Η έμπνευση του σημερινού κειμένου είναι από την εικόνα που αντίκρισα όταν βγήκα στο μπαλκόνι του σπιτιού μου την περασμένη Τρίτη το πρωί. Δύο αυτοκινούμενα τροχόσπιτα ήταν αραγμένα στον άκρη του δρόμου. Οι επιβάτες τους είχαν κατέβει στο πεζοδρόμιο και ρέμβαζαν το Αιτωλικό και την λιμνοθάλασσά του. Μετά από κανένα εικοσάλεπτο και αφού έβγαλαν μερικές φωτογραφίες επιβιβάστηκαν στα «σπίτια» τους και έφυγαν.
Παρόμοιο γεγονός συνέβη και την προηγούμενη Παρασκευή. Ένα βανάκι που οι ιδιοκτήτες του το είχαν μετατρέψει σε σπίτι έφθασε από τα δυτικά γιοφύρια μέσω περιμετρικής στα «κτελ». Συνέχισε το γύρο του Αιτωλικού προς τη νότια και δυτική παραλία. Ξαναδιέσχισε τα δυτικά γιοφύρια και έστριψε προς την «Μπούκα». Έμοιαζε να αναζητά «κάτι», αλλά μάλλον δεν το βρήκε γιατί στο τέλος έκανε μεταστροφή και έφυγε.
Αλλά και εχθές και προχθές στους δρόμους του νησιού μας είδα αρκετά κινούμενα «σπίτια». Ελάχιστα έως και κανένα δεν έμεινε στον τόπο μας. Ενώ «ψάχτηκαν» να μείνουν, δεν έμειναν. Έκαναν μια βόλτα, δεν βρήκαν αυτό που αναζητούσαν και τελικά έφυγαν.
Και αναρωτήθηκα πόσα άραγε τροχόσπιτα περνάνε από το Αιτωλικό τους καλοκαιρινούς μήνες; Πόσα μένουν;; Τι επιζητούν για να μείνουν;;;
Εδώ έρχονται στη μνήμη μου δυο, σχετικές, αληθινές και όχι μακρινές ιστορίες που δίνουν απαντήσεις στις παραπάνω σκέψεις μου.
Η πρώτη ιστορία είναι του Σίλβιο και της Αννίτας, των δύο Ιταλών φίλων μας. Τους γνώρισα έναν Ιούλιο πριν καμιά εικοσαριά χρόνια. Είχαν αράξει το τροχόσπιτο τους απέναντι από το σπίτι μας και κοίταγαν περίεργα προς αυτό. Αρκετά πιο μικρός εγώ, έκανα μπάνιο απέναντι από το σπίτι μου στην λιμνοθάλασσα και τους παρατηρούσα με απορία. Κάποια στιγμή πλησιάζουν στην εξώπορτα και φωνάξαν «Μήτσος, Κική», μετά από λίγο ξανά φώναξαν «Κική, Μήτσος» και μετά από λίγα λεπτά βλέπω την μάνα μου να βγαίνει από το μπαλκόνι να τους κοιτάει, να χαμογελάει και φωνάζει «Σίλβιο, Αννίτα».
Για την ιστορία ο Σίλβιο και η Αννίτα είχαν πρωτοέρθει στο Αιτωλικό με το «σπίτι» τους πριν καμιά τριαπενταριά χρόνια. Άραξαν το όχημα τους απέναντι από το σπίτι μας, είδαν την μάνα μου να με κάνει μπάνιο στην λιμνοθάλασσα και ήρθαν προς τα εκεί. Ήθελαν νερό, ένα ασφαλές μέρος και ίσκιο για να βάλουν το τροχόσπιτο τους. Οι δικοί μου τους πρόσφεραν την πίσω αυλή μας δίνοντάς τους νερό και ρεύμα. Οι Ιταλοί φίλοι μας έκατσαν μια εβδομάδα στο Αιτωλικό. Βόλταραν με τα ποδήλατά τους στην πόλη μας, κάνανε μπάνιο στις πλαζ μας, διασκέδαζαν στην πλατεία μας, κάνανε και τις εκδρομές τους σε διπλανούς προορισμούς, αλλά πάντα επέστρεφαν, πριν φύγουν για την Ιταλία, στο νησί μας για να φάνε τις νοστιμιές της Κικίτσας. Αυτό συνέβη για καμιά πεντάρια καλοκαίρια συνεχόμενα, οπού σταμάτησαν να έρχονται και τους ξαναείδαμε μετά από δέκα χρόνια.
Η δεύτερη ιστορία μου είναι οι αφηγήσεις που μου λέει ο πατέρας μου για τους Ιταλούς που έρχονταν στο Αιτωλικό την δεκαετία του εβδομήντα.
