Οι μέρες που ζούμε είναι κομβικές για την τύχη του μουσείου. Τα παιδιά της Βάσως είναι απογοητευμένοι και με τις χειρότερες σκέψεις για την κληρονομιά της μητέρας τους.
Ας ξετυλίξουμε το κουβάρι της ιστορίας.
- Όλα ξεκίνησαν πέντε μήνες πριν, όταν αποπέμφθηκε από μέλος του Δ.Σ. του «Κατράκειου» ο Μιχάλης Κότσαρης. Ο Μιχάλης της έξι Απριλίου δημοσίευσε, στο προσωπικό του λογαριασμό στο facebook, την παραπάνω απόφαση ξεκινώντας με την φράση «Ο κόσμος του Πολιτισμού δεν πρέπει να έχει κομματική ταμπέλα… Και όμως το ζούμε και αυτό στον τόπο μας… Η άποψη/δικαιολογία, ότι δεν πρέπει να είμαι στο ΔΣ του Μουσείου Βάσως Κατράκη/Κέντρου Χαρακτικών Τεχνών, είναι – όπως ακριβώς μου “ψιθυρίστηκε” από φιλικό μου άτομο που το άκουσε, σε μια συνάντηση της νυν Δημοτικής αρχής – “ότι αυτός είναι τσιπραίος” (sic) χααχαχχ!».
- Πριν κανένα δίμηνο, περίπου, κυκλοφόρησε στο Αιτωλικό η πληροφορία της αποχώρησης του έργου – κληρονομιάς της Βάσως Κατράκη από το «σπίτι» της.
- Πριν δέκα μέρες ήρθε στο φως της δημοσιότητας η τοποθέτησης της Μαριάννας Κατράκης στο τελευταίο διοικητικό συμβούλιο του μουσείο. Η κόρη της Βάσω έκλεισε με τη φράση «…Στην ομιλία μου με την ευκαιρία του ερχομού του έργου στο Αιτωλικό είχα τελειώσει με τη φράση «ποτέ αυτός ο τόπος δεν απογοήτευσε τη μητέρα μου». Δυστυχώς, σήμερα ομολογώ ότι έκανα λάθος.» πρέπει να προβληματίσει κάθε κάτοικο του τόπου αυτού.
Τα λόγια της κύριας Μαριάννας Κατράκη είναι μπούνια στο στομάχι για κάθε Αιτωλικιώτη.
Ο κάθε ένας από εμάς που ζει στο Αιτωλικό γνωρίζει πολύ καλά τι συμβαίνει με το «Κατράκειο». Ουσιαστικά, έκτος από μερικές περιόδους που λειτούργησε σαν μουσείο με ότι δυνατότητες είχε, το μουσείο είναι αποθήκη των έργων – κληρονομία της Κατράκη.
Το μουσείο δεν λειτούργησε ΠΟΤΕ για το σκοπό που είχε φτιαχτεί. Δεν έγινε ΠΟΤΕ Κέντρο Χαρακτικών Τεχνών. Δεν συνδέθηκε ΠΟΤΕ με την ακαδημαϊκή κοινότητα. Δεν χρησιμοποιήθηκε ΠΟΤΕ σαν πυλώνας ανάπτυξης.
Και αυτό, για μένα, συνέβη επειδή οι περισσότεροι που ήταν στη διοίκηση του μουσείου δεν είχαν όραμα για το μουσείο. Το έβλεπαν σαν κτήριο.
Προσωπικά, επισκέπτομαι αρκετά μουσεία όταν μου δίνεται η εύκαιρα, το μουσείο δεν είναι ένα κτήριο. Το μουσείο είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Έχει ζωή.
Στα δικά μου μάτια, λοιπόν, η προσέλκυση του κόσμου στο «Κατράκειο» θα έπρεπε να ήταν ίδια ή περίπου στα ίδια επίπεδα ξακουστών μουσείων του κόσμου.
Για μένα το μουσείο της Βάσως Κατράκη στο Αιτωλικό, από μεριάς προσωπικών εκθεμάτων και εικαστικής αξίας της συλλογής δεν έχει να ζηλέψει ΤΙΠΟΤΑ από τα μουσεία των Πάμπλο Πικάσο στο Παρίσι, Βίνσεντ βαν Γκογκ στο Άμστερνταμ, Λεονάρντο ντα Βίντσι στη Ρώμη, Σαλβαδόρ Νταλί στη Φιγέρα, Φρίντα Κάλο στην Πόλη του Μεξικού και όλων των άλλων μεγάλων καλλιτεχνών του πλανήτη μας.
Ναι, καταλαβαίνω ότι δεν είμαστε Παρίσι, ούτε Άμστερνταμ , ούτε Ρώμη, ούτε η πόλη του Μεξικού για να έχουμε την ιδία επισκεψιμότητα. Όπως, επίσης, καταλαβαίνω ότι αν το μουσείο ήταν στην Αθήνα η τύχη του θα ήταν διαφορετική.
Αλλά τι να κάνουμε ; Δυστυχώς ή ευτυχώς, έχουμε το μουσείο με την μεγαλύτερη συλλογή των έργων της μεγαλύτερης χαράκτριας της Ελλάδας με διεθνή αναγνώριση στο Αιτωλικό.
Και το έχουμε επειδή η ίδια η Βάσω Κατράκη το επέλεξε, κάνοντας μας το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μας κάνει ο οποιοσδήποτε στο Αιτωλικό.
Ας μην πετάξουμε αυτό το τεράστιο δώρο στα σκουπίδια.
Τα λόγια της κύριας Μαριάννας Κατράκη θα πρέπει να είναι η αφύπνιση για το μέλλον της πόλης μας.
Όλα τα άρθρα σε αυτή την ιστοσελίδα προστατεύονται από πνευματικά δικαιώματα. Απαγορεύεται ρητά η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή, διανομή ή μετάδοση του περιεχομένου χωρίς την προηγούμενη γραπτή συγκατάθεση του συντάκτη. Για οποιαδήποτε χρήση του υλικού, παρακαλούμε επικοινωνήστε με τον διαχειριστή της ιστοσελίδας.
