Αν σε ρωτούσαν ποιο είναι το βασικό πρόβλημα του τόπου σου, τότε αγαπητέ μου αναγνώστη, τι θα απαντούσες; Μην αγχώνεσαι, ρητορική είναι η ερώτηση της εισαγωγής, δεν πρόκειται να σε φέρω σε δύσκολη θέση. Αντιθέτως θα μπω εγώ στη δική σου για να απαντήσω(και να έχει κάποιο νόημα το όλο κείμενο!).
Για μένα το βασικότερο πρόβλημα ήταν, είναι και θα παραμείνει το νερό. Είτε αυτό που πίνουμε, είτε εκείνο που μας περιβάλλει σα νησί και τα δύο έχουν τη μέγιστη σημασία για εμάς που ζούμε στο Αιτωλικό.
Αρχικά δεν νοείται κανένας άνθρωπος πάνω στη Γη να μην έχει πρόσβαση σε πεντακάθαρο νερό. Ακόμα πιο συγκεκριμένα είναι ανεπίτρεπτο οι Αιτωλικιώτες, το 2023 να βλέπουν ακόμα το φορτηγάκι της ΚΟΡΠΗ να συνεχίζει να κάνει βόλτες στα στενά και την περιμετρική. Αυτά τα “παλαιολιθικά” συμβαίνουν μόνο σε έκτακτη ανάγκη, δεν γίνονται ο κανόνας αλλά αποτελούν την εξαίρεση που τον επιβεβαιώνει.
Το ακόμα πιο άσχημο όμως, είναι οτι εμείς οι ίδιοι έχουμε κατά κάποιον τρόπο συμβιβαστεί με την ιδέα οτι δεν πρόκειται να ξαναπιούμε νερό από τις βρύσες μας. Είναι η μεγαλύτερη… ήττα που έχουμε υποστεί σαν Αιτωλικιώτες, το απόλυτο σημείο μηδέν του τόπου μας και βλέπεις δεξιά και αριστερά οτι κανείς δεν ενδιαφέρεται.
Πάνω κάτω το ίδιο και για τη λιμνοθάλασσα. Το στολίδι που μας περιβάλλει και αποτελεί την ταυτότητα του Αιτωλικού. Κάποτε ήταν πόλος έλξης για εκείνους που σήμερα παίρνουν το λεωφορείο από το Αγρίνιο για να φτάσουν στον Λούρο! Και τώρα τι έχει μείνει; Μερικοί παράνομοι πάνω στα γεφύρια, ντόπιοι και μη, που δεν υπολογίζουν -και δεν γνωρίζουν- για τα ψάρια, για το πότε αυτά έρχονται για να γεννήσουν, ποιο είναι το κατάλληλο μέγεθος σχετικά με αυτά που πιάνουν κ.α.
Πόσο κρίμα κι άδικο να βλέπεις στα ανατολικά γεφύρια ένα ατέλειωτο “χωράφι” πάνω από το νερό. Αυτό το θλιβερό θέαμα που τόσα και τόσα χρόνια δεν έχει συγκινήσει ουσιαστικά κανέναν. Που είναι οι ψαράδες που τρώνε “ψωμί” από τη λιμνοθάλασσα; Που είναι αυτοί με τα ψαράδικα να φωνάξουν και να διεκδικήσουν τη βιωσιμότητά τους; Και στο κάτω κάτω της γραφής που στο διάολο είμαστε όλοι μας ρε παιδιά; Αν πεθάνει η λιμνοθάλασσα τότε πεθάναμε όλοι μας, τελειώσαμε και μείναμε μονάχοι…
Πάμε παρακάτω. Τι συμβαίνει με τον τομέα της ασφάλειας στο Αιτωλικό; Στα Τάρταρα κι αυτή… Και δεν αναφέρομαι μόνο στα πρεζόνια και τους κλέφτες αλλά και στα αδέσποτα που ζουν και βασιλεύουν ανάμεσά μας. Δεν είναι δυνατόν να μην μπορεί η ριμάδα η αστυνομία να προστατέψει τους πολίτες του Αιτωλικού. Τότε τι να το κάνουμε το τμήμα; Κλείστε το… χθες! Θα βρούμε μόνοι μας κάποια λύση, γιατί όταν υπάρχει νόμος και δεν εφαρμόζεται τότε γίνονται ακόμα πιο πολύπλοκα τα πράγματα.
Όπως επίσης δεν γίνεται να έχεις πάρει ένα κάρο λεφτά σαν δήμος για να αντιμετωπίσεις το πρόβλημα με τα αδέσποτα και αυτό να γιγαντώνεται αντί να μειώνεται. Άραγε δεν βλέπουν οι υπεύθυνοι τι στο καλό συμβαίνει; Δεν ξέρουν; Και να προσθέσω εδώ και τη δική μας ευθύνη στο ζήτημα. Από εκείνους που ταΐζουν τα σκυλιά χωρίς να αντιλαμβάνονται οτι κάνουν χειρότερα τα πράγματα, μέχρι αυτόν που βλέπει τον γείτονα να κάνει την παραπάνω χειρονομία και δεν του λέει τίποτα, ούτε φυσικά τον αναφέρει στην αστυνομία. Αλλά θα μου πεις, για ποια αστυνομία μιλάμε…
Λίγο πολύ αυτά βλέπω εγώ σαν τα βασικότερα προβλήματα. Το νερό σε όλες του τις διαστάσεις και φυσικά η ασφάλεια. Τόπος που στερείται των δύο αυτών αγαθών τότε μόνο τη δική μας τύχη μπορεί να έχει. Αλλά η ρόδα είναι στρογγυλή και πάντοτε θα κάνει τον κύκλο της. Το ζητούμενο είναι να της δώσουμε μια μικρή ώθηση για να δούμε καλύτερες μέρες. Αν όχι εμείς, τουλάχιστον, αυτοί που θα έρθουν…
Μιχάλης Βελτσίστας
*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*
