Τις προηγούμενες μέρες που έβρεχε, κάποια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να χαζεύει την μικρή πλατεία στους Ταξιάρχες, τα παράξενα χρώματα του Αιτωλικιώτικου απογεύματος στον ουρανό, την… απόλυτη σιωπή εκεί έξω. Ήταν όμορφα, σχεδόν γαλήνια θα έλεγα, τόσο που σε βάζει στο “τρυπάκι” να ρωτήσεις τα μέσα σου: “αξίζει τελικά να μείνω;“.

Είναι ρητορικό το ερώτημα και η απάντηση δίνεται μόνο μέσα από την ίδια τη ζωή. Επιλέγεις τον τόπο που θα ζήσεις για τα χρόνια που σου απομένουν στην κλεψύδρα. Ή πας με τη λογική “όπου γης και πατρίς” και αποχωρείς με ελαφρά πηδηματάκια. Κανένας δεν σε δεσμεύει στην τελική σου απόφαση, μόνο ιδιαίτερες καταστάσεις υγειονομικού ενδιαφέροντος που… μακριά από μας.

Καθώς, λοιπόν, έβλεπα τα χρώματα και έπαιρνα μια βαθιά ανάσα, κατάλαβα οτι τέτοια ομορφιά δεν την συναντάς έτσι εύκολα. Μπορεί να υπάρχουν κάμποσοι λόγοι που σε “διώχνουν” από τον τόπο αλλά το μόνο σίγουρο είναι οτι το ίδιο το Αιτωλικό, εντελώς γεωγραφικά και μόνο, σου ζητά να μείνεις και να ζήσεις.

Αν και ρομαντικός δεν ανήκω σε εκείνους που “παντρεύονται” τα τούβλα και τα τσιμέντα, δεν είμαι… ερωτευμένος με το πατρικό μου ούτε και με κανένα σπίτι από όσα έτυχε να ζήσω στη ζωή μου. Όλα μου έχουν δώσει αναμνήσεις αλλά στο τέλος της ημέρας σημασία έχει το κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου και μόνο αυτό.

Πως να συγκρίνω το καλοκαιρινό ηλιοβασίλεμα στο Αιτωλικό με οτιδήποτε άλλο; Έχετε δει τα χρώματα που αλλάζουν στον ουρανό; Πορτοκαλί, κόκκινο, μπορντό, μωβ… Απίστευτο θέαμα που απολαμβάνουμε χωρίς περιορισμούς και το μόνο που θέλει από εμάς είναι πέντε λεπτά από το χρόνο μας και να κοιτάξουμε κατά τη δύση.

Ή μια βόλτα στο λιμανάκι με τις πάπιες. Αυτό κι αν αποτελεί μέγιστη ψυχοθεραπεία για όσους την επιχειρήσουν, να ακούσουν το “κράξιμο” από τα πουλιά, να τα παρακολουθήσουν να κάνουν τη βόλτα τους μέσα και έξω από το νερό. Μπροστά οι γονείς και πίσω τα παιδιά, η αρμονία της φύσης στο πιάτο μας εδώ στον τόπο μας.

Το ίδιο και με τις φαλαρίδες στη λιμνοθάλασσα. Σήμα κατατεθέν του τόπου, σημείο αναφοράς για τους φυσιοδίφες και το πρώτο καλωσόρισμα σε όποιον έρχεται στο Αιτωλικό. Τις χαζεύεις έτσι όπως κολυμπάνε και ψαρεύουν βουτώντας το κεφάλι τους στο νερό. Άνετα θα μπορούσαν να είναι το επίσημο ζώο του τόπου μας. Αυτές και τα ψάρια…

Όπως καταλαβαίνετε οι λόγοι που κάνουν όμορφο τον τόπο μας δεν έχουν σχέση με εμάς που ζούμε στο Αιτωλικό. Εκτός από το λιμανάκι, στο οποίο μπήκε -εθελοντικό- ανθρώπινο χέρι και το έκανε πόλο έλξης για ξένους και ντόπιους, όλα τα υπόλοιπα υπήρχαν πριν από εμάς και στο χέρι μας είναι να συνεχίσουν να υπάρχουν και όταν εμείς “χαιρετήσουμε” και ταξιδέψουμε στο άπαν σύμπαν.

Το Αιτωλικό είναι όμορφο από μόνο του. Δεν χρειάζεται κανέναν από εμάς για να είναι αυτό που είναι: ένας πίνακας ζωγραφικής. Δεν είμαστε εμείς οι ζωγράφοι, η φύση και τα ζώα είναι. Αντίθετα, εμείς είμαστε οι τυχεροί που απολαμβάνουμε εντελώς δωρεάν ένα τόσο σπάνιο και φαντασμαγορικό θέαμα.

Αρκεί να μην βάλουμε το χεράκι μας…

Μιχάλης Βελτσίστας

*Απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, φόρτωση (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά του περιεχομένου του δικτυακού τόπου, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του etoliko.gr*