Και δεν το ρωτάω εγώ αυτό. Το έχω ακούσει, όμως, πάρα πολλές φορές.
“Όποιος δεν έχει τι να κάνει, φτιάχνει σύλλογο”
“Οι σύλλογοι γίνονται για να τρώνε λεφτά”
“Γιατί νομίζεις ασχολούνται με τους συλλόγους; Για να φανούν και να φάνε τα λεφτά μας”
Και ναι, οι σύλλογοι χρειάζονται χρήματα για να κάνουν το έργο τους.
Και υπάρχουν αυτοί που μπορούν να δώσουν έστω και ελάχιστα χρήματα και υπάρχουν κι αυτοί που μπορούν να δώσουν έστω και ελάχιστο από το χρόνο τους. Πολύτιμα και τα δύο.
Στον τόπο μας, υπάρχουν σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων, αθλητικοί σύλλογοι, σύλλογοι δρομέων, πολιτιστικοί.
Αν με ρωτάς, ίσως θα μπορούσαν να είναι λιγότεροι, πιθανώς ένας ανά είδος ή κάπως έτσι, για να είναι και πιο εύκολο να στηρίζει περισσότερος κόσμος, να υπάρχουν περισσότεροι εθελοντές, να είναι και πιο εύκολη η συγκέντρωση των χρημάτων.
Όμως, κάθε ομάδα έχει τους δικούς της στόχους και τις δικές της δράσεις και είναι αξιοθαύμαστο το έργο που παράγει η καθεμία.
Και μπορεί να σου φαίνεται ότι συνέχεια κάποιος σου ζητάει συνδρομή ή σου πουλάει λαχνούς ή ημερολόγια ή σου ζητάει χορηγία.
Το κέρδος δεν είναι για το σύλλογο, όμως. Ο χρόνος και ο κόπος των μελών των συλλόγων και των εθελοντών απλά δεν πληρώνεται.
Ο τόπος σου κερδίζει. Το σχολείο που πηγαίνουν τα παιδιά σου, το γυμναστήριο που γυμνάζονται, τα θέατρα και τα μαθήματα που παρακολουθούν.
Είναι φέτος, για παράδειγμα, η 7η χρονιά μου στο Σύλλογο γονέων και κηδεμόνων του σχολείου μας. Και δεν είμαι από τα πολύ δραστήρια μέλη.
Αυτό που διαπιστώνω, όμως, είναι ότι όχι μόνο δυσκολευόμαστε να βρούμε χρήματα για να στηρίξουμε και να κάνουμε και το κάτι παραπάνω για τα παιδιά, αλλά ούτε οι ίδιοι οι γονείς δε θέλουν να μπουν στη διαδικασία να γίνουν μέλη του συλλόγου.
Είμαι και στο σύλλογο δρομέων υγείας του Αιτωλικού. Κι εκεί δυσκολεύομαι να είμαι συνεπής.
Και στο etoliko.gr εθελοντικά συμμετέχω.
Κι έχω σκεφτεί πολλές φορές “μωρέ Βάσω, πού μπλέκεις πάλι; Αυτό σου έλειπε τώρα”.
Αλλά μετά λέω ότι αν όλοι σκεφτόμαστε έτσι, ποιος θα βγει μπροστά να ομορφύνει τον τόπο μας, να μας φέρει πιο κοντά; Ο δήμος, οι φορείς; Μπορεί ναι.
Η δική μας πινελιά, όμως, που ζούμε εδώ και μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, είναι απαραίτητη. Κι ας είναι μια μικρούτσικη πινελίτσα.
Ίσως να υπάρχει η άποψη ότι θα “παρατήσεις δουλειές και οικογένεια για να τρέχεις για το σύλλογο”.
Δεν ισχύει. Ο καθένας προσφέρει το δικό του λιθαράκι, την πινελίτσα που είπαμε.
Και ναι, δε θα συμφωνείς με όλους. Δεν είναι οι φίλοι σου. Ούτε θα ταιριάξετε απαραίτητα.
Και ίσως αυτό είναι αυτό που μας φοβίζει. “Πώς θα κάνω χωριό με αυτούς;”
Θα βρείτε, όμως, ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ, έναν τρόπο να επικοινωνήσετε.
Κι αυτό θα σας φέρει κοντά και θα βρείτε το κοινό σας σημείο. Μπορεί να είναι μόνο ένα. Η αγάπη για τον τόπο, για τα παιδιά μας. Αυτό είναι το ένα και πιο σημαντικό.
Αν δεν ασχοληθώ με το σύλλογο, δε θα μπορέσω να βοηθήσω με το δικό μου μοναδικό τρόπο. Να πω τις ιδέες μου, να μοιραστώ το όραμά μου για τον τόπο.
Στην αρχή μπορεί να μη με ακούσει κανείς γιατί θα είμαι, ίσως, ο μόνος διαφορετικός. Μετά, μπορεί να έρθουν κι άλλοι σαν εμένα. Να αλλάξει κάτι που μέχρι τώρα δεν πήγαινε καλά, αλλά κανείς δεν είχε σκεφτεί να κάνει και να φύγει από την πεπατημένη, από τα καθιερωμένα, από τα “έτσι τα μάθαμε, έτσι τα κάναμε πάντα”.
Πολλοί νιώθουμε απομονωμένοι, κλεισμένοι στον εαυτό μας, “να κοιτάμε τη δουλίτσα μας”.
Οι σύλλογοι, όμως, δημιουργούν ευκαιρίες για να βρεθούμε, να συνεργαστούμε και να μοιραστούμε.
Μέσα από τις δραστηριότητές τους, καλλιεργούν την αίσθηση της ενότητας και της ομαδικότητας.
Γνωριζόμαστε καλύτερα και δένουμε σαν κοινότητα.
Η ζωντανή κοινότητα είναι ο πυρήνας για την ανάπτυξη του τόπου μας.
Όλα τα άρθρα σε αυτή την ιστοσελίδα προστατεύονται από πνευματικά δικαιώματα. Απαγορεύεται ρητά η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή, διανομή ή μετάδοση του περιεχομένου χωρίς την προηγούμενη γραπτή συγκατάθεση του συντάκτη. Για οποιαδήποτε χρήση του υλικού, παρακαλούμε επικοινωνήστε με τον διαχειριστή της ιστοσελίδας.