Για την ιστορία δυο τρία ζευγάρια Ιταλών κατέφθασαν στο νησί μας σταθμεύοντας στην βόρεια παράλια αναζητώντας νερό και ασφαλές χώρο για να μείνουν. Κάποιοι συντοπίτες μας τους μετέφεραν στον Άγιο Νικόλα στον Κούντρο, όπου υπήρχε νερό, σκιερό μέρος και ησυχία για να μείνουν. Οι Ιταλοί κατασκήνωναν κανένα μήνα στο Αιτωλικό με μερικές εξορμήσεις σε διπλανά μέρη. Τροφοδοτούνταν από την τοπική αγορά και τα βράδια ανακατεύονταν με τους ντόπιους στην πλατεία. Το επόμενο καλοκαίρι τα τρία ζευγάρια έγιναν έξι, ώσπου κάποια χρονιά αργότερα μαζεύτηκαν καμιά τριανταριά Ιταλοί τουρίστες, έχοντας το Αιτωλικό σαν προορισμό και βάση για τις καλοκαιρινές τους διακοπές.
Η ιστορία αυτή δεν κράτησε πολύ όμως γιατί τους έδιωξε η τότε ηγεσία της εκκλησίας του τόπου μας, με τη βοήθεια της αστυνομίας, μετά από αβάσιμες και ψεύτικες καταγγελίες «ηθικών» προσώπων του Αιτωλικού για βανδαλισμούς και προστυχιές σε ιερό μέρος.
Σε όλες τις περιπτώσεις υπάρχει ένα κοινό σημείο. Ένα σημείο που λείπει από το δήμο μας. Ένα σημείο που θα κάλυπτε τα «θέλω» των ταξιδιωτών με τα τροχόσπιτα για να μείνουν στον τόπο μας.
Η δεξαμενή των τουριστών με τα κινούμενα σπίτια, λόγω των λιμένων της Πάτρας και της Ηγουμενίτσας, είναι τεράστια. Κάτι που το διαπιστώνουμε κάθε χρόνο από τα χιλιάδες τροχόσπιτα που περνάνε από την πόλη μας.
Μήπως θα πρέπει να σκεφτούμε, σοβαρά, να εκμεταλλευτούμε αυτή την δεξαμενή;
Μήπως να αρχίζουμε να συζητάμε πως θα καλύψουμε τα «θέλω» τους;;
Μήπως αυτού του είδος ο τουρισμός θα μας βάλει στον τουριστικό χάρτη της χώρας;;;
Και γιατί να μην τα σκεφτούμε, «άλλωστε»;
Τη φυσική ομορφιά την διαθέτουμε και αυτό επιβεβαιώνεται από τις στάσεις των τουριστών και τις σύντομες περιπλανήσεις στον τόπο μας. Παραλίες, οργανωμένες και μη, για όλες τις ορέξεις, σε σχετικά σύντομες αποστάσεις επίσης έχουμε. Αγορά, νοσοκομείο, τράπεζες, φαγητό, νυχτερινή διασκέδαση, έχουμε και από αυτά. Γιατί να μην διαθέτουμε και ένα χώρο ώστε όλοι αυτοί οι περαστικοί που τους αρέσει αυτό που βλέπουν να μπορούν να αράξουν το τροχόσπιτο του και να μείνουν μια ή δυο βραδιές;; Και που ξέρεις, μπορεί και περισσότερες.
Αυτό, άλλωστε, είναι και το κοινό σημείο των παραπάνω περιπτώσεων, η έλλειψη ενός οργανωμένου μέρους διαμονής αυτών των τουριστών.
Ας δημιουργηθεί ένας οργανωμένος χώρος με φύλαξη και ίσκιο. Ένας χώρος που να παρέχει τις απαραίτητες παροχές προς τον ταξιδιώτη με τροχόσπιτο. Ένας χώρος που να δίνει στον επισκέπτη τα δυο βασικά αγαθά, νερό και ρεύμα. Ένας χώρος που να καλύπτει τα «θέλω» του τουρίστα. Ένας χώρος που θα κατασκηνώσει με το κεφάλι του ήσυχο, χωρίς να φοβάται να κοιμηθεί.
Ας δημιουργήσουμε μια οικονομική φθηνή αλλά ποιοτική υποδομή.
Τι λέτε για ένα κάμπινγκ για τροχόσπιτα;;;
Όλα τα άρθρα σε αυτή την ιστοσελίδα προστατεύονται από πνευματικά δικαιώματα. Απαγορεύεται ρητά η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή, διανομή ή μετάδοση του περιεχομένου χωρίς την προηγούμενη γραπτή συγκατάθεση του συντάκτη. Για οποιαδήποτε χρήση του υλικού, παρακαλούμε επικοινωνήστε με τον διαχειριστή της ιστοσελίδας.
