Αυτές οι μέρες θα μας θυμίζουν πάντα τη Δέσποινα
Πέρυσι, ανέβασα ένα άρθρο για την αγαπημένη μου Δέσποινα. Τη Δέσποινα που έφυγε τον Αύγουστο του 2023, αλλά είναι πάντα μέσα μας.
Με τα πρώτα τεχνικά προβλήματα του etoliko.gr, τον περασμένο Οκτώβριο, και αφού συνειδητοποίησα ότι έχασα όλα μου σχεδόν τα άρθρα, έφαγα τον τόπο στις σημειώσεις μου να βρω αυτές τις γραμμές για τη Δέσποινα. Τις βρήκα και τις ανεβάζω ξανά για να μοιραστώ τις σκέψεις μου για τη Δέσποινα, όπως τη γνώρισα εγώ.
Τα χρόνια μας σαν παιδιά είναι τα χρόνια που μας συντροφεύουν πάντα στη ζωή μας, μας καθορίζουν. Μας κάνουν τους ανθρώπους που είμαστε σήμερα.
Όταν πήγαμε με τους δικούς μου να μείνουμε στο σπίτι που νοίκιαζε η οικογένεια της Δέσποινας στο Αιτωλικό, εκεί κοντά στα ηρώα, ξεκινούσα την Τρίτη Δημοτικού. Όταν φύγαμε από εκεί, ήμουν Δευτέρα Λυκείου. Πέρασα όλα μου τα σχολικά χρόνια να μένουμε πάνω-κάτω με τη Δέσποινα, να τη βλέπω και να της μιλάω κάθε μέρα.
Να ακούω τα βήματα στη σκάλα και να καταλαβαίνω από το ανάλαφρο χοροπηδητό ότι ερχόταν η Δέσποινα. Και μετά να ακούω στην πόρτα το διακριτικό χτύπημα με τα νύχια της.
Και πάντα με την αδερφή μου πηγαίναμε στην πόρτα ενθουσιασμένες. Τρέχαμε να της πούμε τα νέα της μέρας!
Πάντα μας άκουγε με πολλή προσοχή. Τώρα που έγινα μαμά καταλαβαίνω πόσο κουραστικό μπορεί να είναι για έναν ενήλικα να ακούει «ιστορίες για αγρίους» από δυο πιτσιρίκια. Δε μας έδειξε ποτέ να δυσανασχετεί μαζί μας. Ίσα ίσα. Συνέχιζε την κουβέντα και μας ρωτούσε κι άλλα. Κι εμείς άλλο που δε θέλαμε.
Μάζευε όλα τα παιδιά της γειτονιάς στη βεράντα της και χορεύαμε όλοι μαζί. Έφερνε μια μεγάλη τριχιά για να κάνουμε σκοινάκι έξω στο δρόμο.
Μας έμαθε να χορεύουμε χασάπικο, μας έμαθε τραγούδια που δεν ξέραμε, μας έδειξε πώς να ζωγραφίζουμε.
Παίρναμε ποίημα στο σχολείο ή ρόλο σε παράσταση και τρέχαμε να μας μάθει τα λόγια. Πάντα μας έλεγε τι κινήσεις να κάνουμε και πού να δώσουμε έμφαση.
Κάναμε μαζί πολλά γενέθλια, πολλά μπάνια, πολλές κουβέντες. Τα άλμπουμ των σχολικών μου χρόνων είναι γεμάτα Δέσποινα! Δέσποινα που χορεύει μπροστά, που χτυπά παλαμάκια, που γελάει δυνατά!
Λίγες μέρες πριν φύγει από το Αιτωλικό, τον περασμένο Αύγουστο, ένα σαββατιάτικο πρωινό , καθίσαμε οι δυο μας στο ξενοδοχείο. Πήρε καφέ. Μου λέει τον έχω κόψει τον καφέ, όπως και το κάπνισμα. Αλλά σήμερα, είπε, είναι ειδική περίπτωση. Μιλήσαμε πολλή ώρα. Είχαμε χρόνια να τα πούμε έτσι λεπτομερώς. Όλο βρισκόμασταν στα πεταχτά.
Δεν αλλάζω με τίποτα το χαμόγελο στα μάτια της μόλις της είπα ότι γράφω. Κι αυτή έγραφε. Με τα υπέροχα καλλιγραφικά της γράμματα.
Στο τέλος της λέω «πόσο χάρηκα, ρε Δέσποινα, σήμερα! Να πίνουμε πάντα ωραίους καφέδες όταν έρχεσαι»…
Η Δέσποινα ήταν μια ακόμα μαμά μας. Αυτή η μαμά που σε μαθαίνει τα διαφορετικά, η μαμά με την οποία κάνεις τρέλες.
Και την ευχαριστώ για όλες τις στιγμές μας και την αγαπημένη μεγάλη αδερφή που μας χάρισε, την κόρη της τη Σίντυ.
Όλα τα άρθρα σε αυτή την ιστοσελίδα προστατεύονται από πνευματικά δικαιώματα. Απαγορεύεται ρητά η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή, διανομή ή μετάδοση του περιεχομένου χωρίς την προηγούμενη γραπτή συγκατάθεση του συντάκτη. Για οποιαδήποτε χρήση του υλικού, παρακαλούμε επικοινωνήστε με τον διαχειριστή της ιστοσελίδας.
