Παρασκευή βράδυ. Δέκα η ώρα περίπου, ώρα αιχμής για το μαγαζί. Εν μέσω covid-19 και έξαρσης κρουσμάτων στην περιοχή μας, δουλεύω με τον αδελφό μου στο μαγαζί του.
Μπαίνει μέσα νεαρός, ον λίγο μεθυσμένος, χωρίς προστατευτική μάσκα και λέει «Φτιάξε γρήγορα το σάντουιτς του παιδιού για να φύγουμε».
«Φιλέ την μάσκα σου φορά σε παρακαλώ, αλλιώς περίμενε έξω» του απαντώ.
«Δεν έχω μάσκα, το σάντουιτς γρήγορα» μου απαντά.
«Περίμενε έξω από το μαγαζί και σε λίγο θα είναι έτοιμο» του λέω.
Ανεβάζει την μπλούζα του ως τη μύτη του και μας λέει «Όχι δεν βγαίνω, φτιάξτε γρήγορα το σάντουιτς να φύγουμε».
«Φιλέ βγες έξω, σε παρακαλώ. Μην με αναγκάσεις να σε βγάλω εγώ» του λέει ο αδελφός μου.
Πηγαίνει προς την πόρτα και αρχίζει τις απειλές «Έλα έξω ντε. Ποιος νομίζεις ότι είσαι; Είσαι κάποιος ανώτερος μου; Είσαι καλύτερος από μένα».
Πηγαίνουμε και εμείς προς την πόρτα. Ο νεαρός, έξω από το κατάστημα τώρα πια, ήταν παρέα μαζί με αλλά τρία άτομα. «Φιλέ» του λέει ο αδελφός μου. «Περίμενε πέντε λεπτά και θα το πάριες το σάντουιτς του φίλου σου».
«Όχι δεν περιμένω» απαντά.
«Τότε παιδιά, σας παρακαλώ φύγετε δεν σας εξυπηρετούμε» του απαντά ο αδελφός μου.
Και ξεκινάνε να βρίζουν. Σπίτια. Οικογένειες. Μανάδες. Πατεράδες. Αδελφές. Σόγια και πάει λέγονταν.
Κάνοντας να επιστρέψουμε στις δουλείες μας βλέπουμε να μας επιτίθενται.
Αυτοί επιτέθηκαν και εμείς αμυνθήκαμε. Και έτσι ξεκίνησε ο καβγάς. Μπουνιές, κλοτσιές, καρέκλες, πετριές, ξυλιές κ.α.
Με που σταμάτησε ο καβγάς φωνάζουμε την αστυνομία, δεν άργησε ιδιαίτερα να φτάσει.
Αλλά μέχρι να φτάσει η αστυνομία, οι νεαροί έσπασαν μια βιτρίνα ενός διπλανού καταστήματος και πήραν από μέσα κάτι κονταριά. Τα τέσσερα άτομα ξαφνικά έγιναν δεκατέσσερα. Και ξεκίνησαν να έρχονται κατά πάνω μας.
Πήγε να γίνει δεύτερος τσακωμός παρουσία της αστυνομίας αλλά τελικά δεν έγινε.
Η αστυνομία μπήκε στην μέση. Οι νεαροί έφυγαν. Οι αστυνόμοι παρέμειναν στο σημείο του συμβάντος πήραν τα στοιχειά του αδελφού μου (ΜΟΝΟ) και ρωτούσαν τι έγινε.
Στην συνεχεία οι νεαροί πέταγαν πέτρες στα οχήματα στην περιοχή του γηπέδου. Η αστυνομία μας είπε να μην πηγαίνουμε παραγγελίες μετά τα δυτικά γιοφύρια και έφυγαν προς τα κει.
Μετά από λίγο ήρθε στο μαγαζί ο αστυνομικός διευθυντής της περιοχής μαζί με έναν Αιτωλικιώτη αξιωματικό της αστυνομίας και ρωτούσαν τι έγινε και ποιοι ήταν.
Στο σημείο αυτό να αναφέρω ότι οι νεαροί ήταν Ρομά. Το αναφέρω τώρα γιατί δεν ήθελα να ήσασταν προκατειλημμένοι από την αρχή του κείμενου.
Και ρωτώ, ήρεμα, δεν είμαστε Έλληνες πολίτες ΟΛΟΙ, με τα ιδία δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις;
Μήπως είναι «ανώτεροι» μας, «καλύτεροι» μας και δεν το γνωρίζουμε; Μήπως τους έχουν δασκαλέψει να συμπεριφέρονται έτσι; Ότι δεν υπάρχουν συνέπειες για τους ίδιους.
