Δεν πηγαίνω σε πορείες

Αν την περασμένη Παρασκευή αποφάσισα να πάω, είναι γιατί δεν θέλω να μείνω άλλο θεατής. Δεν είναι άφεση αμαρτιών. Δεν είναι μια τυχαία βόλτα. Είναι μια συνειδητή πράξη.

Πάντα υπήρχε μια βολική δικαιολογία.
Πού να πας με τα παιδιά; Ίσως είναι επικίνδυνο.
Είμαι κουρασμένη από τη δουλειά.
Θα πάνε οι άλλοι.

Αλλά αυτή τη φορά δεν ήθελα καμία δικαιολογία. Αυτή τη φορά, δεν θα περίμενα κάποιον άλλο να κάνει το βήμα.

Μίλησα με κάθε επαγγελματία που συνάντησα τις τελευταίες μέρες. Στον φούρνο, στο σουπερμάρκετ, στη δερματολόγο. Ήθελα να ξεσηκώσω τον κόσμο. Να δείξω ότι η παρουσία μας μετράει. Γιατί σε μια τέτοια πορεία, όσο περισσότεροι, τόσο πιο δυνατή η φωνή μας.

Στην πορεία για τα Τέμπη, δεν βγήκαμε στον δρόμο για ένα κόμμα, για μια πολιτική ταυτότητα, για μια μόδα. Βγήκαμε γιατί μια ολόκληρη χώρα έχασε 57 ανθρώπους σε ένα έγκλημα που δεν ήταν ατύχημα.

Βγήκαμε γιατί οι ζωές μας δεν πρέπει να μετριούνται σε «έλα μωρέ, στην Ελλάδα ζούμε».

Βγήκαμε γιατί όταν το δικό σου παιδί κάνει την πρώτη του πορεία, δεν θα ήθελες να είναι για έναν δικό σου χαμένο άνθρωπο.

Γιατί η πρώτη πορεία των παιδιών μας είναι μια ιστορική στιγμή. Γιατί αν υπάρχει μια στιγμή να τους δείξεις τι σημαίνει να σηκώνεσαι όρθιος, να διεκδικείς, να μην ξεχνάς, είναι αυτή.

Δεν ξέρω αν θα αλλάξει κάτι αύριο. Ξέρω όμως ότι την περασμένη Παρασκευή δεν έμεινα σιωπηλή.

Κι αυτό για μένα μετράει.

Όλα τα άρθρα σε αυτή την ιστοσελίδα προστατεύονται από πνευματικά δικαιώματα. Απαγορεύεται ρητά η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή, διανομή ή μετάδοση του περιεχομένου χωρίς την προηγούμενη γραπτή συγκατάθεση του συντάκτη. Για οποιαδήποτε χρήση του υλικού, παρακαλούμε επικοινωνήστε με τον διαχειριστή της ιστοσελίδας.