χωράει τα όνειρα αμέτρητων Ελλήνων που θέλουν απλά να ζήσουν και να δημιουργήσουν στη χώρα τους. Ένας τάφος αμέτρητων μεταναστών που έρχονται για μια διαφορετική ζωή και στην καλύτερη περίπτωση εγκλωβίζονται στην Ελλάδα. Στη χειρότερη πνίγονται στη θάλασσα ή επιστρέφουν βίαια στον εφιάλτη απ’ τον οποίο έτρεξαν να γλιτώσουν.
Αμέτρητοι τάφοι, υγροί και πύρινοι, γέμισαν με ζωή και ερήμωσαν την ελπίδα…
Μιχάλης Βελτσίστας
*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*