Διότι μιλάμε για μια δολοφονική κίνηση. Όχι μόνο για την πράξη της βιαιοπραγίας αλλά και για την πράξη της υγειονομικής απροσεξίας σε καιρούς πανδημίας.
Και τα αναρωτιέμαι αυτά γιατί η στάση της αστυνομίας δεν ήταν στάση αστυνομικής αρχής αλλά στάση «ΟΗΕ». Αντί εκείνη την στιγμή που έφτασαν και είδαν με τα μάτια τους τι συνέβη να μας μπαγλαρώσουν όλους και να μας πάνε στο τμήμα. Και όποιος αποδειχθεί ότι φταίει να υποστεί τις συνέπειες, μπήκαν στην μέση για να ηρεμήσουν οι τόνοι.
Αλλά ήθελα να ξέρω ποιος ή ποιοι είναι αυτός / οι που δίνουν το θάρρος να συμπεριφέρονται έτσι; Όχι μόνο οι συγκεκριμένοι αλλά ο οποιοσδήποτε. Γιατί από μας τέτοιο θάρρος δεν το είχαν και δεν θα έχουν.
Αλλά ναι ξέχασα, θάρρος παίρνουν κάθε τέσσερα χρόνια στις εκλογές. Όταν οι υποψήφιοι δήμαρχοι τους τα σκάνε για την ψήφο τους.
Θάρρος παίρνουν από τον γυφτοδήμαρχο τους και τους υπόλοιπους ντόπιους που πανηγύριζαν παρέα την νίκη της εκλογής του.
Θάρρος παίρνουν από κάθε έναν από μας που δεν θέτει να όρια του και τους αφήνει να τα πατούν.
Θάρρος παίρνουν από την αστυνομία που στις περισσότερες περιπτώσεις δεν εφαρμόζει τον νόμο.
Θάρρος παίρνουν από το κράτος που κάθε τέλος του μηνά τους επιδοτεί για την συμπεριφορά τους.
Θάρρος παίρνουν από την ατιμωρησία των ενεργειών τους.
Θάρρος παίρνουν από την ανοχή μας.
Ξέρω ξέρω ούτε το πρώτο περιστατικό ήταν, ούτε το τελευταίο θα είναι. Αλλά γιατί να μην είναι το τελευταίο;
Γιατί να μην μπουν κανόνες στο παιχνίδι; Γιατί να μην ισχύει το ίδιο για όλους; Γιατί να μην είμαστε όλοι ίσιοι;
Γιατί τώρα δεν είμαστε. Όσο αδικημένοι νιώθουμε εμείς άλλο τόσο νιώθουν και εκείνοι. Και δυστυχώς, αν και μακριά από μένα κάθε ρατσιστικός, ακροδεξιός και ακροαριστερός χαρακτηρισμός, είναι «εκείνοι». Για αυτό το λόγο το Αιτωλικό θα είναι πάντα ένα καζάνι που θα βράζει σε αυτό το θέμα. Αν δεν δοθούν γενναίες αποφάσεις από τους «μεγάλους» η ανομία και οι καβγάδες θα συνεχίζονται. Τα ίδια συναισθήματα θα υπάρχουν και από τις δυο πλευρές.
Σε κάθε μορφή βίας απάντηση είναι μόνο η αντίδραση.
Δεν έχει σημασία φιλέ μου αν «τις φας» ή αν θα «τις ρίξεις». Σημασία έχει να αντιδράσεις.
Να αντιδράς για να μην σου κάθονται στο σβέρκο.
Χθες ήταν «εκείνοι», αύριο μπορεί να ειναι κάποιοι «άλλοι».
Χθες ήμασταν εμείς, αύριο μπορεί να είσαι εσύ.
Εμείς αντιδράσαμε. Εσύ τι θα κάνεις;
Όλα τα άρθρα σε αυτή την ιστοσελίδα προστατεύονται από πνευματικά δικαιώματα. Απαγορεύεται ρητά η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή, διανομή ή μετάδοση του περιεχομένου χωρίς την προηγούμενη γραπτή συγκατάθεση του συντάκτη. Για οποιαδήποτε χρήση του υλικού, παρακαλούμε επικοινωνήστε με τον διαχειριστή της ιστοσελίδας.
